Στην πολιτική, φυσικό είναι να παίρνει δυνάμεις ένας πολιτικός αρχηγός ακόμη και από τις ψευδαισθήσεις του προκειμένου να διατηρεί το ηθικό του στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Έχει, άλλωστε, τις ανάγκες του και ο ναρκισσισμός του πολιτικού. Δεν μπορεί να ξεφεύγει από αυτόν τον κανόνα και ο Αλέξης Τσίπρας, που φτιάχνει τον δικό του «κόσμο» σε μια περίοδο που τον έχει φορτώσει με τεράστια βάρη και με ζωηρή την αμφισβήτηση των κυβερνητικών δεξιοτήτων του από πολιτικούς και πολίτες. Όμως, όλα έχουν τα όριά τους, όπως και το πολιτικό παιχνίδι, του οποίου οι άγραφοι κανόνες πολλά επιτρέπουν αλλά και πολλά τιμωρούν.

Σήμερα λοιπόν ο πρωθυπουργός εμφανίζεται να πιστεύει ότι, παρά τα προβλήματά του, έχει βάλει τη χώρα σε «τροχιά ανάπτυξης» και φαίνεται επίσης πως ενισχύεται το ηθικό του από τη γενικότερη στάση του «ξένου παράγοντα» απέναντί του - και τώρα, ειδικότερα, από το ταξίδι του στην Ουάσιγκτον. Δικαίωμα του κ. Τσίπρα είναι, βεβαίως, να μην πτοείται από τις δημοσκοπήσεις, να αισθάνεται ότι έχει «αέρα στα πανιά του» και να πιστεύει ότι οι επόμενοι μήνες τού προσφέρονται για να «γυρίσει» το παιχνίδι - όσο τουλάχιστον του χρειάζεται για να πετύχει ένα καλό εκλογικό «σκορ» στις επόμενες εκλογές. Όπως είπαμε, άλλωστε, η συμβολή των ψευδαισθήσεων στη διατήρηση μαχητικού πνεύματος από έναν πολιτικό αρχηγό μπορεί να είναι μεγάλη.

Αλλά ο κ. πρωθυπουργός μάλλον διαπράττει ένα μεγάλο σφάλμα όταν, προκειμένου να καλύψει τις «ανάγκες» του, υποτιμά, και μάλιστα κατά τρόπο προσβλητικό, τη νοημοσύνη των Ελλήνων πολιτών. Όταν η κοινωνία στενάζει, χτυπημένη για όγδοη χρονιά από την κρίση, όταν με ταχείς ρυθμούς φτωχοποιείται, όταν η καλύτερη νεολαία της ζει πλέον με το όνειρο της μετανάστευσης, ο κ. Τσίπρας την προκαλεί άσχημα όταν της μιλάει για «χαμογελαστά πρόσωπα», για «ανάπτυξη» και για αρχή «ανάκαμψης», διαβάζοντας της επιλεγμένες στατιστικές.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ νομίζει, φαίνεται, ότι μπορεί να ισχύουν σήμερα απόψεις σαν αυτές του Τσερνισέφσκι και του Πιότρ Τκάτσεφ, τις οποίες υιοθέτησε αργότερα, κατά τρόπο απόλυτο, ο θεμελιωτής του σύγχρονου ολοκληρωτισμού Λένιν, για την «επαναστατική μειοψηφία» και για την κομματική «ελίτ», που έχει (συνεπώς) υποχρέωση να καθοδηγήσει την ανίκανη για δράση «απαθή μάζα». Δεν βρισκόμαστε, όμως, ούτε στα τέλη του 19ου αιώνα ούτε στα αρχές του περασμένου. Το 2017 οι «ριζοσπάστες» του κ. Τσίπρα ζουν σε κόσμο φανταστικό όταν θεωρούν «παθητική μάζα» τον ελληνικό λαό και πιστεύουν ότι, επειδή τώρα είναι σε μεγάλη αδυναμία, θα αποδεχθεί βλακωδώς τα ψεύδη και τις ανοησίες που ανενδοίαστα εκτοξεύουν στους κόλπους του οι «καθοδηγητές» του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η μικροαστική «ιντελιγκέντσια» του Μαξίμου δεν θα αποφύγουν την είσπραξη μιας ισχυρής «απάντησης» από τη «μάζα» όταν θα έρθει η ώρα της κάλπης. Η «μάζα» θα τιμωρήσει τον κατά σύστημα ψευδόμενο κ. Τσίπρα για την πασιφανή έλλειψη πολιτικού θάρρους και ειλικρίνειάς του. Η ήττα του κ. Τσίπρα δεν θα μετρηθεί σε σχέση με τις επιδόσεις και τη ρητορεία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το μέγεθος της τιμωρίας θα προκύψει από τον θυμό μιας βαριά τραυματισμένης κοινωνίας, την οποία ο κ. πρωθυπουργός δείχνει όχι μόνο να υποτιμά, αλλά και να περιφρονεί, έτσι όπως της συμπεριφέρεται. Πάντως, ο κ. Τσίπρας και τα στελέχη του κόμματος που δηλώνουν πως είναι θαυμαστές της Οκτωβριανής Επανάστασης μάλλον έχουν υπόψη τους ότι και το ίνδαλμα τους, ο Βλαδίμηρος Λένιν, δεν είχε σε καμία εκτίμηση την «απαθή» φτωχολογιά, το προλεταριάτο, που μόνο το Κόμμα ήξερε πώς να σώσει από τη δυστυχία τους.