Την άνοιξη του 2003, τα νέα δεν ήταν καλά για το ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη. Η Metron Analysis έδινε προβάδισμα υπέρ της ΝΔ με διαφορά 6,5 ποσοστιαίων μονάδων, η MRB στη δική της έρευνα ανέβαζε τη διαφορά στο 7,9% και στο σύνολό τους σχεδόν οι δημοσκοπήσεις προδιέγραφαν τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας και του Κώστα Καραμανλή στις επόμενες εθνικές εκλογές.

Υπό το βάρος των αρνητικών επιδόσεων στα γκάλοπ και του φόβου της μεγάλης ήττας, ο τότε πρωθυπουργός πήγε στο …Ζάππειο. Εκεί, στις αρχές Σεπτεμβρίου 2003, παρουσίασε ένα πακέτο παροχών, το οποίο ονόμασε «Χάρτα Σύγκλισης». Μεταξύ άλλων, ανακοίνωσε αύξηση του ΕΚΑΣ, μισθολογικές αυξήσεις, μείωση του συντελεστή φορολογίας κερδών των επιχειρήσεων, προσλήψεις στην υγεία και πολλές ακόμα παροχές και διευκολύνσεις.

Την επομένη ημέρα, η «Αυγή» κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο τίτλο: «Υποσχέθηκε ό,τι δεν έκανε! Η Χάρτα Σημίτη επαναλαμβάνει τις "δεσμεύσεις" του...2000». Πολλές ακόμα εφημερίδες ειρωνεύονται ή κριτικάρουν τον κ. Σημίτη για την παροχολογία.

Το αποτέλεσμα; Λίγους μήνες μετά – και αφού στο ενδιάμεσο το ΠΑΣΟΚ είχε αλλάξει ηγεσία και την προεδρία είχε αναλάβει ο Γιώργος Παπανδρέου – η ΝΔ κέρδισε τις εκλογές με 45.3% έναντι 40.5% του ΠΑΣΟΚ.

Αρκετό καιρό αργότερα, είχα συναντήσει στο Λονδίνο (όπου εργαζόταν πλέον) έναν από τους κορυφαίους οικονομικούς συμβούλους του κ. Σημίτη και συζητήσαμε για την τελευταία του χρονιά στην πρωθυπουργία. «Ήταν λάθος εκείνες οι εξαγγελίες και του το είχα πει από πριν», μου εκμυστηρεύτηκε. «Αλλά πολλά μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ τον πίεζαν για παροχές για να αναστρέψουν το κλίμα».

Το κλίμα όχι μόνο δεν αναστράφηκε, αλλά η ΝΔ κέρδισε και τις εκλογές του 2004 και τις επόμενες του 2007. Μια 15ετία αργότερα, ωστόσο, τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα για τους ενοίκους του Μεγάρου Μαξίμου. Ο Αλέξης Τσίπρας έρχεται στον ίδιο χώρο (το Ζάππειο), υπό τις ίδιες συνθήκες (δεύτερη θέση σε όλες τις δημοσκοπήσεις), στην ίδια χρονική συγκυρία (πέντε μήνες πριν τις εθνικές εκλογές), να εφαρμόσει την ίδια πρακτική, των προεκλογικών παροχών με την ελπίδα να κερδίσει το χαμένο πολιτικά έδαφος.

Γιατί υιοθετεί ο κ. Τσίπρας την ίδια, παλαιοκομματική (γινόταν φυσικά και πολύ πριν την εποχή Σημίτη) τακτική; Η μόνη λογική εξήγηση είναι πως δεν του έχει μείνει κανένα άλλο «όπλο» να ρίξει στην προεκλογική «αρένα». Οι πολίτες έχουν δείξει διαχρονικά πως αντιδρούν στην κάλπη, όταν αντικρίζουν τέτοια όπλα λίγο πριν το τέλος της θητείας μιας κυβέρνησης.