Η παροχή εμπιστοσύνης στην προσωπικότητα και στις ικανότητες του κ. Βαρουφάκη και η συμμετοχή του στην πρώτη κυβέρνηση του 2015 είναι ζητήματα της απόλυτης ευθύνης του κ. πρωθυπουργού. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ύστερα από τριών ετών συζητήσεις με τον οικονομολόγο κ. Βαρουφάκη, τον επέλεξε με προσωπική ευθύνη του για να διαχειριστεί τη μείζονα υπόθεση της διαπραγμάτευσης με την τρόικα των ξένων δανειστών της χώρας. Αυτή η επιλογή αποτέλεσε ένα «πείραμα» που κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία. Η διαπραγματευτική τακτική τού τότε υπουργού Οικονομικών γνώρισε συντριβή κάτω απ’ τις «πυροβολαρχίες» του Βερολίνου. Και, ηττημένος οικτρά, ο κ. Τσίπρας γύρισε την πλάτη του στο παλιό σύνθημα «Go back, κυρία Μέρκελ!», πέταξε λευκή πετσέτα στο πεδίο της διαπραγματευτικής μάχης και αντικατέστησε τον κ. Βαρουφάκη με άλλο πρόσωπο. Εως εδώ, είμαστε μπροστά σε μια μεγάλη πολιτική αποτυχία, με βαρύ οικονομικό κόστος, που είχε όμως και ως πρωτότυπο αποτέλεσμα ένα τρίτο «μνημόνιο» που συνοδεύτηκε από μία δεύτερη εκλογική νίκη των ηττηθέντων. Συμβαίνουν και αυτά στις διαδρομές της πολιτικής, θα έλεγαν κάποιοι. Ο κ. Βαρουφάκης θα μπορούσε να έχει ξεχαστεί στη συνέχεια, αφήνοντας στο ελληνικό κοινό την ανάμνηση μιας απελπισμένης, «ηρωικής» προσπάθειας μιας Αριστεράς να απωθήσει, με πολέμαρχο αυτόν τον υπουργό, τις σιδερόφρακτες δυνάμεις της τρόικας.

Ομως δεν ξεχάστηκε. Δεν είναι «καλή περίπτωση» ο κ. Βαρουφάκης. Ο υπουργός της μεγάλης ήττας εκείνου του καλοκαιριού, προφανώς θυμωμένος και με θιγμένο τον εγωισμό του, επειδή οι απόψεις και οι αναλύσεις του παραμερίστηκαν, προέβη σε μια πολιτικά ανέντιμη κίνηση για να «ξεμπροστιάσει» τον πρωθυπουργό τον οποίο είχε υπηρετήσει. Δεν δίστασε μάλιστα να δηλώσει, με πρωτοφανή κυνισμό, ότι είχε «γράψει» κρυφά τους διαλόγους του με τον πρωθυπουργό και συνεργάτες του τις ώρες της καλοκαιρινής καταιγίδας, το 2015. (Προφανώς δεν σκέφτηκε και τις ποινικές διαστάσεις που μπορεί να είχε αυτή η «κατασκοπεία» του.) Δυστυχώς όμως, από την ανέντιμη αυτή πράξη του πρώην υπουργού, που ανέδειξε την αφόρητη ελαφρότητα της προσωπικότητάς του (την οποία κάποτε πολύ θαύμασε ο κ. Τσίπρας), επιβεβαιώθηκε οδυνηρά και κάτι που ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια ενός «πιπεράτου» πολιτικού «κουτσομπολιού» παρασκηνίων: ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας ήταν όχι μόνο παντελώς ανέτοιμος να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες το 2015, αλλά και αυτός και οι επιτελείς του ήταν εντελώς αδιάβαστοι πολιτικά και οικονομικά -«άσχετοι», που λένεμε την πραγματικότητα. Θα αρκούσε έστω να διαβάζουν κάθε μέρα προσεκτικά τις ελληνικές εφημερίδες (και μια-δυο ξένες, κακό δεν θα έκανε) για να επικοινωνούν στοιχειωδώς με τον σύγχρονο κόσμο, για να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα, στο διεθνές περιβάλλον της, πώς έχουν τα πράγματα στην Ευρώπη της «διαρκούς λιτότητας», ποιους «αντιπάλους» θα είχαν να αντιμετωπίσουν στη «γερμανική» Ε.Ε. και στο ΔΝΤ, πώς λειτουργεί η οικονομική διπλωματία διεθνώς.

Σήμερα αποκαλύπτεται πλέον ότι στο πρώτο πεντάμηνο της κυβερνητική θητείας του, το «χαμογελαστό παιδί», ο κ. Αλέξης Τσίπρας, δεν έκανε λάθη, αλλά απλώς δεν ήξερε τι πάει να κάνει. Και αυτός, και ο κ. Βαρουφάκης, ο κ. Λαφαζάνης, ο κ. Παππάς, ο κ. Φλαμπουράρης και άλλοι του «πυρήνα» του ΣΥΡΙΖΑ, κινούνταν για πολλούς μήνες, από το 2013-2014, μακράν του κόσμου τούτου, σε μια δική τους ελεύθερη τροχιά, «επαναστάτες» μόνο κατά φαντασίαν, γι’ αυτό και έντρομοι παραδόθηκαν εν μιά νυκτί, όταν, σκληρή και ανελέητη, η τρόικα των δανειστών τους προσγείωσε με βρόντο στην πραγματικότητα εκείνο το καλοκαίρι. Η συνέχεια είναι γνωστή. Από τότε έως και σήμερα, όλα κατευθύνονται στο αγωνιώδες «συμμάζεμα» της μεγάλης ζημιάς του φαντεζί ντουέτου Τσίπρας Βαρουφάκης. Οι επαναστάτες του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν οι «αβράκωτοι» του Ιουλίου 1789, αλλά οι «αδιάβαστοι» του Ιανουαρίου 2015.