Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναμενόμενες και προδιαγεγραμμένες.

Η διάσπαση είχε δρομολογηθεί την επομένη της εκλογής Κασσελάκη. Και ακόμα οι διασπάσεις δεν έχουν τελειώσει. Η διαδικασία έχει λάβει τη μορφή αλυσιδωτής αντίδρασης και έχει δρόμο ακόμα. Θα δούμε στο τέλος των αποχωρήσεων/διαγραφών τι θα απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ και πώς θα μορφοποιηθεί το νέο κόμμα ή κόμματα. Διότι θα δημιουργηθούν νέοι σχηματισμοί. Το ερώτημα είναι κοινό και για τις δύο πλευρές. Και για ό,τι απομείνει ως ΣΥΡΙΖΑ και για αυτό που θα δημιουργηθεί. Τι και ποιον θα εκφράσουν. Το τι θα επιχειρήσουν να εκπροσωπήσουν οι αποχωρήσαντες/διαγραφέντες ακόμα και αν δημιουργήσουν περισσότερα από ένα κόμματα είναι πάνω κάτω γνωστό: Παραλλαγές του ΣΥΡΙΖΑ. Το τι θα προσπαθήσει να εκφράσει το κόμμα Κασσελάκη, όπως και αν μετονομαστεί, είναι ακόμα θολό, διότι ούτε οι ίδιοι το έχουν ξεκάθαρο στο μυαλό τους. Φαίνεται από τις τοποθετήσεις. Όπου και να καταλήξουν πολιτικά, με κεντρικό συνεργάτη και βασικό μέντορα τον Παύλο Πολάκη τα πράγματα από άποψη ύφους είναι οριοθετημένα.

Σε ό,τι αφορά το πολιτικό διά ταύτα, η πολιτική ΣΥΡΙΖΑ της οποίας φορείς είναι οι αποχωρήσαντες αλλά και αυτή που μέχρι τώρα φαίνεται από πλευράς Στέφανου Κασσελάκη έχουν ένα καθοριστικό μειονέκτημα. Διαρκώς συρρικνούμενο εκλογικό ακροατήριο. Εξού και η εκλογική συντριβή η οποία δεν ήταν συγκυριακή, αλλά δομική και στρατηγική. Πόσω μάλλον τώρα που αυτό το οποίο συνετρίβη διασπάται σε κομμάτια. Ο λόγος είναι συγκεκριμένος. Δεν έχουν απαντήσεις και προτάσεις για τα σύγχρονα προβλήματα. Αυτό συμβαίνει πανευρωπαϊκά. Η Αριστερά υποχωρεί και συντρίβεται διότι αδυνατεί να παρακολουθήσει τη μετατόπιση της ατζέντας και την αλλαγή της πολιτικής συζήτησης.

Λαθρομετανάστευση, ασφάλεια, εγκληματικότητα, εθνική ταυτότητα, εξωτερική πολιτική, ενεργειακή ασφάλεια, εξοπλισμοί: όλα αυτά τα οποία η Αριστερά ξορκίζει ως θεματολογία και για τα οποία έχει θέσεις αντίθετες από τις κοινωνικές πλειοψηφίες στην Ευρώπη είναι μαζί με την ακρίβεια και το κόστος ζωής τα βασικά πεδία που διαμορφώνουν τις πολιτικές εξελίξεις. Ακόμα και σε αυτό που υποτίθεται είναι το προνομιακό αντικείμενο της Αριστεράς, η προστασία του εισοδήματος και του βιοτικού επιπέδου, ο προτάσεις της είναι εκτός ρεαλιστικού φάσματος, διότι, αντί να αναλύσει τη διεθνή κατάσταση, συνθηματολογεί. Προσπαθεί να προσαρμόσει την πραγματικότητα στην ιδεοληψία της. Αν στη «μισή» ατζέντα έχει θέσεις αντίθετες από αυτές της κοινωνίας και στην υπόλοιπη απλά δεν έχει εφαρμόσιμες προτάσεις, το αποτέλεσμα είναι ότι ο πολιτικός άξονας μετατοπίζεται.

Η αντιπολίτευση δεν είναι απαραίτητο να είναι αριστερή ή κεντροαριστερή. Στην Ευρώπη μετακινείται δεξιά.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 14/11