Στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή συντελείται μια μείζων πολιτική αλλαγή.

Το κοινωνικό σώμα μετατοπίζεται προς τα δεξιά ή και προς τη «σκληρή» Δεξιά, σύμφωνα με τη συμβατική πολιτική χαρτογράφηση και σημειολογία, με πολιτικά κόμματα όλων των διαβαθμίσεων και απ’ όλο το φάσμα του συγκεκριμένου χώρου είτε να ανέρχονται στην εξουσία είτε να ενισχύονται πολιτικά. Η Μελόνι είναι ήδη κυβέρνηση στην Ιταλία, η Λεπέν ante portas στη Γαλλία, το AFD καλπάζει στη Γερμανία, στην Ισπανία το Vox θα αποτελέσει απ’ ό,τι φαίνεται τον κυβερνητικό εταίρο του Λαϊκού Κόμματος, που παίρνει τα ηνία από τους σοσιαλιστές, και αυτή είναι η αναδυόμενη εικόνα σε όλη την Ευρώπη. Ακόμα και κυβερνήσεις που δεν είναι δεξιές υιοθετούν πολιτικές σε συγκεκριμένους τομείς, όπως το Μεταναστευτικό και η φύλαξη των συνόρων, που χαρακτηρίζονται ως τέτοιες.

Ο λόγος είναι απλός. Η ορθολογική διαχείριση των θεμάτων που θέτει η ίδια η πραγματικότητα δεν είναι ούτε Δεξιά ούτε Αριστερά, είναι ζήτημα κοινής λογικής, αν βέβαια έτσι αποφασίσει να τα αντιμετωπίσει μία κυβέρνηση. Υπάρχει πάντα και η ανορθολογική επιλογή με τις ανάλογες συνέπειες. Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, Ρίσι Σούνακ, ινδικής καταγωγής ο ίδιος, άρα κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για «λευκό» ρατσισμό, έθεσε σε εφαρμογή τον μακράν σκληρότερο αντιμεταναστευτικό νόμο που έχει νομοθετήσει ποτέ το Ηνωμένο Βασίλειο. Όποιος αποπειραθεί να εισέλθει παράνομα στη Βρετανία χάνει διά παντός το δικαίωμα να αιτηθεί άσυλο και απελαύνεται στη χώρα καταγωγής του ή στη… Ρουάντα, αφού αποφυλακιστεί… Το ίδιο και όποιου το αίτημα ασύλου απορριφθεί.

Ο ΟΗΕ διαμαρτυρήθηκε ότι παραβιάζονται ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα, αλλά η διαμαρτυρία εστάλη εκεί που πρέπει να στέλνεται από κάθε κυβέρνηση κάθε κράτους που έχει προτεραιότητα την προάσπιση του εθνικού συμφέροντος και όχι την a la carte ευαισθησία του διεθνούς ευαγούς ιδρύματος: στον κουβά. Η Δανία επίσης ετοιμάζεται να στέλνει τους λαθρομετανάστες που δεν δικαιούνται άσυλο στη Ρουάντα, κατόπιν ειδικής συμφωνίας, η δε Σουηδία, η οποία πληρώνει με βίαιο τρόπο την επί χρόνια χαλαρή μεταναστευτική πολιτική της, έκανε στροφή 180ο και θα εφαρμόσει νομοθεσία ανάλογης σκληρότητας με αυτή της Βρετανίας.

Η Πολωνία, η οποία εφαρμόζει πολιτική μηδενικής ανοχής στο Μεταναστευτικό και πολλοί την κατηγορούν ότι δεν αναλαμβάνει μέρος τους βάρους ώστε να υπάρχει διαμοιρασμός, έχει ένα καταλυτικό επιχείρημα: «Δεν θέλουμε να γίνουμε Σουηδία, Βρετανία, Γαλλία ή Ελλάδα». Ο Πολωνός πρωθυπουργός έλεγε ότι η χώρα του δέχθηκε 2.000.000 Ουκρανούς μετανάστες, οι οποίοι δεν έχουν δημιουργήσει κανένα πρόβλημα και δεν βλέπει τον λόγο να αποκτήσει, υποδεχόμενη πληθυσμούς με ασύμβατο πολιτισμικό υπόβαθρο, οι οποίοι δεν αφομοιώνονται. Μπορεί να μη βολεύει εμάς που θέλουμε να μοιραστούμε το μεταναστευτικό βάρος, αλλά δύσκολα κάποιος καλοπροαίρετος θα διαφωνήσει μαζί του.

Το μεταναστευτικό είναι βασικό, αλλά ένα μόνο από τα θέματα που θα είναι όλο και υψηλότερα στις προτεραιότητες των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Ασφάλεια, εθνική ταυτότητα, απόρριψη της woke culture, μετανάστευση, εξωτερική πολιτική θα καθορίζουν εφεξής τις πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη, αλλά με κάποιες αναλογίες και στις ΗΠΑ. Η εσωτερική πολιτική διάρθρωση στα κράτη δεν θα είναι απαραίτητο να ακολουθεί το κλασικό μοτίβο δεξιά/κεντροδεξιά κυβέρνηση, κεντροαριστερή/αριστερή αντιπολίτευση ή το αντίστροφο.

Το πιθανότερο είναι ότι σε περισσότερα κράτη θα διαμορφώνεται ένα νέο σκηνικό: Δεξιά κυβέρνηση/δεξιότερη αντιπολίτευση ή και η δεύτερη στη θέση της πρώτης…

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή