Έξι εβδομάδες κράτησε η προεκλογική καμπάνια. Από το ξημέρωμα της επομένης των ευρωεκλογών μέχρι αργά χθες το βράδυ. Ίσως κάποια στιγμή να διδάσκεται σε μάθημα πολιτικής επικοινωνίας, για το πόσα λάθη μπορεί να κάνει ένα κόμμα σε μία και μόνο προεκλογική εκστρατεία.

Η κακή καμπάνια από το πρωί της πρώτης ημέρας φαίνεται. Πριν καλά καλά βγουν τα τελικά αποτελέσματα των ευρωεκλογών, βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσαν ουσιαστικά το …λαό ότι δεν είχε καταλάβει σωστά πως έχουν τα πράγματα και τον καλούσαν ούτε λίγο ούτε πολύ να διορθώσει το λάθος του στην κάλπη των εθνικών εκλογών. Ακολούθησε η αποκάλυψη των προνομιακών μετατάξεων συγγενικών προσώπων κυβερνητικών στελεχών στη Βουλή και η κάκιστη επικοινωνιακή διαχείριση του γεγονότος αυτού.

Η συνέχεια ήταν ακόμα χειρότερη: Από τη μία κριτική, στη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για τους περικοπές που έκανε και τις πολιτικές που άσκησε, παίζοντας στη λούπα δηλαδή τα συνθήματα και τις ατάκες του ΣΥΡΙΖΑ το 2014. Ο λαός, όμως είχε κρίνει τα πεπραγμένα της κυβέρνησης αυτής τον Ιανουάριο του 2015. Ποτέ δεν ψηφίζει κανείς με βασικό κριτήριο τι είχε γίνει πριν από πέντε ή έξι χρόνια, από μια άλλη κυβέρνηση...

Από την άλλη, συνέχεια στην πολιτική του φόβου, που ήταν παραπάνω από εμφανές ότι δεν έπιασε στις ευρωεκλογές. Ο Μητσοτάκης θα σας βάλει να δουλεύετε κάθε μέρα, όλη μέρα, θα σας εξαφανίσει τις συντάξεις, θα πουλήσει τα νοσοκομεία, κλπ. Κινδυνολογία χωρίς αντίκρισμα. Μια επικοινωνιακή αναλαμπή εμφανίστηκε με την παρουσίαση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ στο Μέγαρο Μουσικής, το οποίο όμως ξεχάστηκε σε λιγότερο από 24 ώρες. Αντί οι υποψήφιοι βουλευτές να κάνουν για παράδειγμα σημαία τους τις 500.000 νέες θέσεις εργασίας που υπόσχονταν, δεν τις ανέφεραν ούτε μία φορά! Πως να πιστέψει ο κόσμος τις υποσχέσεις σου, όταν δεν φαίνεται να τις πιστεύεις εσύ ο ίδιος;

Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε με την επίθεση κατά του Κώστα Καραμανλή. Βουτιά στο παρελθόν, αναμάσημα επιστολών που είχαν δημοσιοποιηθεί πριν από 15 χρόνια και σκληρή κριτική για ένα ζήτημα, το Σκοπιανό, που μετά το Βουκουρέστι το 2008 έχει εγγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο ως μια σημαντική και δύσκολη εθνική επιτυχία της τότε κυβέρνησης.

Δεν έβλεπαν άραγε στο Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου πόσο εσφαλμένη ήταν η τακτική που ακολουθούσαν; Δεν αντιλαμβανόντουσαν ότι πήγαιναν από λάθος σε λάθος; Δεν το συνειδητοποιούσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός; Ένα πολύ πιθανό, ίσως το επικρατέστερο σενάριο, είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας είχε «τυφλωθεί» από την οργή.

Οργή για τους συμβούλους και συνεργάτες που του έλεγαν το Μάιο ότι η διαφορά είναι 3-4 μονάδες και μέχρι τις ευρωεκλογές γυρίζει. Οργή για το λαό που είχε προτιμήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, έναν πολιτικό που είναι εμφανές ότι ο ίδιος θεωρεί σαφώς υποδεέστερό του. Οργή για τους τρεις υπουργούς που τον είχαν διαβεβαιώσει ότι η υπόθεση Novartis θα ενταφιάσει πολιτικά τη Νέα Δημοκρατία. Οργή για τον Κώστα Καραμανλή, που εκτιμούσε ότι δεν θα έσπαγε τη σιωπή του λίγες ημέρες πριν τις εκλογές, στηρίζοντας ολόθερμα τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Η οργή σπάνια είναι καλός σύμβουλος, πόσο μάλλον όταν πρέπει να χαράξεις μια στρατηγική με σύνεση και νηφαλιότητα. Η αυριανή αναμέτρηση θα δείξει πόση ζημιά μπορεί τελικά να κάνει μια τόσο κακή πολιτική καμπάνια ανάμεσα σε δύο κάλπες.