Είναι θλιβερό όσο και εξοργιστικό να συμβαίνουν κάθε τόσο μεγάλες καταστροφές όπως σήμερα αυτή στην Αττική, στην Κινέτα ή αλλού, για να μετριούνται ανθρώπινες ζωές, καμένα σπίτια, δάση, χωράφια. Απέραντη η θλίψη για τους άδικα χαμένους συμπολίτες μας. Το εξοργιστικό του πράγματος έγκειται στο ότι επί δεκαετίες διαπιστώνεται κάθε φορά ότι οι υποδομές της χώρας, τα μέσα και η οργάνωση των κρατικών μηχανισμών πάσχουν σε απαράδεκτο βαθμό, με ευθεία και απόλυτη ΠΟΛΙΤΙΚΗ ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

«Αθώοι» δεν υπάρχουν στον δικό τους κόσμο.

Γι’ αυτό και προκαλεί μεγάλο θυμό ύστερα από κάθε καταστροφή η υποκριτική δήθεν «αναζήτηση ευθυνών» από κόμματα και πολιτικά πρόσωπα, που μόνο να ντρέπονται θα έπρεπε για τη διαχρονική ανικανότητά τους -που υποκρύπτει και αδιαφορία- να οργανώσουν τις υπηρεσίες του κράτους, όπως αρμόζει σε κάθε σύγχρονη Δημοκρατία. Ασχολούνται δήθεν με τα «μεγάλα», με τα λεγόμενα «εθνικά θέματα», οι πολιτικές κεφαλές της φαλιρισμένης χώρας μας.

Αλλά, αυτό το όντως μείζον εθνικό θέμα ενός αδύναμου, στερούμενου πόρων, σύγχρονης οργάνωσης και τεχνικών μέσων, ξεχαρβαλωμένου κράτους, δεν ταλαιπωρεί αυτούς τους νωθρούς εγκεφάλους, τους συνηθισμένους να κινούνται στα ρηχά, στα εύκολα.

Αποφεύγουν το «γιαπί» οι πολιτικοί αστέρες, γιατί εκεί θα αναγκαστούν να επικοινωνήσουν ευθέως με την πραγματικότητα και να δουλέψουν σκληρά, γιατί εκεί τα πράγματα δεν ξεγελούν και δεν σηκώνουν πολυλογίες και πολιτικά «καλαμπούρια» και ρητορείες σε τηλεοπτικά «παράθυρα».

Υπναλέες κυβερνήσεις, δήμαρχοι και κορδωμένοι περιφερειάρχες χάσκουν με ανοικτό το στόμα μπροστά σε πυρκαγές, σε «έκτακτα καιρικά φαινόμενα», σε πλημμύρες από «έντονες βροχοπτώσεις». Μα, για τα «έκτακτα», κ. πρωθυπουργέ, πρέπει να είναι καλά οργανωμένες οι υπηρεσίες του κράτους, όχι για τα ψιλόβροχα και τη φωτιά σε ένα κατάστημα. Δουλεύουν με συγκινητική αυταπάρνηση, πυροσβέστες, εθελοντές, λιμενικοί, αστυνομικοί, γιατροί, στρατιώτες, όταν φυσικές δυνάμεις προκαλούν μεγάλες καταστροφές, όπως οι πρόσφατες.

Ολοι αυτοί κάνουν ό,τι το δυνατόν για να καλύψουν τα μεγάλα κενά των κεντρικών υπηρεσιών του κράτους.

Πόσα χρόνια δεν ακούν οι πολίτες να γίνεται λόγος για έλλειψη πυροσβεστικών μέσων, για χαλασμένα ελικόπτερα, για γερασμένα περιπολικά, για ελλείψεις ειδικευμένου προσωπικού και σχεδίων πυροπροστασίας στα δάση, για μπαζωμένα ρέματα, με άμεσες ευθύνες δημάρχων και περιφέρειας;

Το ερώτημα είναι:

Πώς και πότε θα δοθεί ένα τέλος σε αυτό το αίσχος, σε αυτήν τη γελοιότητα, σε αυτή την απίστευτη αδυναμία μίας πολιτικής τάξης να οργανώσει και να διοικήσει όπως πρέπει το ταλαιπωρούμενο κράτος της Ελληνικής Δημοκρατίας;

Διότι ολοφάνερο είναι ότι για την κατάσταση των κρατικών μηχανισμών δεν φταίει η «κρίση» του 2010. Πολύ πριν από τα Μνημόνια, δομικές αδυναμίες και «καθιερωμένες» ασυνάρτητες καταστάσεις εμπόδιζαν τη σωστή οργάνωση του κράτους και αυτό εξακολουθεί, βεβαίως, να συμβαίνει και το 2018.

Και ποιος πολίτης αμφέβαλλε ότι οι εκάστοτε κυβερνώντες το πρώτο που φρόντιζαν και φροντίζουν στους χώρους της δημόσιας διοίκησης είναι η προώθηση κομματικών φίλων και η ικανοποίηση «πελατειακών» κύκλων; Ας μην κοροϊδευόμαστε.

Για μια ακόμα φορά, μια μεγάλη καταστροφή ήρθε να «θυμίσει» σε ΟΛΟΥΣ μας, με κόστος δεκάδες ανθρώπινες ζωές, ότι όσο ΕΤΣΙ θα διοικείται η Ελλάδα, με τέτοιας χαμηλής ποιότητας «πολιτικό σύστημα», η εθνική καθυστέρηση θα παρατείνεται με ακριβό κόστος.

Η πολιτική αδυναμία για τη συγκρότηση σύγχρονου ελληνικού κράτους έχει αγγίξει τα όριά της. Από εκεί και πέρα, παραμονεύει το ξεκίνημα πορείας για -μη αναστρέψιμη ίσως- «διάλυση» της χώρας.