Είναι εξαιρετικά κρίσιμη η σημερινή φάση εξελίξεων για τη μελλοντική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό μόνο δύσκολο να εξηγηθεί δεν είναι. Αυτή η Ριζοσπαστική Αριστερά έχει ακολουθήσει, σε μία διετία μόλις, μια «τρελή» διαδρομή, που έχει προκαλέσει κατάπληξη σε φίλους και αντιπάλους της. Από «επαναστατική» πολιτική δύναμη με στόχο τη συντριβή των «μνημονίων» και όσων τα υπερασπίζονταν, κατέληξε με συνεχείς οπισθοχωρήσεις σε ένα «ρεαλισμό» που εξάτμισε ταχέως την αριστεροσύνη της. Ως «Αριστερά», το κόμμα του κ. Αλέξη Τσίπρα παραδόθηκε στη χλεύη της συντηρητικής Ν.Δ. και στην περιφρόνηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

Η άτακτη μεταμόρφωση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ αναπόφευκτα ζάλισε τα κομματικά στελέχη του και απογοήτευσε τους ψηφοφόρους του.

Ομως, τάραξε και προσωπικά τον κ. Τσίπρα, ο οποίος προσπαθεί πλέον απεγνωσμένα να πείσει την Αριστερά του ότι παραμένει καλός και συνεπής αριστερός. Αλλά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτή την ώρα ικανός να ξεφύγει από τη ζοφερή πραγματικότητα στην οποία είναι παγιδευμένος οφείλεται και σε κάτι άλλο: Το κόμμα του κ. Αλέξη Τσίπρα δεν διαθέτει κανένα απολύτως σχέδιο από το οποίο να διαφαίνεται μια νέα άποψη της Ριζοσπαστικής Αριστεράς για την Ελλάδα σε ένα ορατό μέλλον.

Ο πρωθυπουργός διαχειρίζεται από το 2015 την οδυνηρή σχέση της χώρας με τους ξένους δανειστές, όμως ουδείς γνωρίζει πώς εννοεί η Αριστερά του το μέλλον της Ελλάδας.

Αυτό το έλλειμμα χειροτερεύει πολύ τα πράγματα για τον ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται σε μια εντυπωσιακή πολιτικο-ιδεολογική σύγχυση. Τα κυβερνητικά στελέχη του προσπαθούν αγωνιωδώς να συνδυάζουν έναν όψιμο «ευρωπαϊσμό» με αριστερίστικες και πρωτότυπες νεο-κομμουνιστικές αντιλήψεις, που αφήνουν την εντύπωση ότι ο κ. Τσίπρας κινείται κυριολεκτικά εκτός τόπου και χρόνου στο εσωτερικό μέτωπο.

Κι αυτό του συμβαίνει επειδή δεν είναι σε θέση αυτή η ομάδα εξουσίας να επεξεργαστεί ένα πολιτικό σχέδιο ούτε για κάποιο μοντέλο νέας Αριστεράς που να συνδέεται, έστω επί χάρτου, με τα πραγματικά δεδομένα του σύγχρονου κόσμου. Ετσι, σήμερα, ο κ. Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται συρόμενος σε ρόλο «μνημονιακού» συνομιλητή της τρόικας των ξένων δανειστών και καλού φίλου των ΗΠΑ και μαζί σε ρόλο υπερασπιστή προσώπων και αξιών του κομμουνιστικού κινήματος μιας δραματικής ιστορικής περιόδου Εμφυλίου, που συσσώρευσε πριν από εβδομήντα χρόνια καταστροφές στη χώρα.

Με εντυπωσιακή πολιτική αφέλεια, ο πρωθυπουργός φαίνεται να πιστεύει πως είναι δυνατόν να ηγείται ενός κόμματος που μπορεί να είναι στην Ελλάδα του 21ου αιώνα κάτι σαν ένα νέο «ΕΑΜ», το ποίο θα εξασφάλιζε σήμερα μια ευρεία κοινωνική υποστήριξη απέναντι στη «Δεξιά».

Προφανώς, ο κ. Τσίπρας εκτιμά ότι οι επιδείξεις μιας ζωντανής «αριστερής συνείδησης» μπορεί να ισοφαρίσουν τη δραματική υποχώρησή του απέναντι στους δανειστές, που κάποτε προκαλούσε σε μονομαχία, ως ενθουσιώδης πολιτικός «Ντ’ Αρτανιάν». Αλλά οι επιλογές του κ. Αλέξη Τσίπρα δεν μπορούν να δώσουν ορμή και προοπτική στον ΣΥΡΙΖΑ.

Πόσο μπορεί να προκόψει ένα κόμμα που δεν διαθέτει σχέδιο πολιτικό και, επιπλέον, προσπαθεί να τονώσει το πεσμένο πολιτικό φρόνημά του με πολιτικά υλικά και ιδεολογήματα των μεταπολεμικών δεκαετιών του ’40 και του ’50; Η ηγεσία της Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν απειλείται σήμερα ούτε από τους «53», ούτε από βουλευτές και στελέχη που φέρουν βαρέως τις «τούμπες» του κ. Τσίπρα και τις τραυλές «αριστερές» πολιτικές του.

Ούτε αποτελεί η Νέα Δημοκρατία την αιτία των δεινών της Αριστεράς. Η πολιτική-ιδεολογική οντότητα του ΣΥΡΙΖΑ δέχθηκε συντριπτικά πλήγματα από το ξεκίνημα του 2015, επειδή η ηγεσία του ανέλαβε το τιμόνι της εξουσίας κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για την Ελλάδα, έχοντας παιδαριώδεις αντιλήψεις περί πολιτικής και διακατεχόμενη από «επαναστατικές» φαντασιώσεις. Από τότε, το κυβερνών κόμμα αιμορραγεί ασταμάτητα, ως δύναμη Αριστεράς, ενώ, από ό,τι καταγράφεται και στις δημοσκοπήσεις, φαίνεται πως δεν κατάφερε να πείσει την κοινωνία ούτε ως παράταξη της «Κεντροαριστεράς» με σοβαρό πολιτικό πρόσωπο. Εχει ενδιαφέρον να διαπιστωθεί με ποια πολιτικά χαρακτηριστικά θα μπορέσει να συνεχίσει την πορεία της η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προσεχώς.