Δεν κρύβει μυστικά η επιχείρηση «σκούπα» του πρωθυπουργού στον «προοδευτικό» χώρο, δηλαδή η αλιεία οποιουδήποτε μπορεί να θεωρείται ή να δηλώνει πως βρίσκεται «απέναντι» στη γενικώς «Δεξιά». Ο κ. Τσίπρας δεν έχει, όντως, επιλογή άλλη από το να «διευρύνει» κατά το δυνατόν με κάθε μέσο και με κάθε έκπτωση το εξαιρετικά ανήσυχο κόμμα του, που γνωρίζει μια σοβαρή δημοσκοπική πτώση και κινδυνεύει να υποστεί μία μεγάλη εκλογική ήττα προσεχώς. Ετσι, πράγματι «λεηλατείται» από μηχανισμούς του κυβερνώντος κόμματος ο χώρος των υπολοίπων της «Κεντροαριστεράς», που επιμένει να θεωρεί ακόμα δικά του το ΠΑΣΟΚ της κυρίας Γεννηματά, πλαισιωμένη από τους βετεράνους της «παλιάς φρουράς». Αναμφίβολα, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας ευέλικτος τακτικιστής, που ασκείται στο άθλημα της εξουσίας χωρίς «αριστερές» αναστολές και κινείται ψυχρά προκειμένου να διατηρεί δυνάμεις, αξιοποιώντας κενά και αδυναμίες ή αβλεψίες αντιπάλων εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ.

Με εύκολο επιχείρημα, λοιπόν, ότι στις ευρωεκλογές πρέπει να εμποδιστεί οπωσδήποτε η καταγραφή ανόδου των ακροδεξιών δυνάμεων στις δημοκρατίες της Ευρώπης, ο κ. Τσίπρας προχωρεί στην επιχείρηση του «πλατιού καλέσματος» όλων των γενικώς «προοδευτικών» δυνάμεων του τόπου μας για σύμπλευση με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο πρόεδρος της κυβέρνησης κρίνει προφανώς ότι με την εν λόγω «λεηλασία» θα μπορέσει να «μουτζουρώσει» το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, τις οποίες πολύ φοβάται, ώστε να μη χρεωθεί ευθέως το κόμμα του ένα κακό αποτέλεσμα. Επιπλέον, η εν λόγω «διεύρυνση» προετοιμάζει το «προοδευτικό μέτωπο» που θέλει να σχηματίσει ο κ. Τσίπρας στις βουλευτικές εκλογές για να εμφανίσει τη Νέα Δημοκρατία ως ταυτιζόμενη με την «Ακροδεξιά».

Από την πλευρά της, η λεγόμενη «Κεντροαριστερά» προσπαθεί με τον φτωχό πολιτικό λόγο παλιών «ορθόδοξων» στελεχών του ΠΑΣΟΚ και με «υψηλών τόνων» λαρυγγισμούς τής άνευ λάμψης κ. Φώφης Γεννηματά να αντιμετωπίσει τον επιδέξιο «παντός καιρού» πολιτικό παίκτη, κ. Τσίπρα. Η ρητορεία της περιλαμβάνει «καταγγελίες» της «λεηλασίας» που επιχειρεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ως πολιτικά ανήθικης, τυχοδιωκτικής επιχείρησης, καθώς και προσπάθειες τόνωσης του κομματικού ηθικού της συρρικνωμένης «Κεντροαριστεράς», η οποία θα παίξει στις κάλπες αυτής της χρονιάς το «τελευταίο χαρτί» της. Αυτό που απολύτως απουσιάζει από την ηγεσία της «Κεντροαριστεράς» είναι ο πρωτότυπος πολιτικός λόγος, η πολιτική ανάλυση των οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων της χώρας και, βεβαίως, η σοβαρή μελέτη των αιτίων που οδήγησαν από το 2012 έως σήμερα την «Κεντροαριστερά» σε δραματική μείωση των δυνάμεών της. Ματαίως ορισμένοι αξιόλογοι πολιτικοί επιστήμονες και κοινωνιολόγοι από αυτόν τον χώρο επισημαίνουν με κείμενά τους στον Τύπο τα πολιτικά και πνευματικά ελλείμματα της σημερινής «Κεντροαριστεράς».

Ο δημόσιος λόγος του ΠΑΣΟΚ και των δίπλα του «λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων» παραμένει απελπιστικά «ξύλινος». Και γι’ αυτό αφήνει ασυγκίνητα τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται από την κρίση του 2010 και από τις σήμερα ασκούμενες «αριστερές» πολιτικές και τις «μεταμορφώσεις» της κυβέρνησης. Από αυτήν ακριβώς την πασιφανή αδυναμία, από την παντελή έλλειψη πνοής των λόγων του ΚΙΝ.ΑΛ. αντλεί υλικά ο πολύ ανήσυχος πλέον κ. Τσίπρας, για να κατασκευάσει το νέο κομματικό οικοδόμημα που θέλει να υψώσει απέναντι στη «Δεξιά». Ο πρωθυπουργός με λόγο διχαστικό ηγείται τώρα μιας «Αριστεράς» που μπορεί να χωρέσει και την «Κεντροαριστερά», παπανδρεϊκή και σημιτική, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον και αμερικανο-ΝΑΤΟϊκός και ευρωπαϊκός και «Βερολινέζος» και «ευρωσοσιαλιστικός» και ολίγον «επαναστατικός» στα άκρα του.

Ο κ. Τσίπρας μπορεί πλέον να διαβάζει στα γρήγορα την ίδια ώρα «εκλεκτές σελίδες» από Λένιν, Μακιαβέλι, Κίσινγκερ και Σαιν Ζυστ και να κλέβει λόγια από κείμενα του Μπερλινγκουέρ. Δεν φαίνεται να τον τρομάζει η σκέψη ότι αυτό μπορεί να τον οδηγήσει σε μια πολιτική γελοιότητα στο τέλος της διαδρομής του.