Θόρυβος πολύς, εκνευρισμός, σύγχυση και αμηχανία περισσεύουν στην ελληνική σκηνή αυτό τον μήνα, τον τελευταίο μίας χρονιάς γεμάτης πολιτικές εντάσεις και λόγο διχαστικό. Το δράμα κορυφώνεται με τις σπασμωδικές κινήσεις της κυβέρνησης, που ζει με φαντασιώσεις και αδυνατεί να αντιμετωπίσει με σοβαρότητα μια εθνική κατάσταση που ολοένα επιδεινώνεται. Ενόψει εκλογικής χρονιάς, μάλιστα, τα πράγματα οξύνονται, καθώς εξακολουθεί να απουσιάζει ο παραγωγικός πολιτικός λόγος σε όλο το πολιτικό φάσμα.

Αποτέλεσμα, η μεγέθυνση του δράματος σε συνθήκες μίας αβάστακτης, πλέον, ελαφρότητας στην πολιτική σκηνή, ακόμα και μέσα στη Βουλή των Ελλήνων. Και όλα σκεπάζονται από μια αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι το 2019, αφού τίποτε δεν φαίνεται να υπόσχεται κάτι το «κανονικό» στην πολιτική ζωή της χώρας. Το γνωρίζουν βεβαίως αυτό οι πολιτικοί ρήτορες πρώτης γραμμής, που βρίσκονται εκ των πραγμάτων οι ίδιοι στο κέντρο του ελληνικού κακού και τώρα διαβάζουν εξαιρετικά ανήσυχοι τα όσα δραματικά σημειώνονται σε μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Η αγωνία εκλύεται μέσα από τους χώρους των μεγάλων οικονομικών και κοινωνικών ανατροπών που σημειώθηκαν στην Ελλάδα από το 2010. Το μέγα πρόβλημα που ταλαιπωρεί και τους πολιτικούς και τα κόμματα ενώπιον της κοινωνίας είναι πως όλοι και όλα αρνούνται να αποδεχθούν μία μεγάλη αλήθεια: Οτι η εθνική συντριβή, που προκλήθηκε από τη χρεοκοπία των δημόσιων οικονομικών της χώρας, έχει οδηγήσει σε καταστροφές και διαστροφές όλων των στοιχείων του πολιτικού οικοδομήματος της Μεταπολίτευσης και έχει σοβαρά τραυματίσει τη Δημοκρατία.

Η άρνηση της αλήθειας έχει φέρει σε κατάσταση μεγάλης σύγχυσης τους πάντες. Σήμερα, τέλος του 2018, η κατάσταση επιδεινώνεται, καθώς από όλες τις μετρήσεις προκύπτει ότι οι ηγεσίες δεν μπορούν να υπολογίσουν με σιγουριά σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα έφερνε στο ορατό μέλλον πολιτική σταθερότητα στη χώρα. Με λίγα λόγια, η αβεβαιότητα εξουθενώνει τους πολιτικούς και τα κομματικά επιτελεία τους, που, κυριευμένα από εφιαλτικούς φόβους για τα όσα μπορεί να κρύβει για όλους το 2019, εμφανίζουν ολοένα και μεγαλύτερη νευρικότητα. Οι δημοσκοπήσεις δεν αμφισβητούν μεν τη σειρά των πρώτων θέσεων, που θα βγάλει η κάλπη, αλλά δεν εγγυώνται σιγουριά για μία καθαρή μετεκλογική εικόνα σταθερότητας. Ολα σκεπάζονται από μία πυκνή ομίχλη.

Είναι απολύτως αιτιολογημένη η αγωνία των κομμάτων. Διότι, αν από τις επόμενες εκλογές δεν προκύψει «καθαρό» αποτέλεσμα, τότε οι φθαρμένες οικοδομές τους, παλαιές και νεότερες, μπορεί να βρεθούν το 2019 μέσα σε μια πολιτική θύελλα, μέσα σ’ ένα «χάος», που μπορεί να τους προκαλέσει ανεπανόρθωτες ζημιές. Είναι οι αδυναμίες και οι συμπεριφορές των ίδιων των ηγετικών ομάδων της σημερινής πολιτικής τάξης που δημιουργούν συνθήκες για μια τέτοια εξέλιξη. Τα πράγματα δείχνουν σήμερα ότι οι μεγάλες ζημιές που προκάλεσαν τα «Μνημόνια» στους μηχανισμούς των κομμάτων αυξάνονται διαρκώς, αφού δεν παράγονται απ’ τους κόλπους τους νέες δημιουργικές δυνάμεις ή παράγονται μεν νέες, αλλά μίας κακής ποιότητας, που προκαλούν τη μεγέθυνση των προβλημάτων.

Είναι προφανές ότι η δυσκολία για τη δημιουργία συνθηκών εθνικής ανασυγκρότησης συνδέεται άμεσα με την αδυναμία συγκρότησης μίας πολιτικής τάξης με νέα ποιότητα. Το δεύτερο ακυρώνει το πρώτο. Μάταια γίνεται τόσος λόγος για «ανάπτυξη» στη δημόσια σκηνή, όσο οι ηγεσίες θέλουν να αρνούνται τα όσα οδήγησαν στη μεγάλη εθνική ήττα, ώστε να ξεκινήσει τώρα με νέα συνείδηση και καθαρό μυαλό η διόρθωση των εθνικών πραγμάτων. Το 2018 επιδείνωσε τα πράγματα στην αποκαρδιωμένη ελληνική κοινωνία, όπου η έκταση της επιδοτούμενης φτώχειας μεγαλώνει, καθώς η εθνική οικονομία παραμένει στο «κόκκινο». Οι πιο λαμπεροί «αστέρες» της πολιτικής σκηνής προσπαθούν να κρύψουν τους φόβους τους με ρητορείες εκτός πραγματικότητας. Αποφεύγουν να σκεφθούν ότι, αργά ή γρήγορα, η κοινωνία θα «απαντήσει». Ερήμην τους.