Ακριβώς όπως δεν κατόρθωσαν να το κάνουν και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, αλλά και οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πριν από τα μνημόνια.


Η ανικανότητα αυτή είναι διαχρονική, σημείο απόλυτης σύμπτωσης όλων ανεξαιρέτως των ελληνικών κυβερνήσεων.


Είναι όμως και σημείο απόλυτης σύμπνοιας όλων των ελληνικών κυβερνήσεων στους αναποτελεσματικούς σχεδιασμούς-χειρισμούς καρμπόν αντιμετώπισης των πυρκαγιών στη χώρα, από την πρόληψη μέχρι την κατάσβεση. Και τούτο διότι δεν είναι δυνατόν επί σειρά δεκαετιών και καθώς η κλιματολογική αλλαγή συντελείται ταχύτατα (με υψηλές θερμοκρασίες και παρατεταμένη ξηρασία),όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις να μην έχουν αλλάξει ούτε ένα γιώτα από τους αναχρονιστικούς σχεδιασμούς, κανόνες και μέσα που χρησιμοποιούν για την αντιμετώπιση αυτής της ετήσιας εθνικής καταστροφής.


Η πυρόπληκτη χώρα διαθέτει έναν αξιοθρήνητο στόλο κρατικών εναέριων μέσων αναποτελεσματικής αντιμετώπισης των πυρκαγιών, με τα σαραντάχρονα Canadair να «κανιβαλίζονται» συστηματικώς στην προσπάθεια… να πετούν τα μισά και εκ περιτροπής.


Το βλακώδες και πανούργο ελληνικό κράτος, εδώ και δεκαετίες έχει καταφύγει στο έξυπνο κόλπο των… δανεικών - ενοικιαζόμενων πτητικών μέσων. Μόνο την τελευταία εικοσαετία ο φορολογούμενος πολίτης έχει πληρώσει πάνω από περίπου 3 δισ. ευρώ για ενοικιαζόμενα ελικόπτερα παντός τύπου, με πολλά και αναπάντητα ερωτηματικά για τον χρόνο και τρόπο επιλογής τους, αλλά και για τις πιθανές αδιαφανείς οικονομικές διαδικασίες, που ακολουθούνται ανελλιπώς.


Παραμένει άγνωστο μέχρι σήμερα γιατί π.χ. το ελληνικό δημόσιο επιμένει πεισματικά να νοικιάζει ετησίως και κατά συρροή ελικόπτερα μεσαίου και βαρέος τύπου με κάδο (πιστοποιημένα και μη), τα οποία είναι σχεδιασμένα μόνο για τη μεταφορά προσωπικού και όχι για την ειδική αντιμετώπιση πυρκαγιών…


Και γιατί δεν προσανατολίζεται στην εφάπαξ αγορά σύγχρονων ελικοπτέρων, ειδικά σχεδιασμένων για την αντιμετώπιση πυρκαγιών, που κατά γενική ομολογία και διά γυμνού οφθαλμού είναι και τα πλέον αποτελεσματικά. (Δέκα από αυτά θα στοίχιζαν περίπου 160.000.000 ευρώ).
Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά δεν σκοντάφτουν πάνω σε επιχειρησιακούς σχεδιασμούς (που δεν υπάρχουν), ούτε στο απαγορευτικό κόστος (που δεν είναι). Το αδιάφορο, αδιαφανές και σκόρπιο ελληνικό κράτος ας αναζητήσει άλλους (υπαρκτούς) οικονομικούς λόγους…