Τώρα που έγινε το αναμενόμενο και επανεξελέγη ο Ερντογάν πρόεδρος της Τουρκίας, ας δούμε τι έχουμε μπροστά μας.

Πρώτον, τον Ερντογάν στην τελευταία του θητεία, δίχως να μπορεί να πει κάποιος με βεβαιότητα αν θα καταφέρει για βιολογικούς λόγους να εξαντλήσει την πενταετία. Σε κάθε περίπτωση, θα επιχειρήσει να ολοκληρώσει το σχέδιο που εξαρχής είχε (απλά είχε «κοιμίσει» επί χρόνια τους δυτικούς με δολώματα περί light Ισλάμ, μουσουλμανικού κράτους-μοντέλο κ.λπ.): να μεταλλάξει την Τουρκία από κοσμική-κεμαλική σε ισλαμική-νεοοθωμανική και να αντικαταστήσει τον Κεμάλ από κεντρικό ιστορικό πρόσωπο αναφοράς της νέας Τουρκίας με το δικό του πρόσωπο. Το έχει ήδη σε πολύ μεγάλο βαθμό επιτύχει. Επειδή η φετινή χρονιά, πρώτη της νέας θητείας του, συμπίπτει με τα εκατό χρόνια από τη Συνθήκη της Λωζάννης -την οποία θέλει να αναιρέσεικαι από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας -την οποία θέλει να μεταβάλει σε νεοοθωμανικό χαλιφάτο- θα φροντίσει να το συμβολίσει λόγω και έργω με κάθε δυνατό τρόπο.

Δεύτερον, η Τουρκία θα έχει μία σκληρή, εθνικιστική και ισλαμική Βουλή. Γκρίζοι Λύκοι, εθνικιστές όλων των τάσεων, παντουρανιστές, ισλαμιστές, ευρασιανιστές, όλοι αυτοί οι οποίοι -παρά την πολιτική αντιπαράθεση- εκφράζονται ενιαία ως πολιτική σύνθεση σε ό,τι αφορά τον τουρκικό μεγαλοϊδεατισμό. Η σύνθεση αυτή προϋπήρχε ανέκαθεν στην τουρκική κοινωνία αλλά και ως πολιτική ζύμωση. Οι εθνικιστές έχουν ισχυρή ισλαμική θρησκευτική ταυτότητα και οι ισλαμιστές είναι εθνικιστές. Δεν υπάρχουν «καλοί» ισλαμιστές και «κακοί» κεμαλιστές, ποτέ δεν υπήρξαν αναφορικά με την πολιτική τους έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου. Τώρα, όλη αυτή η σύνθεση κυριαρχεί συντριπτικά στη Βουλή και η Τουρκία έχει έναν πρόεδρο ο οποίος βρίσκεται στην τελική φάση του σχεδιασμού του για ολική οθωμανική επαναφορά.

Το σημειώνουμε, διότι υπάρχουν στην Ελλάδα αρνητές της πραγματικότητας, οι οποίοι θεωρούν ότι υφίσταται περιθώριο «διαλόγου» με την Τουρκία με τη μορφή που θα διεξαγόταν μεταξύ κανονικών κρατών. Η Τουρκία δεν πρόκειται να αποστεί κατ’ ελάχιστον από την αναθεωρητική επιθετική πολιτική της, σε αυτό δεν υπάρχει η παραμικρή διαφωνία στο εσωτερικό της. Θα γίνει αντιληπτό το αμέσως επόμενο διάστημα. Λιγότερο πλανεμένοι είναι οι υποστηρικτές της «επίπεδης γης», απ’ όσο οι προσδοκούντες ρεαλιστικό διάλογο με την Τουρκία.

Εκτός και αν είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν ελληνική κυριαρχία.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 30/5