Με τον καιρό, τα πράγµατα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δραπέτευσαν από τον κόσµο των ψευδαισθήσεων της «ενωµένης» Ευρώπης και πέρασαν τη µεγάλη πύλη της πραγµατικότητας. Εκεί, στη µετα-Μάαστριχτ Ευρώπη. Εκεί όπου το Βερολίνο κοροϊδεύει τα θεσµικά κοινοτικά όργανα, κάνει το δικό του «κουµάντο», σέρνει τους εταίρους της Ε.Ε. στο άρµα του και σβήνει τα γαλλικά οράµατα των παλιών, καλών καιρών για κοινό ευρωπαϊκό σπίτι. Τώρα ευθέως και χωρίς µισόλογα, άπαντες στην Ευρώπη, µε πρώτους τους Γάλλους, παραδέχονται ότι το παρόν και το προσεχές µέλλον της Ε.Ε. εξαρτώνται ευθέως από τη βούληση που µπορεί να έχει η νέα κυβέρνηση της Γερµανίας. Κανείς δεν λογαριάζει τις Βρυξέλλες και τα θεσµικά όργανα της καλοπληρωµένης κοινοτικής γραφειοκρατίας.

Η Ε.Ε. είναι «γερµανική», τελεία και παύλα. Γι' αυτό και σωρεία αναλύσεων από την εποµένη των γερµανικών εκλογών κατέκλυσε τις ευρωπαϊκές εφηµερίδες. Και βαθιές ανησυχίες εκφράστηκαν από πολιτικούς κύκλους για την πολιτική που ενδεχοµένως θα ακολουθήσει η τραυµατισµένη νικήτρια Μέρκελ στην ταραγµένη Ευρώπη, κάτω από τη σκιά και της ακροδεξιάς, που στα δικά της «παλιά ληµέρια», στην Ανατολική Γερµανία, ξεπέρασε και το 20%. Ό,τι δυσάρεστο βγαίνει από τις κάλπες σήµερα στη Γερµανία και στην Ευρώπη ολόκληρη είναι απολύτως αιτιολογηµένο, µε δεδοµένο το «Μάαστριχτ» και τους σκληρούς νόµους του δόγµατος της διαρκούς λιτότητας ως µοναδικής µεθόδου «ανάπτυξης» στην ευρωζώνη, και επιπλέον µε το Προσφυγικό να διαταράσσει ευρωπαϊκές βιοµηχανικές κοινωνίες, όπως και η γερµανική.

Οι «εκπλήξεις» είναι για τους υποκριτές και για τους αφελείς. Όµως, στην Ε.Ε., όπου όντως τα πράγµατα είναι δύσκολα, πολλά σήµερα µπορεί να συζητούνται ή έστω να εκφωνούνται για την ανάγκη «αλλαγών», διότι οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και πολιτικό και τεχνικό πολιτισµό διαθέτουν και δεν στηρίζονται σε κάτισχνες παραγωγικές βάσεις και ερειπωµένες οικονοµίες. Η Ελλάδα, όµως, πού «παίζει» σ' όλα αυτά; Τι διαπιστώνουµε σήµερα στην πολιτική σκηνή της χώρας µας, µετά τις γερµανικές εκλογές; ∆ιαπιστώνουµε ότι ζει και βασιλεύει, ισχυρό και αναλλοίωτο, το σύµπλεγµα της πολιτικής µιζέριας για αναζήτηση του «καλού ξένου» που θα βοηθήσει το δυστυχισµένο τέκνο της Ευρώπης, την Ελλάδα, να αντιµετωπίσει ένα ακόµη δράµα της. Πρόκειται για µια θλιβερή στάση, που κυριαρχεί στη δηµόσια σκηνή και εξαπλώνεται σε µεγάλο µέρος της κοινωνίας µας. Παιδαριώδης η γενική τοποθέτηση από Έλληνες πολιτικούς, που µε τον έναν ή τον άλλο τρόπο οδηγούν τους συµπολίτες τους στην ελπίδα ότι µια «καλή» νέα γερµανική κυβέρνηση θα συµπεριφερθεί προσεχώς µε κατανόηση στην «ελληνική περίπτωση», αλλά και στον φόβο για το ενδεχόµενο µίας «σκληρής» κυρίας Μέρκελ, αχθοφόρο σοϊµπλεϊκών απόψεων για την Ελλάδα. Η αλήθεια είναι, όµως, άλλη. Η «ελληνική περίπτωση», έτσι όπως εξελίχθηκε από το 2010 και επιδεινώθηκε το καλοκαίρι του 2015, έτσι όπως αντιµετωπίζεται από την ίδια την πολιτική τάξη της χώρας µας την τελευταία διετία, κατέληξε να είναι ξεχωριστή από κάθε άλλη ευρωπαϊκή υπόθεση, η οποία µπορεί σήµερα να απασχολεί σοβαρά το Βερολίνο, το Παρίσι, τη Ρώµη, τις Βρυξέλλες, τη Φρανκφούρτη. Με όποια κυβέρνηση κι αν κινηθεί, η κ. Μέρκελ δεν πρόκειται να κουραστεί για να θεραπεύσει τη βαριά ελληνική αρρώστια.

Αλλωστε, όλοι ανεξαιρέτως οι Ευρωπαίοι συνοµιλητές της κυβέρνησης τής ζητούν ξεκάθαρα σήµερα να «καθαρίσει» πριν απ' όλα, και το «ταχύτερο» µάλιστα, µε τις εκκρεµότητές της στο σκληρό πεδίο των «απαραίτητων µεταρρυθµίσεων» (βλ. 95 προαπαιτούµενα). Αυτό και μόνον αυτό. Για την ώρα… Σαφέστατα, λοιπόν, τα πράγµατα. Τα ραγιάδικα ερωτήµατα διαφόρων αθηναϊκών κύκλων, συνεπώς, για το αν θα είναι ή όχι πιο «σκληρή» απέναντι στην Αθήνα η νέα γερµανική κυβέρνηση και οι επίσης ραγιάδικης νοοτροπίας ελπίδες για ελληνική ανακούφιση λόγω καλής διάθεσης των ξένων δανειστών είναι µόνο για κλάµατα. Με την τροµαγµένη ελληνική ηγεσία οικονοµικά ακυρωµένη στην Ευρώπη, και µονίµως χωρίς εθνικό αναπτυξιακό πρόγραµµα, να παρακαλεί ξένους επενδυτές να προτιµήσουν την κατεστραµµένη -πλην φτηνή πλέον- χώρα µας, πόση δα σηµασία έχει σήµερα για την Ελλάδα το πολιτικό «συναίσθηµα» που µπορεί να νιώσει γι' αυτήν µετεκλογικά η κα Μέρκελ;