Δεν περίμεναν να πληροφορηθούν τα μεσαία αστικά στρώματα της χώρας από τον κ. Τσίπρα και τον κ. Τσακαλώτο ότι αυτά επελέγησαν από την κυβέρνηση της αριστεράς για να τροφοδοτήσουν κατά κύριο κοινωνικό ποσοστό την πολιτική της υπερφορολόγησης των πολιτών. Μόνον εντελώς ηλίθιοι φορολογούμενοι θα ήταν δυνατόν να μην το έχουν αντιληφθεί αυτό. Άλλωστε, η πίεση επάνω στα μεσαία αστικά στρώματα είχε ξεκινήσει από το 2011 και είχε οδηγήσει, το 2012 και το 2015, στη διαμόρφωση εκλογικών αποτελεσμάτων που άλλαξαν τα μεγέθη των αστικών πολιτικών κομμάτων. Προέκυψε έτσι ένας νέος «χάρτης» στην εσωτερική πολιτική σκηνή με τη μετακίνηση σημαντικού όγκου μικρών και μεσαίων αστών προς τη ριζοσπαστική αριστερά.

Ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ, όμως, «ρεαλιστής» πλέον και ψυχρός μνημονιακός εκτελεστής μετά το καλοκαίρι του 2015, απλώς έδωσε πρόσθετη ένταση στη βαριά φορολόγηση των μεσαίων αστών, τους οποίους συνεχίζει να εξουθενώνει περίπου ως «ταξικούς εχθρούς». Μέσα από τις εξελίξεις αυτές, το κόμμα των μεγάλων διανομών προς τα αστικά στρώματα, το ΠΑΣΟΚ, υπέστη ισχυρά πλήγματα και συρρικνώθηκε. Κύματα μικρομεσαίων το εγκατέλειψαν, ακόμα και μεσαίοι αστοί -που για πολλά χρόνια κινούνταν εκλογικά μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ- αποφάσισαν να «δοκιμάσουν» την περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ.

Την τελευταία διετία, με διαπιστωμένες τις ανεπάρκειες των κυβερνήσεων του κ. Τσίπρα, τη χαμηλή ποιότητα μίας σειράς στελεχών τους και τις παιδαριώδεις «ιδεολογικές» εμμονές τους, εκτιμήθηκε στον «ευρύτερο χώρο ΠΑΣΟΚ» ότι η προοπτική της εγκατάστασης ενός δικομματισμού ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, με εκτός παιχνιδιού τον ενδιάμεσο αστικό πολιτικό χώρο, θα έφερνε τον οριστικό αφανισμό της εγχώριας κεντρώας σοσιαλδημοκρατίας. Ξεκίνησε, λοιπόν, η προσπάθεια της συγκρότησης ενός νέου φορέα «ενιαίας κεντροαριστεράς», ικανής για έναν κεντρικό παρεμβατικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα προσεχώς. Το εγχείρημα προκάλεσε εξαρχής απορίες, ερωτήματα και δυσπιστία, καθώς ξεκίνησε ανάποδα, με τη διαδικασία εκλογής αρχηγού μίας νέας «παράταξης» χωρίς νέο πολιτικό πρόσωπο και πολιτική στόχευση.

Έτσι, η εκλογή της κ. Φώφης Γεννηματά (με 76.000 ψήφους, από τις 560.000 ψήφους που συγκέντρωσαν το 2015 τα κόμματα τα όποια αποτελούν τη Δημοκρατική Συμπαράταξη) βρίσκεται, κρίνοντας με πολιτικούς όρους, «στον αέρα». Και από τις δηλώσεις κορυφαίων παραγόντων της λεγόμενης κεντροαριστεράς προκύπτει ότι δεν υπάρχει ούτε ένα νέο πολιτικό στοιχείο, ούτε μία νέα ενδιαφέρουσα πολιτική σκέψη στους κόλπους της. Άπαντες ομιλούν με «προοδευτικές» γενικότητες και στέλνουν μηνύματα ενότητας σε έναν χώρο που -όπως αποδείχθηκε από το αποτέλεσμα τις ψηφοφορίας- αφορά κατά κύριο λόγο το ΠΑΣΟΚ και κάποιες «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις».

Είναι φανερό ότι στη «νέα κεντροαριστερά» δεν έχει τεθεί ζήτημα ανάγνωσης της νέας πραγματικότητας και μελέτης μίας κοινωνίας που έχει οδηγηθεί σε έναν βίαιο μετασχηματισμό της στα οκτώ χρόνια της εθνικής κρίσης. Με την κ. Γεννηματά αρχηγό και με τους κ. Γ. Α. Παπανδρέου, Κ. Σημίτη, Κ. Λαλιώτη, Κ. Σκανδαλίδη και Ευ. Βενιζέλο σε «βιτρίνα» σοσιαλιστικού παλαιοπωλείου, με απλώς «συμπαθή περίπτωση» τον Ν. Ανδρουλάκη, με καταπτοημένο τον Στ. Θεοδωράκη, με αχνό τον Θ. Θεοχαρόπουλο και ανύπαρκτο τον Γ. Καμίνη, τίποτε το νέο και σοσιαλδημοκρατικό δεν καταγράφεται σ' αυτήν την «κεντροαριστερά». Πρωτοβάθμιος, προφανώς, ο στόχος: Να μαζευτούμε όλοι μαζί, «γνήσια τέκνα» του ΠΑΣΟΚ, βετεράνοι «παπανδρεϊκοί», «σημιτικοί», «βενιζελικοί», πρώην «εκσυγχρονιστές» κάθε κατηγορίας, από κοντά και τα «τσικό» από Ποτάμι και ΔΗΜΑΡ, όλοι μαζί να γίνουμε πολλοί και να πιάσουμε στις επόμενες εκλογές ένα καλό ποσοστό εδρών στη Βουλή. Νέα ευκαιρία για μετεκλογικά «παιχνίδια» εξουσίας, μια και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να τα πηγαίνει καθόλου καλά και η κεντροδεξιά δεν έχει σίγουρη την αυτοδυναμία. Χώρος κεντροαριστερός υπάρχει. Και σοβαρός πολιτικός λόγος για ανασυγκρότησή του υπάρχει. Αλλά αυτά δεν γίνεται να σχεδιάζονται από γερασμένες «ελίτ» των κεντρικών τετραγώνων της Αθήνας.