Η Κυβέρνηση αγνοώντας δυστυχώς τη βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, χωρίς να έχει δηλαδή λαική νομιμοποίηση, ψήφισε τελικά την εθνικά επιζήμια συμφωνία των Πρεσπών.

Διότι αυτή η συμφωνία, πέραν του γεγονότος ότι απεμπολεί τις πάγιες εθνικές θέσεις της Ελλάδος, κατά βάση ναρκοθετεί το μέλλον. Όπως σωστά επισημάνθηκε, από δω και πέρα, φυσικά και δεν θα υπάρχουν βορειομακεδόνες όπως υπάρχουν βορειοκορεάτες ή νοτιοαφρικανοί, αλλά σκέτοι Μακεδόνες. Και αυτό, δηλαδή η πλήρης νομιμοποίηση μιας ψευδεπίγραφης εθνικής ταυτότητας, η οποία απειλεί ευθέως την Ελλάδα, έγινε τελικά με τη συναίνεση της Ελληνικής Κυβέρνησης. Πέρα όμως από τα θέματα της ουσίας, υπάρχει και μια διαδικαστική διάσταση σε όλο αυτό το ζήτημα, η οποία καταδεικνύει πόσο εθνικά επιζήμιος υπήρξε ο όλος χειρισμός.

Πολύ απλά, στις διεθνείς σχέσεις υπάρχει ο ίδιος κανόνας που υπάρχει και στη θεωρία των διαπραγματεύσεων.

Και αυτός είναι, ότι όταν δεν επείγεσαι, δεν υποχωρείς. Υποχωρεί αυτός που επείγεται. Αυτός που δεν επείγεται απλώς περιμένει και περιμένει γιατί έχει την πολυτέλεια να το κάνει.

Και καταλαβαίνουν όλοι ποιός επειγόταν στην προκειμένη περίπτωση.

Επειγόταν η FYROM. Γιατί αυτή ήταν που ήθελε να μπει στο ΝΑΤΟ και αυτή ήταν που ήθελε να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί αυτή θέλει καλή σχέση με την Ελλάδα ως συνέργεια της οικονομικής της ανάπτυξης.

Γιατί κακά τα ψέματα όσο και να μας κατάντησε ο ΣΥΡΙΖΑ τη φτωχότερη χώρα της Ευρώπης, στη σχέση μας με τα Σκόπια, παραμένουμε ο πλούσιος συγγενής. Και όμως, εδώ πέρασαν οι θέσεις του φτωχού συγγενούς. Όλα αυτά λοιπόν με βάση τη θεωρία των διεθνών σχέσεων και τη θεωρία των διαπραγματεύσεων και των αποφάσεων, οδηγούν στο ασφαλές συμπέρασμα ότι η Ελλάδα υπέστη πανωλεθρία. Είναι τόσο ξεκάθαρο που δεν μπορεί να είναι αλλιώς.

Εκτός και αν εμείς είμαστε ρηχοί στις αναλύσεις μας και να μην έχουμε καταλάβει το διπλωματικό δαιμόνιο του Πρωθυπουργού. Που το ξεδίπλωσε μόλις χθες. Ας αναλογιστούμε για παράδειγμα, ποιές χώρες βρέθηκαν να υποστηρίξουν τον εγκληματία της Βενεζουέλας Νικολά Μαδούρo;

Εκτός από την Κούβα, τη Βόρεια Κορέα, το Ιράν, την Κίνα και εκτός από τη Ρωσία που είναι η μόνη χώρα που έχει συγκεκριμένους γεωπολιτικούς λόγους και το κάνει, στην Ευρώπη, στη Δύση και στον υπόλοιπο κόσμο άλλοι δύο βρέθηκαν.

Ο κος Ερντογαν και ο κος Τσίπρας. Οπότε, υποθέτω, ο άνθρωπος μέσα στη σοφία του βλέπει πράγματα που εμείς και άλλες 170 χώρες δεν βλέπουμε.

Μπορεί ο Μαδούρο να δολοφονεί και να ληστεύει τον ίδιο του τον λαό, αλλά προφανώς η επιλογή του κου Τσίπρα να τον στηρίξει, να είναι απολύτως απαραίτητη για να πάει μπροστά ο παγκόσμιος σοσιαλισμός.
Για να σοβαρευτούμε όμως, διότι το προηγούμενο παράδειγμα δείχνει πόσο επιπόλαια και επικίνδυνα ασκούν την εξωτερική πολιτική, ο κος Τσίπρας μας έχει αποδείξει ότι δεν τα βάζει με τους ισχυρούς.

Πριν κάποια χρόνια τον έλεγαν Κάστρο της Μεσογείου και ότι θα έβγαζε την Ελλάδα από το Ευρώ και αυτός έγινε βασιλικότερος του βασιλέως. Τώρα με το Μακεδονικό πάλι, του υπεδείχθη από διεθνή κέντρα ότι αυτό πρέπει να γίνει και ο άνθρωπος έδωσε τα πάντα για να είναι και πάλι το καλό παιδί. Ο λόγος λοιπόν που έκαναν ακόμη μια φορά τα χατίρια των ισχυρών, δεν είναι μόνο η λαχτάρα για την εξουσία και η δουλικότητα που έχουν επιδείξει όλα αυτά τα χρόνια, παρά τους αριστερούς βερμπαλισμούς περί του αντιθέτου.

Πολύ φοβάμαι, ότι αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι αυτό που ήταν πάντοτε, αυτό το μικρό κόμμα του 3% που μέσα από απίθανες συγκυρίες κατέληξε να γίνει Κυβέρνηση.

Πίστευαν και πιστεύουν ότι υπάρχει σλαβικό μακεδονικό έθνος με δική του γλώσσα, δική του ταυτότητα και δικό του δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Όπως ευθαρσώς το παραδέχθηκε προχθές η κα Χριστοδουλοπούλου, δηλώνοντας υπερήφανη για αυτό που υπέγραψε τότε μαζί με τους άλλους συντρόφους της! Και οι εμπρηστικές αναφορές του κυρίου Τσίπρα στην Τασκένδη και στο πως το κομμουνιστικό κόμμα αντιμετώπιζε τους Σλαβομακεδόνες συντρόφους είχε το νόημα να θυμίσει τις εποχές εκείνες που ο ευρύτερος πολιτικός χώρος του κυρίου Τσίπρα αυτά έλεγε και αυτά πίστευε. Οπότε δεν υπάρχει κάποιο παγκόσμιο μυστικό. Στην περίπτωση του κου Τσίπρα, έχουμε μια γνήσια περίπτωση που το τερπνόν συναντά το ωφέλιμο.

Το θέλει ο διεθνής παράγοντας αλλά τελικά το θέλει και το λέει και η ψυχή τους.

Διότι στο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι τους αντιμετωπίζαν πάντα τους λεγόμενους Σλαβομακεδόνες. Σαν αδέλφια και συναγωνιστές στον αγώνα κατά του εθνικισμού και του ιμπεριαλισμού. Με την Ελλάδα θα ασχοληθούνε τώρα…

* Ο Κωνσταντίνος Καραγκούνης είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας της ΝΔ, πρ. υφυπουργός Δικαιοσύνης Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων