Η ειδησούλα πέρασε στα ψιλά, έτσι χωμένη που ήταν σε τροπολογία του υπουργείου Διοικητικής Ανασυγκρότησης: Δόθηκε το «πράσινο φως» για την «κάλυψη θέσεων» όσων είχαν περάσει στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ του 1998 και περίμεναν τον διορισμό τους.

Μετά είκοσι έτη, λοιπόν, οι επιτυχόντες του 1998, μεσήλικοι πια και με άλλες επαγγελματικές απασχολήσεις, θα... πρωτοδιοριστούν (;) στο Δημόσιο.

Στο μεταξύ, οι ανάγκες έχουν αλλάξει, τα απαιτούμενα προσόντα έχουν αλλάξει, οι νοοτροπίες των ανθρώπων έχουν αλλάξει, αλλά η ελληνική Δημόσια Διοίκηση παραμένει αναλλοίωτη, στάσιμη και οπισθοδρομική.

Οταν το 1982 δημιουργήθηκε το Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης, κανείς δεν σκέφθηκε ότι θα δημιουργηθεί, επιτέλους, μια «Ελληνική ΕΝΑ», κατά το πρότυπο της Ανώτατης Σχολής ΕΝΑ της Γαλλίας, από την οποία περνούν μέλλοντες υπουργοί και πρωθυπουργοί (σ.σ.: πολλοί από αυτούς δεν κατορθώνουν να την τελειώσουν). Πίστεψαν, όμως, πολλοί ότι θα δημιουργηθεί μια αδιάβλητη και σοβαρή ελληνική Σχολή Ανώτατης Διοίκησης. Επί ματαίω...

Οταν το 1994 συγκροτήθηκε και εφαρμόστηκε το ΑΣΕΠ, πάλι οι ευφάνταστοι πίστεψαν ότι -επιτέλους- θα ισχύσει ένα αντικειμενικό σύστημα προσλήψεων στον δημόσιο τομέα και θα μειωθεί (όσο γίνεται) το πελατειακό καθεστώς (είτε από το παράθυρο είτε με φωτογραφικές διατάξεις κ.λπ.) προσλήψεων στον στενό και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Επί ματαίω...

Οσο καθυστερούσαν οι προσλήψεις στο Δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ τόσο φούντωσαν οι ποικίλες ομηρίες των «συμβασιούχων», των περιορισμένου χρόνου απασχόλησης κ.λπ., που κυνηγάνε την κάθε κυβέρνηση -άρα και την παρούσα- ως «μετεξέλιξη» των πελατειακών σχέσεων ανάμεσα σε κόμματα και Δημόσια Διοίκηση.

Ενδεχομένως αρκετοί από τους επιτυχόντες στους διαγωνισμούς ΑΣΕΠ στην πορεία των δεκαετιών -που βαρέθηκαν περιμένουν τον διορισμό τους- να είχαν πράγματι το μεράκι και τα προσόντα να αλλάξουν μια Δημόσια Διοίκηση αναχρονιστική, αργόσυρτη, γραφειοκρατική, η οποία σίγουρα δεν είναι αρεστή στους πολίτες, που επιμένουν στην παλιά συμβουλή «μην μπλέξεις με το Δημόσιο».

Είναι άγνωστο αν οι άνθρωποι αυτοί έχασαν που δεν διορίστηκαν στο Δημόσιο ή αν το Δημόσιο έχασε που δεν είχε αυτούς. Το ερώτημα δεν θα απαντηθεί ποτέ.

Θα δημιουργηθούν, όμως, άλλες στρατιές φερέλπιδων νέων, που θέλουν και έχουν τα προσόντα να υπηρετήσουν τον τόπο μέσα από τη Δημόσια Διοίκηση. Η παρακαταθήκη αυτή είναι ανάγκη να μη χαραμιστεί, όπως πολλές από τις προηγούμενες...