Κι όμως πέρασαν δέκα χρόνια από το βράδυ εκείνης της «μαύρης» Παρασκευής 30 Δεκεμβρίου 2009. Πράγματι, είναι δύσκολο να γράψεις κάποιες κουβέντες για κάποιον που έκλεισε πρόωρα τον κύκλο του, από ένα ιατρικό λάθος. Που δεν πρόλαβε να αποσυρθεί μόνος του... Που δεν πρόλαβε να χαρεί τους κόπους του... Και που δεν προλάβαμε πολλοί να του πούμε πόσο τον εκτιμούσαμε– όσο κι αν είμαστε σίγουροι ότι το ήξερε...

Αλήθεια, πόσες φορές δεν ακούσαμε σε αυτά τα δέκα χρόνια την έκφραση «Αχ ρε, Κακαουνάκης που σου χρειάζεται…» Σίγουρα, η απουσία του είναι παραπάνω από έντονη και το κενό που άφησε δυσαναπλήρωτο.

Τι να πρωτογράψει κανείς, για μια τόσο έντονη προσωπικότητα και με πληθωρικό ταλέντο που δικαιωματικά κατατάσσεται στους πιο πετυχημένους ρεπόρτερ της εποχής του . O Νίκος κατάφερε να κατακτήσει την κορυφή της έντυπης και ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας χάρη στο πάθος, το ταλέντο, τη στόφα ενός επίμονου ερευνητή που δεν εγκατέλειπε την προσπάθεια μέχρι να βγάλει το ρεπορτάζ. Διάνυσε πραγματικά μια μοναδική διαδρομή που, δυστυχώς, δεν πρόλαβε να μας αφήσει ολοκληρωμένη...

Η διαδρομή του Νίκου Κακαουνάκη στα ΜΜΕ ξεκινά από την οδό Χρήστου Λαδά, το συγκρότημα Λαμπράκη. Ήταν ο βουλευτής Χανίων και υπουργός της Ένωσης Κέντρου Πολυχρόνης Πολυχρονίδης που τον είχε συστήσει στον Χρήστο Λαμπράκη,

το 1963, και εκείνος διέκρινε αμέσως στο βλέμμα του τη σπίθα του ρεπόρτερ. «Δεν με νοιάζει αν κάνεις ορθογραφικά λάθη ή αν χρησιμοποιείς ωραίες εκφράσεις. Εγώ θέλω να μου φέρνεις την είδηση και θα υπάρχουν άλλοι άνθρωποι να τη γράφουν», του είπε ο Λαμπράκης και ο Κακαουνάκης ξεκίνησε με ενθουσιασμό. Από τη βάση. Μετά το ελεύθερο ρεπορτάζ μεταπηδά στο δικαστικό.

Ο Κακαουνάκης είναι επικοινωνιακός, αυθόρμητος και ανοιχτός. Κερδίζει εύκολα την εμπιστοσύνη των συνομιλητών του και δικτυώνεται γρήγορα με δικηγόρους, δικαστές και τους πρωταγωνιστές των δικών. Φτιάχνει «όνομα» στο δικαστικό ρεπορτάζ. Ακολουθεί, το βιβλίο/έργο ζωής, μετά την πτώση της Χούντας, «2.650 μερόνυχτα συνωμοσίας».

Μέσα στο δίτομο αυτό έργο γινόταν η ανατομία της Χούντας, με απίθανες αποκαλύψεις που έγραψαν ιστορία. Ο Κακαουνάκης έφερε για πρώτη φορά στο φως έγγραφα, ντοκουμέντα καθώς και μαρτυρίες από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του πραξικοπήματος. Πώς κατάφερε να του μιλήσουν; «Χρησιμοποίησα τον έναν εναντίον του άλλου», έλεγε, «έβλεπαν ότι ήξερα κάποια πράγματα και ήθελαν να πουν τη δική τους πλευρά. Σε κάθε διάλειμμα, κάθε διακοπή της μεγάλης δίκης, είχα και μία καινούργια κουβέντα μαζί τους…» Το βιβλίο γίνεται τεράστια επιτυχία, με συνεχείς ανατυπώσεις, και καθιερώνει τον Κακαουνάκη πλέον ως πολιτικό συντάκτη

Αποφασίζει να γίνει αφεντικό του εαυτού του. Η πρόβα έχει γίνει με δύο επαρχιακές εφημερίδες, τα «Χανιώτικα Νέα» του αδελφικού του φίλου Γιάννη Γαρεδάκη και την «Τόλμη» Ηρακλείου του Νίκου Βιδάκη. Τώρα, όμως, είναι η σειρά του κέντρου...

Το 1986 στήνει το «Καλάμι», ένα αποκαλυπτικό, σατιρικό έντυπο που κάνει πάταγο όταν αποκαλύπτει ότι το τηλέφωνο του Κωνσταντίνου Καραμανλή είναι παγιδευμένο. Ο Κακαουνάκης κάνει υπερπροσπάθεια σε αυτή την εφημερίδα. Πηγαίνει μέχρι και φυλακή, όταν αποκαλύπτει ονόματα στην υπόθεση του περιβόητου τοκογλύφου Γούκου. Το «Καλάμι», όπως σημείωνε ο Νίκος Κακαουνάκης, ήταν ο εθνικός αερομεταφορέας που… απογείωνε τον «καβαλάρη» της εβδομάδας από τους υπουργούς της κυβέρνησης και τους πολιτικούς της αντιπολίτευσης. Αλλά η εποχή δεν βοηθάει…

Η ευκαιρία για τον Νίκο Κακαουνάκη έρχεται με την έκρηξη της ιδιωτικής ραδιοφωνίας το 1989. Η καχυποψία για τον «ΠΑΣΟΚο Κρητικό» περισσεύει στην αρχή αλλά, μόλις έρχονται οι μετρήσεις από την «Πρώτη έκδοση» (7-10 το πρωί), ο Γιάννης Αλαφούζος τρίβει τα μάτια του. Έχει χτυπήσει φλέβα χρυσού!

Ο Νίκος Κακαουνάκης είναι… απαράδεκτος στο μικρόφωνο. Βήχει, καθαρίζει το λαιμό του, φωνάζει, μιλάει εκεί που δεν πρέπει και κάνει τεράστιες παύσεις, που χρειάζονται «μουσικό χαλί» για να γεμίσει ο χρόνος. Αλλά βγάζει ειδήσεις. Για την ακρίβεια… βομβαρδίζει τον κόσμο με αποκλειστικές ειδήσεις και συνεντεύξεις που μόνο εκείνος μπορούσε να πάρει. Μαγνητοφωνεί κάθε του συνομιλία και βγάζει αποσπάσματα στον αέρα. Για πρώτη φορά ο κόσμος ακούει πώς μιλάνε οι πολιτικοί όταν… δεν δίνουν συνεντεύξεις. Σε όλους μιλάει στον ενικό, σε όλους κάνει τις ερωτήσεις που ήθελε ο κόσμος να κάνει. Δεν είναι ο «εξυπνάκιας» δημοσιογράφος που θα «κολλήσει στον τοίχο» το συνομιλητή του, δεν είναι ο αλάνθαστος «προφέσορας» που θα πουλήσει πνεύμα… Είναι ο ερευνητής που έχει φάει τη ζωή του στο ρεπορτάζ και ξέρει πότε θα πιέσει και πότε θα μαλακώσει, πότε θα επιτεθεί και πότε θα υποχωρήσει…

Η επιτυχία είναι τεράστια. Το «Μία στο καρφί και μία στο πέταλο», 10 με 11 κάθε ημέρα στο ΣΚΑΪ, φτάνει το 60% σε ακροαματικότητα, ένα ποσοστό «φασιστικό», όπως έλεγε τρομαγμένος και ο ίδιος από την επιτυχία… Περισσότερο τρομαγμένη, όμως, είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που βλέπει ότι εκείνος που επηρεάζει περισσότερο την κοινή γνώμη είναι ένας «δηλωμένος εχθρός»…

Ο κόσμος τον ακολουθεί μαζικά και έτσι του μπαίνει η ιδέα να ξαναστήσει εφημερίδα. Δεν είχε συμβιβαστεί ποτέ με την «ήττα» του «Καλαμιού». Ήθελε να κάνει την επιτυχία και στήνει το «Καρφί»

Αρχίζει να βγαίνει ως καλεσμένος σε δελτία και εκπομπές και, όταν βλέπει (και κυρίως βλέπουν οι καναλάρχες) ότι καθηλώνει τον κόσμο, του προτείνουν σταθερή συνεργασία. «Ήμουν ο πρώτος που καθιέρωσε την αμοιβή για το σχολιασμό στα τηλεπαράθυρα», του άρεσε να λέει. Και ήταν αλήθεια. Μόνο που δεν ήταν ποτέ σχολιαστής. Ήταν πάντα ρεπόρτερ που, πριν από κάθε του εμφάνιση, έκανε δεκάδες τηλέφωνα για να βγάλει είδηση…

«Το Καρφί» όμως έγινε μέσο ενημέρωσης του κάθε αναγνώστη και έτσι έφτασε σιγά σιγά να ανταγωνίζεται τις εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας. Παρ’ όλο την κρίση και τις κατά καιρούς επιθέσεις από διάφορους κύκλους, το «Καρφί» έχει ριζώσει στη συνείδηση των αναγνωστών του και αντιστέκεται σθεναρά.

Ο φίλος Νίκος Κακουνάκης

O κόσμος τον γνώρισε σαν μεγάλο ρεπόρτερ, δυναμικό σχολιαστή και φωνακλά συνομιλητή όποτε αγρίευε. Οι συνεργάτες τον γνώριζαν σαν ένα λεβέντη, έτοιμο να «σκιστεί» για όποιον έχει ανάγκη. Οι φίλοι του ήξεραν ότι διαθέτει μια καρδιά μικρού παιδιού και ήταν ένας άνθρωπο με σπάνιες ευαισθησίες . Έχω την τιμή να λέω ότι ένας από τους φίλους του είμαι κι εγώ.

Νιώθω λοιπόν την ανάγκη να αναφερθώ παρακάτω στον άνθρωπο Νίκο Κακαουνάκη διότι μας συνέδεε μια φιλία 40 χρόνων και δεν μπορώ να ξεχάσω τις στιγμές και τις παρέες που είχαμε κάνει. Ο Νίκος πίστευε πολύ στη φιλία. Θυμάμαι πολλές φορές που μου έλεγε: «Κώστα το μόνο που μένει στη ζωή, είναι οι προσωπικές σχέσεις κι όχι οι κομματικές διαφορές». Για τον Νίκο, όσοι δεν είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν από κοντά, είχαν την εντύπωση ότι ήταν ένας αψύς Κρητικός. Όσοι όμως τον γνώρισαν από κοντά, διαπίστωσαν από την πρώτη στιγμή το φιλότιμο, την ανθρωπιά και τις ευαισθησίες που τον διακατείχαν. Πάντα το πρόβλημα του άλλου το έκανε δικό του, έτοιμος να συμπαρασταθεί και να βοηθήσει ανθρώπους με προβλήματα υγείας και άπορες οικογένειες. Θυμάμαι κάθε χρόνο αυτές τις μέρες, των Χριστουγέννων, που ερχόντουσαν άνθρωποι και τους έδινε χρήματα. Συγκεκριμένα θα αναφερθώ σε ένα περιστατικό, όπου ένα μεσημέρι καθόμασταν μαζί στην καφετέρια του «Πέρρου» στο Κολωνάκι, ήρθε ένας άνθρωπος, μελαγχολικός και λυπημένος και του λέει: «Νίκο, ήρθα». Ο Νίκος δεν έχασε χρόνο και βάζει το χέρι στην τσέπη του και του δίνει τα χρήματα που κράταγε. Φεύγοντας ο άνθρωπος, τον ρωτάω: «Νίκο, πόσα του έδωσες; Γιατί δεν τα μέτρησες;» … «Γιατί ρε Κώστα, μου λέει, δανεικά τού τα έδωσα και πρέπει να ξέρω πόσα είναι;» .

Αυτός ήταν ο Νίκος Κακαουνάκης, που είχε ψυχή μικρού παιδιού και για αυτό η φιλία μας ήταν ακλόνητη και διαχρονική. Δεν πέρναγε μέρα που να μην ανταμώσουμε ή να μην επικοινωνήσουμε, δώσαμε μαζί αγώνες και τους κερδίσαμε. Στην Παγκρήτιο, το μεγαλύτερο σωματείο της Ελλάδος, το κερδίσαμε με ένα απίστευτο ποσοστό 72%. Συναποφασίσαμε όλη η ομάδα, το Δ.Σ., αλλά και με τη συνδρομή των κρητικών σωματείων της Αττικής καταφέραμε να συγκεντρώσουμε 80.000 κόσμο στο Καλλιμάρμαρο, όπου για πρώτη φορά γέμισε αυτό το στάδιο σε μια καλλιτεχνική εκδήλωση για την 60η επέτειο της μάχης της Κρήτης. Έτσι, έμεινε στην Ιστορία αυτή η μεγάλη επιτυχία από τους Κρητικούς.

Ο Νίκος δεν έκανε πίσω στα δύσκολα, ήταν θαρραλέος, συνειδητοποιημένος δημοσιογράφος, όλοι τον παραδέχονταν ότι είναι ο καλύτερος κυνηγός του ρεπορτάζ

Θα μπορούσα να αναφέρω εκατοντάδες περιστατικά που ζήσαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια της φιλίας μας. Θυμάμαι κάθε χρόνο, Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι, που πηγαίναμε στην Κρήτη, στο Καστέλι, και να συγκεντρώνονται κάθε φορά φίλοι και συγγενείς στο σπίτι που περίμενε με ανοιχτές τις αγκάλες της η κυρα-Μαρία. Αυτή η σπουδαία μάνα αλλά και φιλόξενη σπιτονοικοκυρά που τη φιλοξενία την είχε τρόπο ζωής. Αυτό, τελικά, εμένα μού έμεινε συνήθεια και χωρίς να το προγραμματίζω, βρίσκομαι κάθε χρόνο στο Καστέλι και κάνω τις διαδρομές που κάναμε μαζί στα Φαλάσαρνα και στην Πολυρρήνια. Στο τέλος πάντα καταλήγω στο

κοιμητήριο, στη μόνιμη κατοικία σου πλέον, όπου συγκινημένος ψελλίζω δύο λόγια, αφήνοντάς σου ένα λουλούδι και ανάβοντάς σου το καντήλι.

Για μένα ήσουν ένας πραγματικός φίλος και αδερφός. Θα σε θυμάμαι πάντα.

Κώστας Ξυλούρης

Μεγάλο όπλο στη ζωή ο λόγος και η πέννα

πάρα πολλούς βοήθησες δεν έβλαψες κανέναν

Ήσουνα δίπλα στο λαό πάντα με το «Καρφί» σου

Και με επιχειρήματα ύψωνες τη φωνή σου

Επέταξες πολύ ψιλά στους ουρανούς εβγήκες

Νίκο με την αξία σου στην ιστορία μπήκες

Στον αετό δεν ξεπερνούν ποτέ τους τα γεράκια

Υπάρχουν άντρες δυνατοί υπάρχουν κι ανθρωπάκια