Yπερόπτης, θρησκόληπτος αρχηγός αυταρχικού καθεστώτος, με φαντασιώσεις μεγάλου ηγέτη των Αδελφών Μουσουλμάνων και του μουσουλμανικού κόσμου γενικότερα, επιθετικός, αναιδής και απαιτητικός προς Ευρωπαίους και ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους, ο Ταγίπ Ερντογάν αποτελεί μία αξιοπρόσεκτη πολιτική φυσιογνωμία στο διεθνές στερέωμα. Ντυμένος με στολή «πανίσχυρου» και ευσεβούς Τούρκου εθνικιστή διεθνούς ακτινοβολίας, ποδοπατά τη Δημοκρατία στην Τουρκία, ενισχύει το οπλοστάσιο της χώρας του και έχει εξελιχθεί πλέον σε έναν ταραχοποιό της Εγγύς Ανατολής. Με συμπλεγματικές συμπεριφορές και στρατιωτικές απειλές προς κάθε τρίτη χώρα που «δεν σέβεται την υπερήφανη Τουρκία» του, ο Ερντογάν, δέσμιος του φανατισμού του και των παραισθήσεων της μεγαλομανίας του, κινείται πλέον σπασμωδικά στο διεθνές περιβάλλον.

Με επιθετικές συμπεριφορές προς χώρες της κατακερματισμένης Ευρώπης και ως ένας ξεχωριστός και με ιδιαίτερες «απαιτήσεις» σύμμαχος στο ΝΑΤΟ, με το ένα πόδι στη Μόσχα, ο «σουλτάνος», φίλος των τζιχαντιστών, έχει κακές σχέσεις με τις Βρυξέλλες, καυγαδίζει με τις ΗΠΑ, φοβερίζει Γάλλους, Ιταλούς και Ελληνοκύπριους στην Ανατολική Μεσόγειο. Εχει πλέον απέναντί τους, εχθρούς, το Ισραήλ και την Αίγυπτο και προκαλεί ανησυχίες στους κάποτε καλούς φίλους του, «ισχυρούς» του αραβικού κόσμου. Με αυτό το βαρύ πακέτο στην πλάτη του, μπορεί σήμερα να μη γνωρίζει καλά και ο ίδιος πού ακριβώς οδηγεί την Τουρκία. Ομως, παρότι κινούμενος σε δικές του «ελεύθερες τροχιές», ο ισλαμιστής Ερντογάν είναι ένας συνεπής αντιγραφέας του χιτλερισμού της δεκαετίας του ’30: Είναι απόλυτος δικτάτορας στη χώρα του, όπου φιμώνει και φυλακίζει πολιτικούς αντιπάλους του, διεκδικεί για την Τουρκία «ζωτικό χώρο» γύρω του, σε Συρία και Ιράκ, εξοπλίζεται εντατικά, πραγματοποιεί στρατιωτικές επιχειρήσεις σε εδάφη γειτονικών χωρών, κατασκευάζει «επεισόδια» στο Αιγαίο και εκτοξεύει στρατιωτικές απειλές σε βάρος της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας σχεδίαζε επί χάρτου μία δεκαετία πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μία «ενωμένη και ειρηνική Ευρώπη». Με μία προϋπόθεση: Να την κατέχει και να τη διοικεί το Βερολίνο. Στο ίδιο πνεύμα μάς απευθύνεται ο Ερντογάν και διά στόματος και της κωμικής φιγούρας του κ. Τσαβούσογλου: Θέλει, είπε προσφάτως ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, να είναι η Ανατολική Μεσόγειος «περιοχή ειρήνης και ευημερίας». Με μία χιτλερικού τύπου προϋπόθεση: Να μην «προκαλεί», να μη δημιουργεί «εντάσεις» η Ελλάδα στο Αιγαίο (!) και να μην αρνείται, όπως και οι Ελληνοκύπριοι, τη «συνεργασία» με την Τουρκία, που ζητά μία «τουρκική» Κύπρο. Μία… ειρήνη «αλά τούρκα», δηλαδή, που θα επιβληθεί με στρατιωτικά μέσα. Και ο Ερντογάν πληροφόρησε προ ημερών τη διεθνή κοινότητα ότι «έως το 2023 η Τουρκία θα διαμορφώσει ολόκληρη την περιοχή»! Αυτή την ισλαμική Τουρκία, που έχει ως ιστορικό πρότυπό της τον Αττίλα, έχει απέναντί της η χλωμή πολιτική ηγεσία της Ελλάδας, που το μόνο το οποίο πράττει εδώ και χρόνια είναι να αντιδρά στις τουρκικές πολιτικές, «τρέχοντας» πίσω από κινήσεις και πρωτοβουλίες της Αγκυρας.

Αν ο μεγαλομανής (κατά Μακρόν, «πανισλαμιστής») Ερντογάν βρίσκει απέναντί του διάφορους «Τσάμπερλεϊν» για συνομιλίες με αρχηγούς μίας παρηκμασμένης Ευρώπης, στην Αθήνα ζητείται σήμερα απάντηση στο ερώτημα: Τι είδους Ελληνες πολιτικούς πιστεύει πως έχει απέναντί του ο χιτλερικός «σουλτάνος»; Η αλήθεια είναι ότι ο Ερντογάν «παίζει» όπως θέλει την Αθήνα και αντιδρά «αφ’ υψηλού» στα γλυκερά «καλοπιάσματα» που κατά καιρούς δέχεται από τις φοβικές ελληνικές κυβερνήσεις, χωρίς να μετακινεί ούτε κατά ένα εκατοστό τις γραμμές της επιθετικής στρατηγικής του για Θράκη-Αιγαίο-Κύπρο. Σήμερα, η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, που, ενθουσιασμένη, είδε προ καιρού στην απελευθέρωση των δύο Ελλήνων αξιωματικών το άνοιγμα νέων ελληνοτουρκικών οριζόντων, δείχνει πως είναι πάντα πρόθυμη για «βελτίωση» σχέσεων με τον επηρμένο Ταγίπ Ερντογάν.

Το τι μπορεί να σημαίνει η «βελτίωση» το γνωρίζει καλά η Αγκυρα, αλλά το ζήτημα είναι πώς ακριβώς την εννοούν στην Αθήνα η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση.