Συνέβη συχνά στο παρελθόν, συμβαίνει και σήμερα: Οταν μια κυβέρνηση πιέζεται από προβλήματα, τα οποία δυσκολεύεται να διαχειρισθεί σωστά, όταν δέχεται σκληρές κριτικές από πολιτικούς αντιπάλους, από ανεξάρτητους αναλυτές, από τον Τύπο και διαισθάνεται ότι και η κοινωνία είναι έντονα δυσαρεστημένη από τους χειρισμούς της, τότε θυμώνει και αντιδρά με μεγάλη νευρικότητα.

Κατανοητό, λοιπόν, το ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι «τσιτωμένη», καθώς τα οικονομικά ζητήματα που διαχειρίζεται συνιστούν ένα τεράστιου βάρους «πακέτο» για τον πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του. Αναμενόμενο επίσης ότι κάποιοι υπουργοί μπορεί να αντιδρούν προσωπικά με έντονο τρόπο σε κριτικές που δέχονται για αποφάσεις και συγκεκριμένες συμπεριφορές τους στην πολιτική σκηνή.

Ομως, σε όλα αυτά υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα όρια, δεδομένου ότι τα πολιτικά πράγματα εξελίσσονται σε μια κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Αυτό σημαίνει ότι ένας πολιτικός, και μάλιστα ένας υπουργός, όσο σκληρό και αν είναι από τη φύση του το πολιτικό «παιχνίδι», οφείλει να διατηρεί τη συνείδηση της θεσμικής του ιδιότητας σε περιβάλλον κράτους Δικαίου. Και βεβαίως στην κορυφή του οικοδομήματος μιας Δημοκρατίας κατέχει κεντρική θέση η μοντεσκιανή αρχή της διάκρισης των εξουσιών.

Χωρίς την τήρηση αυτής της θεμελιώδους αρχής, καμία Δημοκρατία δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει ομαλά, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να σταθεί όρθια απέναντι στην κοινωνία, κανένα πολιτικό πρόσωπο δεν μπορεί να διατηρεί το αξίωμά του, όταν την παραβαίνει.

Δυστυχώς, κατά καιρούς αναδύονται στην πολιτική σκηνή εξαιρετικά δυσάρεστα περιστατικά υπουργών που υιοθετούν συμπεριφορές ασύμβατες προς το αξίωμά τους και παραβιάζουν κατάφωρα αυτή την αρχή, θύματα μιας παθιασμένης επιθετικότητάς τους εναντίον δημοσιογράφων και εφημερίδων ή άλλων τρίτων προσώπων.

Ο υπουργός Εθνικής Αμυνας, κ. Πάνος Καμμένος, αποτελεί μια τέτοια λυπηρή περίπτωση. Ο,τι κι αν αισθάνεται για τους «εχθρούς» του, δεν είναι δυνατόν ο εν λόγω πολιτικός να φθάνει στο σημείο να παρεμβαίνει προσωπικά σε μια ποινική υπόθεση, όπως αυτή που με δική του επιλογή και ευθύνη τον συνέδεσε με τον ισοβίτη Γιαννουσάκη.

Εθνικός αντιπρόσωπος στο ελληνικό Κοινοβούλιο, αρχηγός κόμματος και εν ενεργεία υπουργός, ο κ. Καμμένος μπορεί ενδεχομένως και να πιστεύει ότι σωστά και δίκαια συμπεριφέρεται, όπως το κάνει, θύμα του ιδιότυπα «θυελλώδους» χαρακτήρα του. Ομως, με την επί της ουσίας αντιδημοκρατική συμπεριφορά του προκαλεί όχι μόνο μεγάλο πρόβλημα στον κυβερνητικό εταίρο του, πρωθυπουργό, κ. Αλέξη Τσίπρα, αλλά και μεγάλη ζημιά στην πολιτική σκηνή και στην κοινωνία γενικότερα. Διότι ήδη στους κόλπους της είναι χαμηλή η εμπιστοσύνη των πολιτών προς το δημοκρατικό ήθος μιας σειράς πολιτικών προσώπων αιχμής.

Καμμένος - Μοντεσκιέ σημειώσατε 1. Τώρα, ο κ. Τσίπρας είναι υποχρεωμένος να «ασχοληθεί» με την περίπτωση του εκτροχιασμένου υπουργού του. Το ίδιο και το κόμμα των ΑΝ.ΕΛ., το οποίο ο ιδρυτής και αρχηγός του εκθέτει πολύ άσχημα σήμερα με τις συμπεριφορές του. Είναι πλέον προφανές ότι ο κ. Καμμένος δεν μπόρεσε να αντέξει το βάρος των αξιωμάτων του. Παρ’ ότι από μια ιδιαίτερη συγκυρία εξελίξεων βρέθηκε σε μια αξιόλογη θέση στην κεντρική σκηνή, προδόθηκε από τον χαρακτήρα του και έχασε το στοίχημα της πολιτικής.