Καμία σοβαρή συζήτηση δεν άνοιξε στην πολιτική σκηνή για τις ανεπάρκειες της διοίκησης και της κρατικής μηχανής, που για μία ακόμη φορά εφέτος ανέδειξαν τις αδυναμίες τους και μαζί την έλλειψη ικανότητας μιας κυβέρνησης για γρήγορες αποφάσεις και έγκαιρες δράσεις. Αντιθέτως, ακούσαμε πάλι ατυχέστατες ρητορείες υπουργών, που με ασυνάρτητα «επιχειρήματα» και ασύντακτες φράσεις υπερασπίζονταν την κυβέρνηση, ενώ δεν έλειψαν και οι αντιπολιτευτικές κραυγές και οι ρηχές «τοποθετήσεις» των αντιπάλων.

Το δράμα της μόλυνσης του Σαρωνικού, που ακολούθησε τη φρίκη των πυρκαγιών, κατέδειξε πάλι αυτά που δυστυχώς δεν προκαλούν πλέον κατάπληξη σε κανέναν. Η διοικητική ανεπάρκεια των κυβερνήσεων της 40ετίας είναι γνωστή στους πάντες. Ομως, καταντά αβάστακτο πλέον για τους πολίτες το βάρος της κακής κατάστασης ενός κράτους το οποίο αρνείται πεισματικά να εκσυγχρονιστεί, με απόλυτη ευθύνη των πολιτικών προϊσταμένων του, χρονίως απρόθυμων να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους.

Συνιστά απόλυτη πολιτική γελοιότητα και εθνική ντροπή να λέγεται κάθε χρόνο επί τέσσερις δεκαετίες ότι στην Ελλάδα παραμένουν ανοικτά μεγάλα προβλήματα οργάνωσης των κρατικών υπηρεσιών για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, προβλήματα τεχνικών υποδομών για επαρκή δασοπροστασία και πυρόσβεση, προβλήματα αποχετευτικών δικτύων, καθαρισμού φρεατίων, προστασίας του αιγιαλού και καθαρισμού των ακτών.

Καταντάει βασανιστικό να μεγαλώνει ένας Ελληνας έχοντας διαρκώς απέναντί του μια πολιτική τάξη και ένα κράτος ακίνητα σε ένα μόνιμο παρόν ως μολυσματικές εστίες υπανάπτυξης της χώρας. Κάθε χρόνο επιβεβαιώνεται με διάφορες αφορμές ότι υπάρχει ακίνητο αλλά ζωντανό ένα «σύστημα» που αντιμάχεται κάθε παραγωγική σκέψη και αποθαρρύνει κάθε δημιουργική διάθεση, ατομική και συλλογική, για απόδραση της κοινωνίας από την εθνική μιζέρια τόσων δεκαετιών. Περνούν οι δεκαετίες και ο υπογράφων αυτό το σημείωμα δημοσιογράφος ακούει και υποχρεώνεται να αναπαράγει τα λόγια πολιτικών οι οποίοι «εξηγούν» για ποιους λόγους ΔΕΝ κάνουν σωστά τη δουλειά τους – αυτοί οι ίδιοι ή οι… «άλλοι». Και το πιο εντυπωσιακό είναι ότι με γενναιότητα και ενθουσιασμό… σχολιάζουν, ως τρίτοι παρατηρητές, την κατάσταση που διατηρείται με δική τους ευθύνη στους κρατικούς μηχανισμούς!

Επαναλήφθηκαν αυτά και τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή την πετρελαιοκηλίδα στον Σαρωνικό. Ακούγοντας κάποιους γνωστούς πολιτικούς «αστέρες» των καιρών μας να ομιλούν για το εν λόγω δράμα, συμπλέκονταν εντός μου η οργή με την απελπισία. Οργή για την επιμελώς και δολίως συγκροτημένη πολιτική ανοησία τους, απελπισία στη σκέψη του τιτάνιου έργου που θα πρέπει να αναληφθεί (πότε και από ποιου, άραγε;) για να πάρει κάποτε τέλος αυτός ο εθνικός εφιάλτης της, αυτό το μαρτύριο του Σίσυφου Ελληνα πολίτη.

Είναι σήμερα ξεκάθαρο ότι το πολιτικό προσωπικό όλων των χρωμάτων που διαθέτει η ελληνική κοινωνία ως πολιτικό εκπρόσωπο των τάξεών της δεν μπορεί να παρακολουθήσει τους καιρούς. Λείπουν από την αστική πολιτική σκηνή και από το στρατόπεδο της λεγόμενης Αριστεράς οι πνευματικές και οι ψυχικές δυνάμεις που απαιτούνται για εθνική αναδιοργάνωση και για πολιτική συμμετοχή στον σύγχρονο κόσμο, που μάλιστα διαρκώς εξελίσσεται. Λείπει η Γνώση, λείπουν και η Αρετή και η Τόλμη. Περισσεύουν οι «σίγουρες» παλαιοκομματικές πρακτικές, περισσεύουν τα πρετ-α-πορτέ λόγια, με «φιλελεύθερο» ή «αριστερό» χρώμα, και οι εμμονές για εξουσία. Αυτά όλα σε μια χώρα οικονομικά και κοινωνικά κατεστραμμένη, που είναι παραδομένη πλέον στο έλεος των ξένων δανειστών της. Και αυτή είναι η σκοτεινή πραγματικότητα που περιέγραψαν και στη Θεσσαλονίκη προ ημερών οι ηγεσίες της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η κάθε μία με τον τρόπο της.

Αυτό που σήμερα οι πολιτικοί «αιχμής» εννοούν ως άσκηση πολιτικής δεν έχει ζήτηση στην αγορά πολιτικής εργασίας. Ο λόγος τους δεν περιέχει κοστολογημένες ΛΥΣΕΙΣ για κάθε πρόβλημα που θίγει, παρά μόνο «εξηγήσεις» και κριτικές των αντιπάλων. Ομως, η πολιτική είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτά…