Είναι μάλλον εκτός λογικής το γεγονός ότι κύκλοι της Κομισιόν , μεταξύ αυτών και ο Ελληνας Μ. Σχοινάς, μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις κυρώσεις συνεχίζουν να μιλούν για αυτόνομο γεωπολιτικά, εμπορικά, οικονομικά και στρατιωτικά διεθνή πόλο και παράγοντα Ευρώπη. Είναι απλό, η Ευρώπη, ως πιθανότητα αυτόνομου πόλου, ανάμεσα σε ΗΠΑ - Ρωσία - Κίνα, μας τελείωσε. Μαζί με τη γερμανική ηγεμονία, που τα τελευταία 30 χρόνια βαθμηδόν την έσυρε στην εσωστρέφεια, στην αβάσιμη διεύρυνση, στο έλλειμμα αλληλεγγύης στην αντιμετώπιση των κρίσεων, στον τιμωρητικό προτεσταντισμό, στην ακραία δημοσιονομική πειθαρχία, στο έλλειμμα ελέγχου για τη διαχείριση των κοινοτικών κονδυλίων -που αύξησε την ενδημική διαφθορά σε εθνικό επίπεδο-, στην πλήρη ανισότητα Βορρά - Νότου, ειδικά μετά την παγκόσμια κρίση αξιοπιστίας του χρηματιστηριακού καπιταλισμού του 2008, και σε πλήρη εμπορική χειραγώγηση σύμφωνα με τα συμφέροντα του Βερολίνου.

Η Ευρώπη στην ουσία ηττήθηκε ως αυτόνομος παγκόσμιος πόλος ισχύος και επιρροής από τις πρώτες 90 ώρες μετά την εισβολή των ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων στην Ουκρανία. Ακολούθησε η στροφή της Γερμανίας στον επανεξοπλισμό της, η ακύρωση του «συνεταιρισμού ενέργειας» μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας, με την ακύρωση του κατασκευασμένου αγωγού Nord Stream 2, η αναβάθμιση και η επιβεβαίωση της συνοχής του ΝΑΤΟ. Ουσιαστικά, και αυτό θα γίνει κοινή παραδοχή στη διεθνή ανάλυση τους επόμενους μήνες, το «τέλος των ψευδαισθήσεων» για την ευρωπαϊκή ομοσπονδία έχει ήδη επιτευχθεί. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: Και τώρα; Ποιος ο χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ενωσης και, πολύ πιο σημαντικό, της ευρωζώνης; Η απάντηση έχει ήδη χαραχθεί, και μάλιστα όχι στην άμμο, αλλά στον βράχο. Η Ευρώπη είναι Δύση. Η ηγεσία των ΗΠΑ στη Δύση είναι δεδομένη. Το μέλλον της Ευρώπης δεν μπορεί να είναι ούτε γερμανικό ούτε γαλλικό. Θα είναι αμερικανικό. Οι «ναυτικές δυνάμεις», όπως σε ολόκληρη την Ιστορία, θα καθορίσουν την ιστορία της Δύσης, απέναντι στις «ηπειρωτικές», και η παγκόσμια σύγκρουση θα εξελιχθεί όχι απλώς μεταξύ Δύσης και της μεγάλης νέας Ανατολής, αλλά και μεταξύ των «ναυτικών δυνάμεων» απέναντι στις «ηπειρωτικές» της Ευρασίας -Κίνα, Ρωσία- και όχι τις ευρωπαϊκές, Γερμανία - Ρωσία. Η Ευρώπη είναι ήδη φανερό ότι θα διαρθρωθεί ως «ενδοχώρα» των ΗΠΑ όχι μόνον στρατιωτικά -νέο ΝΑΤΟ-, αλλά και εμπορικά, νομισματικά, δημοσιονομικά, τεχνολογικά. ΗΠΑ και Ευρώπη μαζί (φυσικά και το Ηνωμένο Βασίλειο, η Αυστραλία και η Ιαπωνία) θα αποτελέσουν την «πλατφόρμα» της Δύσης. Δολάριο και ευρώ, FED και ΕΚΤ (οι δύο κεντρικές τράπεζες) θα «διδυμοποιηθούν», όπως και η χρηματιστηριακή αγορά μετοχών, εμπορευμάτων και ενέργειας. Ομοίως οι προδιαγραφές στη βιομηχανία, την πρωτογενή παραγωγή, τις τεχνολογίες, τις εξαγωγές και τις εισαγωγές, φυσικά στον πολιτισμό, στην αντίληψη της Ιστορίας και τη δημοκρατία. Αυτό δεν θα είναι αποτέλεσμα μιας στρατηγικής επιβολής των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Αλλά η απαραίτητη προϋπόθεση ισχύος της Δύσης στον υπαρξιακό πόλεμο απέναντι στη «μεγάλη Ανατολή». Οπου το «ίχνος» του απολυταρχισμού ή του δεσποτισμού της Ανατολής δεν προκύπτει μόνον από τα όσα συμβαίνουν με τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά και τα όσα καταγράφονται με το lockdown στην Κίνα (Σανγκάη).

Στην παρούσα φάση, λόγω και των εκλογών στη Γαλλία, εξελίσσεται για μία ακόμα φορά στο ευρωπαϊκό πεδίο μια συζήτηση μεταξύ των «φέντεραλ» -που μιλούν για ευρωπαϊκή συσσωμάτωση- και των «έθνικ» - που μιλούν για «κοινωνία των εθνών» στην Ευρώπη. Είναι μια ανούσια συζήτηση, κάτι σαν «αναμνήσεις από το μέλλον», αφού αυτό που θα τεθεί από τις αναγκαιότητες, όπως η επερχόμενη επισιτιστική κρίση ή η μετεξέλιξη της διεθνούς αλληλεξάρτησης, είναι κάτι άλλο. Η Ευρώπη θα μείνει «περίκλειστη», όπως τη βλέπει το διαχρονικό όραμα του Ράιχ; Ή θα επιστρέψει στις αποικίες της, με την έννοια των πολιτικών, εμπορικών, στρατιωτικών, τεχνολογικών, πολιτιστικών ζωνών; Ας αναλογισθούμε τις παλιές αποικιοκρατικές δυνάμεις Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ισπανία, Πορτογαλία, Βέλγιο, Ολλανδία, αλλά και Ιταλία ή Ελλάδα (στο πεδίο των συμμαχιών που συγκροτούν στη Μεσόγειο ή την Ανατολή) όχι ως «αποστεωμένες» ή πολιορκούμενες μητροπόλεις, αλλά να ανακτούν με «new deal» τις ζώνες τους, τότε θα κατανοήσουμε τα όρια και τις δυνάμεις της νέας Δύσης στον «μεγάλο πόλεμο» που ξεκίνησε…

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά στις 16 Απριλίου 2022