Το ΚΙΝ.ΑΛ./ΠΑΣΟΚ είναι ένα πολιτικό σύστημα αξιωματούχων «στοχοπροσηλωμένων» στην εξουσία, με βαριά ευθύνη για τη συστημική διαφθορά που χαρακτηρίζει την Ελλάδα και δεν της επέτρεψε να εξελιχθεί στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.

- Όσο μια πολιτική παράταξη συρρικνώνεται, τόσο πιο ισχυροί γίνονται οι κομματικοί της μηχανισμοί.

- «Ο μέσος Έλληνας είναι ΠΑΣΟΚ», δήλωσε πρόσφατα ο Νίκος Παπανδρέου.

Αυτές είναι τρεις παραδοχές που, σε κάθε περίπτωση, χαρακτηρίζουν την περίπτωση ΚΙΝ.ΑΛ./ΠΑΣΟΚ. Η άνετη εκλογή του προερχόμενου από τις νεότερες γενιές του Κινήματος ευρωβουλευτή κ. Νίκου Ανδρουλάκη, αλλά και το κλίμα αναστάτωσης που προέκυψε εξαιτίας αρχικά της επιδείνωσης της υγείας και στη συνέχεια του αιφνίδιου θανάτου της Φώφης Γεννηματά οδήγησαν πολλούς, πολύ περισσότερους από τα στελέχη και τους οπαδούς του κόμματος, να ασχοληθούν με το παρασκήνιο της εσωκομματικής εκλογής νέου επικεφαλής, με αρκετούς να ομνύουν σε μια αναγέννηση του «πράσινου ήλιου» και σε μια επιστροφή σε τροχιά εξουσίας του κινήματος της «Αλλαγής».

Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι όλη αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα τη δημιουργούν opinion leaders, αναλυτές και επικοινωνιολόγοι που καμία σχέση δεν έχουν με τον «πυρήνα» του ΚΙΝ.ΑΛ. και δεν μπορούν να ενταχθούν σε μια κατηγορία φολκλόρ «ΠΑΣΟΚων».

Σε μια προσπάθεια αρχικής αποκατάστασης της τάξης των πραγμάτων, αξίζει να σημειωθεί: Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται από το 2012 σε διαδρομή ανάλογη με την Ένωση Κέντρου (ΕΔΗΚ) τη δεκαετία του 1970. Η Ένωση Κέντρου περίμενε με την πτώση του στρατιωτικού καθεστώτος τον Ανδρέα Παπανδρέου ως τον δικό της φυσικό ηγέτη απέναντι στην επανάκαμψη του Καραμανλή στη Δεξιά. Ο Παπανδρέου όμως δεν θέλησε να αναλάβει την «κληρονομιά» του πατέρα του στην Ένωση Κέντρου και ίδρυσε το δικό του κόμμα, στον χώρο του «σοσιαλιστικοπατριωτισμού» με κοινωνικό αυτοπροσδιορισμό. Η Ενωση Κέντρου -που εκπροσωπούσε προδικτατορικά την επονομαζόμενη Δημοκρατική παράταξη- υπό την ηγεσία του Γ. Μαύρου αρχικά και του Ι. Ζίγδη στη συνέχεια διέγραψε μια εκλογική πορεία προς τον αφανισμό.

Συγκεκριμένα, στις εκλογές του 1974 συγκέντρωσε 20,42% και ήταν αξιωματική αντιπολίτευση, στις εκλογές του 1977 11,95% και ήταν τρίτο κόμμα, με αξιωματική αντιπολίτευση το ΠΑΣΟΚ, και στις εκλογές του 1981, μετά από σειρά διασπάσεων και ένταξη βουλευτών της από το 1976 καιμετά κατ’ αρχήν στο ΠΑΣΟΚ και μια μικρότερη μερίδα στη Νέα Δημοκρατία , συμμετείχε μόνο στις πρώτες ευρωεκλογές, όπου ανεδείχθη ευρωβουλευτής ο Ι. Ζίγδης, ο αρχηγός της.

Κατ’ αντιστοιχία, το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε εκλογικά με επικεφαλής τον φιλόδοξο και «κεντρογενή» Ευάγγελο Βενιζέλο στις εκλογές του 2012, μετά τη συγκρότηση του πρώτου Μνημονίου: Συγκέντρωσε διαδοχικά 13,18% στις εκλογές του Μαΐου ( δεύτερο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ με 16,78%), 12,28% στις επαναληπτικές του Ιουνίου (τρίτο κόμμα), αλλά προχώρησε σε κυβέρνηση συνασπισμού με τη Ν.Δ. και τη Δημοκρατική Αριστερά, παρακάμπτοντας τον ΣΥΡΙΖΑ. Τότε είχαμε και το σύστημα 4-2-1 στους διορισμούς στελεχών μεταξύ των τριών κομμάτων, που κάποιοι θυμήθηκαν τις προηγούμενες εβδομάδες. Αυτό είναι το «όραμα» που έχουν κάποιοι και για την επόμενη ημέρα των εκλογών του 2023 και αυτοί δεν «στηρίζουν» ΣΥΡΙΖΑ.

Συνεχίζουμε: Στις ευρωεκλογές του 2014 συμμετείχαν ως συνασπισμός «Ελιά» σε ανάλογο κλίμα με αυτό μετά την εκλογή Ανδρουλάκη και πέτυχαν 8,2%. Στις εθνικές εκλογές του 2015, μετά το τέλος της συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, γνώρισαν το εκλογικό «Βατερλώ», περιοριζόμενοι στο 4,68% (7ο κόμμα). Επακολούθησε η εκλογή νέας ηγεσίας, όπου ανεδείχθη η Φώφη Γεννηματά, με το ΚΙΝ.ΑΛ. (ΠΑΣΟΚ) να ανακάμπτει στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, μετά τον δραματικό Αύγουστο και το δημοψήφισμα, στο 6,28% και στις τελευταίες εθνικές εκλογές του 2019 στο 8,10% ( τρίτο κόμμα).

Καταληκτικά, το ΠΑΣΟΚ κινείται μεταξύ του 4,68% και του 8,10%, έχοντας πλέον επικεφαλής τον Νίκο Ανδρουλάκη ευρωβουλευτή, με τον «κύκλο» να κλείνει, αφού ο τελευταίος εκπρόσωπος της Ενωσης Κέντρου το 1981 ήταν ο επικεφαλής Γ. Ζίγδης, επίσης μόνο στο Ευρωκοινοβούλιο.

Ως προς τη «φιλολογία» που επικρατεί, αξίζει να σημειωθεί: Οι ψήφοι που πήρε το ΚΙΝ.ΑΛ. στις εκλογές του 2019 ήταν 457.527. Στις εσωκομματικές εκλογές, σε μια συγκυρία κομματικής έξαρσης, ψήφισαν σε μη δεσμευτική, «ανοιχτή διαδικασία» περίπου 270.000 την πρώτη Κυριακή και κάτι περισσότεροι από 200.000 τη δεύτερη. Οι μισοί δηλαδή, με τον «μηχανισμό» Ανδρουλάκη, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του επιτελείου του, να έχει «κλειστό πυρήνα» 130.000 ψήφων.

Άρα, το ΚΙΝ.ΑΛ. είναι πιο κοντά στο 5% παρά στο 8%. Επίσης ο Α. Λοβέρδος εξέλιξε ολόκληρη «καμπάνια» ισχυριζόμενος ότι δεν διέσπασε ποτέ το ΠΑΣΟΚ. Δεν βρέθηκε κάποιος να του θυμίσει τη «Ριζοσπαστική Κίνηση Σοσιαλδημοκρατικής Συμμαχίας» με τον βουλευτή Δράμας Χρ. Αηδόνη, τον Νοέμβριο του 2012, και την ανεξαρτητοποίησή του.

Για το σύστημα εξουσίας και διαφθοράς ΠΑΣΟΚ σε άλλο σημείωμα…