Κακόπαθε η κ. Μέρκελ στις γερμανικές εκλογές, έπειτα από 15 χρόνια στην κορυφή της εξουσίας, και η Ευρωπαϊκή Ενωση ζαλίστηκε. Λογικό αυτό, αφού η Ε.Ε. μόνο «Ενωση» δεν είναι και επιπλέον είναι και «γερμανική». Τα πάντα ελέγχει το Βερολίνο στα κεντρικά θεσμικά όργανα της «Ενωσης», σε όλους τους τεχνοκρατικούς μηχανισμούς τους. Οσο για τη Γαλλία, κάποτε «πρώτο βιολί» στην Ευρώπη και μετά ισότιμος συνεταίρος με τη Γερμανία στην Κοινότητα, τρέχει από το 1992 πίσω από το Βερολίνο, παριστάνοντας τώρα με τις ρητορείες του Εμανουέλ Μακρόν ότι μπορεί να παίξει κεντρικό ρόλο σε σχέδιο «μεταρρυθμίσεων» στην Ε.Ε. της διαρκούς λιτότητας.

Βεβαίως, όταν αποσυρθεί η κ. Μέρκελ, το επόμενο ηγετικό σχήμα στη Γερμανία θα παίξει τον ιδιαίτερο ρόλο του, αφού υποτίθεται ότι στο ταραγμένο κόμμα της υπάρχει ήδη η σκληρή και η... πιο σκληρή γραμμή στα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα της Ε.Ε.

Ομως, σήμερα η Ε.Ε. μπορεί μεν να παραμένει «γερμανική» και να ελέγχει την (κάποτε «γαλλική») Κομισιόν, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Eurogroup και τον ΕSM, αλλά η οικονομικά λαίμαργη και πολιτικά καθυστερημένη γερμανική ηγετική τάξη κινείται πλέον σε μια νέα «πίστα». Κινείται σε μια Ευρώπη με μειωμένο μέγεθος μετά το Brexit, κατακερματισμένη, σοβαρά τραυματισμένη από το Μεταναστευτικό, με ισχυρές εθνικιστικές και αποσχιστικές τάσεις, χωρίς καμία πίστη των φοβισμένων κοινωνιών της σε κοινή ευρωπαϊκή μοίρα, με νεκρό το πνεύμα της «ολοκλήρωσης» και με χώρες-αντάρτες, όπως η Ιταλία, η Αυστρία και η Ουγγαρία.

Επιπλέον, η υγεία της ίδιας της Γερμανίας δεν είναι στην καλύτερη κατάσταση. Με πολύ κόπο, σε ευρωπαϊκές χώρες -και στην ημέτερη, πελαγωμένη, Αθήνα- δίνονται κάποιες απελπισμένες μάχες για τη διατήρηση ενός «ενοποιητικού» φρονήματος στην Ε.Ε. και για την ενίσχυση ενός «σοσιαλδημοκρατικού» πνεύματος εκεί όπου οι πολιτικοί σχηματισμοί της Σοσιαλδημοκρατίας αιμορραγούν εκλογικά και δείχνουν να τα έχουν χαμένα. Οι παλιές αξίες και αρχές της Ευρωπαϊκής Κοινότητας έγιναν φαντάσματα.

Προειδοποιούν πολιτικοί φιλόσοφοι, όπως ο Γιούργκεν Χάμπερμας, ότι το υπάρχον «σύστημα» της Ε.Ε. πλήττει τη Δημοκρατία, στην προσπάθεια της ευρωπαϊκής τεχνοκρατίας να ομογενοποιήσει τις συνθήκες διαβίωσης σε όλη την έκταση της ηπείρου των 500 εκατομμυρίων ανθρώπων.

Οσο για το «σφρίγος της Δημοκρατίας», που κατά τον πρόεδρο Μακρόν θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη σημερινή, άσχημη ευρωπαϊκή κατάσταση, αυτό πώς να βρεθεί σήμερα; Το ίδιο το σύστημα, που στηρίζει και η Γαλλία, απομακρύνει την Ε.Ε. «από μια τόσο αμιγώς ευρωπαϊκή επινόηση, όπως η αστική δημοκρατία», επισημαίνει και ο Χανς Μάγκνους Ενζενσμπέργκερ στο δοκίμιό του «Γλυκό τέρας Βρυξέλλες» (Εκδ. Νεφέλη).

Ομως, η αξιοθρήνητη, σήμερα, κατάσταση της ταραγμένης «Ενωσης» δεν βγάζει από τον ευρωπαϊκό «λογαριασμό» τη δική μας χώρα, ούτε την αθωώνει. Οταν τα πράγματα στην Ευρώπη είναι τόσο άσχημα, ακόμη και σε τεχνολογικά προηγμένες βιομηχανικές χώρες, με οργανωμένα συστήματα Εκπαίδευσης, με πρώτης τάξεως πανεπιστημιακά και ερευνητικά κέντρα, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πόσο πολύ πιο άσχημα είναι για τη σημερινή Ελλάδα. Η ισχνή παραγωγική βάση της και η όλη θλιβερή κατάσταση της οικονομίας, τα τραύματα στο σώμα του κράτους Δικαίου, τα χωρίς τέλος βάσανα της Παιδείας, η επέκταση της εγκληματικότητας, όσα δεν γίνονται σε κάθε τομέα και όσα φρικτά ανταλλάσσονται στα πεδία της τρέχουσας πολιτικής συνθέτουν ένα άνευ προηγουμένου εθνικό δράμα.

Ετσι, όσο αυτή η Ελλάδα δεν αλλάζει, είναι καταδικασμένη να σύρεται ως χώρα ασήμαντη και ανήμπορη στα πεδία της παρακμάζουσας Ευρωπαϊκής Ενωσης, άσχετα από το πόσο «ενωμένη» και πόσο «γερμανική» θα παραμένει αυτή.