Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η περιπέτεια της προσφυγής στον μηχανισμό οι δανειστές έθεσαν στη συζήτηση και επέμειναν σε τρία πράγματα:

Το ελληνικό κράτος έχει μεγάλη δημόσια περιουσία, ειδικά για το μέγεθός του, οι Ελληνες έχουν πολύ υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης, στη χώρα υπάρχει τεράστιος αρθμός αυτοαπασχολουμένων.

Εχει ενδιαφέρον τι έγινε έκτοτε και στα τρία αυτά θέματα.

Η δημόσια περιουσία ύστερα από διάφορα σχήματα που δοκιμάστηκαν για την αξιοποίηση ή το ξεπούλημά της -εξαρτάται πώς το βλέπει κάποιος και, κυρίως, αναλόγως της διαχείρισης αυτών που έχουν την ευθύνη των αποφάσεων- εκχωρήθηκε χωρίς περιστροφές στο σύνολό της για 99 χρόνια. Για το ίδιο διάστημα είχε «νοικιαστεί» ως αποικία το Χονγκ Κονγκ στη Βρετανία, αλλά ακόμα και στις αποικίες τηρούν τα προσχήματα.

Η ιδιωτική περιουσία υπερφορολογήθηκε -σε συνδυασμό με τη μείωση του εισοδήματος- σε βαθμό που να αδυνατούν οι ιδιοκτήτες να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Το ίδιο είχαν κάνει οι Τούρκοι στους Ελληνες της Πόλης. Αποτέλεσμα, κατοικίες οδηγούνται μαζικά σε δήμευση, είτε από την εφορία είτε από τις τράπεζες. Είναι γνωστό, εξάλλου, ότι πλέον πολλοί Ελληνες αποποιούνται την κληρονομιά ακινήτων ακριβώς επειδή δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στα βάρη και γνωρίζουν ότι η περιουσία τους θα καταλήξει ούτως ή άλλως σε πλειστηριασμό. Υπενθυμίζεται ότι συχνά πυκνά γίνονταν δηλώσεις, από τους Γερμανούς κυρίως, ότι η αξία της ιδιοκτησίας των Ελλήνων ξεπερνά κατά πολύ το χρέος της χώρας και επειδή, κατά τους γερμανικούς ισχυρισμούς, ένα μέρος της αποκτήθηκε μέσω φοροδιαφυγής, θα ήταν καλή ιδέα να χρησιμοποιηθεί η άνομη κτήση για να αποπληρωθεί η οφειλή του άσωτου έθνους. Γιατί μόνο η δημόσια περιουσία; Και η ιδιωτική, ελληνική δεν είναι;

Αυτό που συμβαίνει στους αυτοαπασχολούμενους, με χαριστική βολή το ασφαλιστικό, αν είχε συμβεί σε εθνική ή θρησκευτική ομάδα θα χαρακτηριζόταν «γενοκτονία» και οι υπεύθυνοι θα είχαν παραπεμφθεί στη Διεθνή Δικαιοσύνη. Επειδή μάλιστα για την οικονομική εξόντωσή τους (και κατ’ επέκταση τη φυσική, όταν δεν θα έχουν τα προ το ζην) υπάρχει και το επιχείρημα της (υπαρκτής) φοροδιαφυγής, άρα της «συλλογικής ευθύνης», οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που οι δανειστές θα επιμείνουν σε κάτι, ας μην το πάρουμε ελαφρά. Εχουν την κακή συνήθεια να μη λένε πράγματα τυχαία.

Από την «Ελευθερία του Τύπου »