Οι ομιλίες των πολιτικών αρχηγών κατά τη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος στην Ολομέλεια της Βουλής έχουν ιστορική αξία. Θα τις μελετούν μετά από χρόνια – και μετά από δεκαετίες - από τους φοιτητές της Νομικής μέχρι ερευνητές, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουν πως και υπό ποιες συνθήκες εξελίχθηκε ο καταστατικός χάρτης της χώρας με το πέρασμα του χρόνου.

Υπό αυτή την έννοια, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς έχοντας παρακολουθήσει τη χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής: Ποιος γράφει τις ομιλίες του Αλέξη Τσίπρα; Ποια επιμέλεια δείχνει ακριβώς στη συγγραφή τόσο σημαντικών δημόσιων τοποθετήσεων; Και πως επιτρέπει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον εαυτό του να εκφωνεί ομιλία τέτοιου ειδικού βάρους με εξόφθαλμα ψευδή στοιχεία μέσα;

Δεν αναφέρομαι προφανώς ούτε στην πολιτική ούτε στην ιδεολογική προσέγγιση του κ. Τσίπρα, η οποία είναι αυτονόητο πως είναι αναφαίρετο δικαίωμά του να την αναπτύξει όπως κρίνει εκείνος. Αναφέρομαι σε συγκεκριμένες αναφορές που «βγάζουν μάτι». Όχι μόνο για την περίφημη ερμηνευτική δήλωση του άρθρου 86, όπου είναι εμφανές πλέον ότι σκόπιμα αγνοεί πως δεν μπορεί να έχει αναδρομική ισχύ καμία ποινική διάταξη, ακόμη και αν κατοχυρωθεί μέσω του Συντάγματος.

Στην αρχή της ομιλίας του, ο Αλέξης Τσίπρας λέει πως στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την αναθεώρηση του Συντάγματος αντέδρασαν «οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που έβαλαν το δικαίωμα επίταξης στο Σύνταγμα για να περιορίζουν το δικαίωμα της απεργίας».

Ποια είναι η αλήθεια; Το δικαίωμα επίταξης ορίζεται στο άρθρο 22 του Συντάγματος, που αναφέρει το εξής: «Eιδικοί νόμοι ρυθμίζουν τα σχετικά με την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών σε περίπτωση πολέμου ή επιστράτευσης ή για την αντιμετώπιση αναγκών της άμυνας της Xώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από θεομηνία ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία».

Καμία σχέση δηλαδή με περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας! Πρόκειται για μια ρύθμιση που προβλέπει ακόμα και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) ως επιτρεπόμενη παρέκκλιση από την «αναγκαστική ή υποχρεωτική εργασία» (άρθρο 4). Η ρύθμιση αυτή, μάλιστα, μπήκε στο Σύνταγμα με την αναθεώρηση που έγινε επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και Ανδρέα Παπανδρέου το 1986…

Στη συνέχεια τονίζει ο κ. Τσίπρας: «Εμείς προτείναμε να καταργηθεί όχι μόνο η παράγραφος 1 του άρθρου 3, αλλά και η παράγραφος 3 του άρθρου 3. Τι λέει η παράγραφος 3; Λέει ότι απαγορεύεται –αυτή τη λέξη χρησιμοποιεί το άρθρο- η μετάφραση της Αγίας Γραφής χωρίς προηγούμενη άδεια», ενώ απευθυνόμενος στον Κυριάκο Μητσοτάκη αναρωτιέται: «Θέλετε το Σύνταγμα της χώρας να απαγορεύει την έκδοση βιβλίων; Θέλετε να απαιτείται προηγούμενη άδεια για να μεταφράσεις ένα βιβλίο;»

Ποια είναι η αλήθεια; Δεν χρειάζεται καμία άδεια για να μεταφραστεί η Αγία Γραφή! Για αυτό άλλωστε και η Αγία Γραφή στη δημοτική γλώσσα κυκλοφορεί κανονικά και ελεύθερα από τις εκδόσεις Πέργαμος (συγγραφέας: Φίλος Σπύρος) και μπορεί να την αγοράσει οποιοσδήποτε και φυσικά και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας.

Ιδού τι προβλέπει ακριβώς το άρθρο 3: «Tο κείμενο της Aγίας Γραφής τηρείται αναλλοίωτο. H επίσημη μετάφρασή του σε άλλο γλωσσικό τύπο απαγορεύεται

χωρίς την έγκριση της Aυτοκέφαλης Eκκλησίας της Eλλάδας και της Mεγάλης του Xριστού Eκκλησίας στην Kωνσταντινούπολη». Η «επίσημη μετάφραση» λοιπόν είναι αυτή που απαγορεύεται και συνεπώς το Σύνταγμα δεν «απαγορεύει την έκδοση βιβλίων».

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναφέρει πιο κάτω στην ομιλία του το εξής: «Η Νέα Δημοκρατία, επίσης, απορρίπτει την πρόταση να μπει στο Σύνταγμα η αρχή για ίση αμοιβή για ίση εργασία, ανεξαρτήτως ηλικιακών διακρίσεων. Προτάθηκε, αλλά το απορρίπτετε. Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να ισχυριστεί ότι εφόσον προτάθηκε, αλλά απορρίφθηκε, αυτό σημαίνει ότι το Σύνταγμα μάς επιτρέπει να φέρουμε ξανά τον υποκατώτατο μισθό ή να κάνουμε άλλες διακρίσεις, ακόμα χειρότερες, όχι μόνο λόγω ηλικίας, αλλά και λόγω φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού».

Βιασμός της κοινής λογικής! Κάθε συλλογική σύμβαση εργασίας προβλέπει διακρίσεις λόγω ηλικίας: Δεν προβλέπεται ίδια αμοιβή για έναν εργαζόμενο με πέντε χρόνια προϋπηρεσίας και για έναν με τριάντα. Το Σύνταγμα, παράλληλα, ως προς τις εργασιακές διακρίσεις είναι σαφές, αυστηρό και ξεκάθαρο (άρθρο 22): «Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας».

Ο κ. Τσίπρας, τέλος, εξεμάνη και για την πρόβλεψη να εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας (ως έσχατη λύση) με σχετική πλειοψηφία. «Και στην τελευταία ψηφοφορία, σχετική πλειοψηφία: Διοικητής ΔΕΚΟ ο Πρόεδρος! Όχι κομματάρχης, ο κηπουρός του κόμματος!», είπε χαρακτηριστικά στην ομιλία του.

Μόνο που αυτή η πρόβλεψη, ως έσχατη λύση, υπάρχει ήδη. Όπως αναφέρεται στο άρθρο 32 του Συντάγματος, μετά τη διάλυση της Βουλής (λόγω μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας), ακολουθούν τα εξής: «H Bουλή που αναδεικνύεται από τις νέες εκλογές, αμέσως μόλις συγκροτηθεί σε σώμα, εκλέγει με ονομαστική ψηφοφορία Πρόεδρο της Δημοκρατίας με την πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών. Aν δεν επιτευχθεί η πλειοψηφία αυτή, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται μέσα σε πέντε ημέρες και εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκείνος που συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών. Aν δεν επιτευχθεί ούτε αυτή η πλειοψηφία, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται ακόμη μία φορά, ύστερα από πέντε ημέρες, μεταξύ των δύο προσώπων που πλειοψήφησαν και θεωρείται ότι έχει εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκείνος που συγκέντρωσε τη σχετική πλειοψηφία».

Υπάρχει, ωστόσο και η άλλη εκδοχή: Ο λογογράφος του πρώην πρωθυπουργού να γνωρίζει καλά και τα νομικά και ειδικά τα συνταγματικά. Αλλά να μην θέλει να αφήσει την αλήθεια να χαλάσει ένα ωραίο λαϊκιστικό αφήγημα…