Έπειτα από κάθε φυσική καταστροφή που ενσκήπτει στη χώρα η συζήτηση είναι η ίδια και απαράλλακτη.

Αν ακούσει κάποιος ας πούμε δημοσιογραφική συζήτηση από τις προηγούμενες φωτιές και δεν ξέρει την ημερομηνία, δεν θα καταλάβει τη διαφορά. Θα μπορούσε η ίδια κουβέντα να γίνεται και σήμερα. Είναι κάτι σαν τις ομιλίες του ΚΚΕ. Παίζουν για πάντα, δίχως να χρειαστεί να αλλάξεις ούτε κόμμα. Το 1998 η τότε κυβέρνηση Κώστα Σημίτη, με αρμόδιο υπουργό τον (και σήμερα επίκαιρο αλλά για διαφορετικό λόγο) Στέφανο Τζουμάκα, είχε τη φαεινή ιδέα να πάρει την αρμοδιότητα δασοπυρόσβεσης από τα Δασαρχεία και να τη μεταφέρει στην Πυροσβεστική. Έκτοτε η χώρα καίγεται σε έκταση και με ένταση που δεν συνέβαινε πριν. Ένα τέταρτο του αιώνα μετά τη λάθος -όπως με τραγικό και δραματικό τρόπο αποδεικνύεται- απόφαση να αφαιρεθεί η αρμοδιότητα από τα Δασαρχεία, τα δάση συνεχίζουν να καίγονται και το λάθος παραμένει. Οι δασικοί είναι άνθρωποι οι οποίοι γνώριζαν και γνωρίζουν το δάσος και μάλιστα τη συγκεκριμένη δασική έκταση όπου υπηρετεί ο καθένας, με τρόπο που για αντικειμενικούς λόγους δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να γνωρίζει ο πυροσβέστης. Οι δασικοί ζουν στο δάσος, ζουν το δάσος, ξέρουν τη χλωρίδα του, ξέρουν τις ιδιαιτερότητες της περιοχής, ξέρουν τις ρεματιές, ξέρουν τι βλάστηση και τι δέντρο υπάρχει σε κάθε τετραγωνικό μέτρο, ξέρουν πώς, από πού και πότε θα φυσήξει ο άνεμος, πού και πώς θα προλάβουν τη φωτιά, είχαν ολοήμερες σκοπιές και προλάβαιναν τις πυρκαγιές πριν εξελιχθούν. Είχαν την τεχνογνωσία και τον εξοπλισμό να κάνουν τη δουλειά.

Κι όμως, όχι μόνο τους αφαιρέθηκε η αρμοδιότητα, αλλά στις συσκέψεις, στον συντονισμό και στον επιχειρησιακό σχεδιασμό δεν αξιοποιούνται, τις περισσότερες φορές ούτε καν τους ρωτούν. Παρίστανται, αν παρίστανται, ως παρατηρητές. Είκοσι πέντε χρόνια μετά την απόφαση Σημίτη - Τζουμάκα, συνεχίζεται ένας ανταγωνισμός και μία προβληματική σχέση με την Πυροσβεστική εις βάρος της χώρας και με αποτέλεσμα καμένη γη στην κυριολεξία. Αυτό συμβαίνει με διαχρονική πολιτική ευθύνη, καθώς η εκάστοτε πολιτική ηγεσία δεν επιλαμβάνεται για να λυθεί το θέμα και να διαφυλαχθούν δύο πολύτιμοι πυλώνες της αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών, οι ηρωικοί πυροσβέστες και οι δασικοί και μαζί το φυσικό κεφάλαιο της χώρας, οι περιουσίες των Ελλήνων και οι ανθρώπινες ζωές. Επίσης, επειδή το σοφό «follow the money» πάντα πρέπει να το λαμβάνουμε υπόψη, να σημειώσουμε ότι τα κονδύλια που διατίθενται για τη δασοπροστασία, την πρόληψη, τους καθαρισμούς και λοιπά είναι σημαντικά και ως συνήθως τα κονδύλια όποια υπηρεσία τα έχει δεν θέλει να τα μοιράζεται με άλλη ή άλλες.

Και κάτι άλλο, εξίσου παράλογο και καταστροφικό. Τα έργα δασοπροστασίας που ανατίθενται ετησίως από τις αρμόδιες υπηρεσίες σε εργολάβους παραδίδονται… τον Σεπτέμβριο ή στην καλύτερη μέσα/τέλη Αυγούστου. Αφού έχουμε καεί. Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο της παράνοιας είναι το εξής: Νοέμβριο εγκρίνεται ο προϋπολογισμός του κράτους, αρχές του επόμενου έτους γίνονται οι μελέτες και οι αναθέσεις, ακολουθούν οι ενστάσεις, οι οποίες καθυστερούν την κατακύρωση του διαγωνισμού, και οι ανάδοχοι παραδίδουν τα έργα αρχές φθινοπώρου μαζί με τις στάχτες…

Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος, αλλά παρά ταύτα ας ευχηθούμε του χρόνου τέτοιο καιρό να μην κάνουμε.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή