Η αναταραχή στη Γαλλία είναι το πολλοστό γεγονός που χτυπά καμπάνα όχι πλέον προειδοποίησης αλλά πολεμικού συναγερμού.

Η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο. Ασύμμετρο μεν, λόγω της φύσης του, αλλά πλήρη ως προς τις συνέπειές του. Έχει νεκρούς, καταστροφές, τραυματίες, όπλα, στρατόπεδα που συγκρούονται. Ό,τι έχει ένας πόλεμος. Το ασύμμετρο χαρακτηριστικό αυτής της σύγκρουσης είναι ότι ο εχθρός βρίσκεται εντός των ευρωπαϊκών κρατών και κοινωνιών. Τα ίδια τα κράτη και οι πολιτικές ηγεσίες άνοιξαν τις πύλες και έβαλαν στα σπλάχνα τους μη αφομοιώσιμες, όπως αποδεικνύεται με δραματικό τρόπο, ομάδες. Μη αφομοιώσιμες λόγω δύο παραγόντων: της πολιτισμικής ταυτότητας και των μεγάλων αριθμών. Εφικτή μπορεί να είναι μία «συγκατοίκηση» όταν υπάρχει πολιτισμική συμβατότητα ή/και διαχειρίσιμη αναλογία πληθυσμών.

Πολιτισμικά ή φυλετικά συμβατές ομάδες μπορούν να ενσωματωθούν, ενδεχομένως και σε μεγάλους αριθμούς, αν δεν συντρέχουν άλλοι λόγοι ανταγωνισμού. Ομάδες με τελείως διαφορετικά, και κυρίως συγκρουσιακά για ιστορικούς ή άλλους λόγους, χαρακτηριστικά μπορούν να συνυπάρξουν στη χώρα υποδοχής με τον εγχώριο πληθυσμό σε αναλογία όμως που δεν απειλεί την υφιστάμενη δημογραφική ισορροπία. Ωστόσο, ξένοι πληθυσμοί με διαφορετικά πολιτισμικά ή φυλετικά χαρακτηριστικά από τους γηγενείς και σε μεγάλους αριθμούς είναι συνταγή σύγκρουσης, αποσταθεροποίησης και καταστροφής. Αυτό είναι κοινωνική, πολιτική και φυσική νομοτέλεια. Το μοντέλο του πολυπολιτισμού και της ενσωμάτωσης καταρρέει, όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο, με θόρυβο και αίμα.

Η ειρωνεία είναι ότι καταρρέει εκεί όπου υποτίθεται ότι εφαρμοζόταν ως παράδειγμα και μοντέλο. Σε χώρες που δήθεν αποτελούσαν επιβεβαίωση της επιτυχούς ενσωμάτωσης αλλότριων πληθυσμών. Και καταρρέει σε όλες τις εκδοχές. Στη Γαλλία, που λόγω αποικιών άρχισε να δέχεται πληθυσμούς από τη δεκαετία του ’50 και τρεις γενιές αργότερα θα έπρεπε να έχουν ενσωματωθεί. Αντ’ αυτού οι Γάλλοι ανακαλύπτουν ότι τόσα χρόνια επώαζαν την αποσταθεροποίησή τους, η οποία εκδηλώνεται με διάφορες αφορμές τώρα που οι αριθμοί το επιτρέπουν. Στη Βρετανία, όπου οι ισλαμο-πακιστανικές no go zones αποτελούν εκτεταμένες νησίδες μη βρετανικής κυριαρχίας και χωρο-χρονικές πύλες στον ασιατικό μεσαίωνα. 

Ο ινδικής καταγωγής πρωθυπουργός, τον οποίο, αν μη τι άλλο, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει για ρατσισμό, αναγκάστηκε να εφαρμόσει τον πιο σκληρό αντιμεταναστευτικό νόμο που είχε ποτέ η Βρετανία. Στη Σουηδία, η οποία δεν έχει αποικιακό παρελθόν, αλλά άνοιξε άκριτα τα σύνορά της σε ισλαμικούς πληθυσμούς και από φιλήσυχο και ασφαλές σκανδιναβικό κράτος έγινε η χώρα των βιασμών και της βίας. Τώρα ανακοινώνει ότι θα εφαρμόσει τον πιο αυστηρό αντιμεταναστευτικό νόμο στην Ευρώπη. Ένα κοινό χαρακτηριστικό και των τριών αυτών περιπτώσεων είναι ότι και για τις τρεις χώρες είναι αργά. Ομαλή απεμπλοκή από αυτό το οποίο εξέθρεψαν και άφησαν να αναπτυχθεί στο εσωτερικό τους δεν υπάρχει. Εκτός δε της αποσταθεροποιητικής δυναμικής, που ούτως ή άλλως αναπτύσσεται λόγω των προαναφερθέντων λόγων, το εύφλεκτο υπόστρωμα προσφέρεται και για έξωθεν παρέμβαση, από τρίτες δυνάμεις.

Κακόβουλοι δρώντες, οι οποίοι θέλουν να αποσταθεροποιήσουν ένα τέτοιο κράτος, έχουν στη διάθεσή τους έτοιμο τον μοχλό αποσταθεροποίησης. Η περίπτωση της Γαλλίας προσφέρεται για παρατήρηση… Αυτό που συμβαίνει εκεί δεν πρόκειται να σταματήσει, ούτε να περιοριστεί στα γαλλικά σύνορα, αντιθέτως σε κύματα, με εξάρσεις και υφέσεις, θα διαχέεται από χώρα σε χώρα στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα θα πρέπει να αξιολογήσουμε σοβαρά αυτό που συμβαίνει και να λάβουμε τα μέτρα μας. Είμαστε ελκυστικός στόχος.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 4/7