«Βρισκόμαστε μάρτυρες του τέλους της Pax Americana. Μακριά από τον κόσμο στον οποίο η οικονομία κυριαρχούσε στην πολιτική βρίσκεται η σύγχρονη κοινωνία μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία» , υποστηρίζει σε συνέντευξή του στη γαλλική «Le Monde» ο Φαρίντ Ζαχάρια, μαθητής του Σ. Χάντιγκτον, βασικό στέλεχος του δικτύου CNN και παλιότερα αρθρογράφος στο «Foreign Affairs», στο «Foreign Policy», στη «Washington Post» και στο «Newsweek». Και επισημαίνει ότι «η απάντηση της Δύσης στην επιθετικότητα του Ρώσου προέδρου, Βλ. Πούτιν, ήταν εξίσου μετωπική και οδήγησε στην απομόνωση της ρωσικής οικονομίας, σε σημείο που θα είναι δύσκολο να επιστρέψει στο status quo ante».

Από την άλλη πλευρά, η υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ σε πρόσφατες δηλώσεις της σημείωνε ότι «οι αλυσίδες εφοδιασμού μας δεν είναι ασφαλείς και δεν είναι ανθεκτικές». Ως διέξοδο, μάλιστα, η κ. Γέλεν προτρέπει σε μια στροφή προς μια «μεγάλη ομάδα αξιόπιστων εταίρων» τόσο ως προς τις προμήθειες υλικών όσο και ως προς την ανάπτυξη, θυμίζοντας τη γνωστή σε στρατηγικό και στρατιωτικό επίπεδο έννοια και σχέση του «πλέον στενού συμμάχου», που χρησιμοποιούν η αμερικανική διπλωματία και το Πεντάγωνο. Τώρα η Αμερικανίδα υπ ουργός εισάγει έναν νέο όρο, το «Friendshoring».

Όλα αυτά πιστοποιούν ότι η 24η Φεβρουαρίου 2022 αποτέλεσε μια ημερομηνία-ορόσημο για τον κόσμο. Η βίαιη κίνηση της Ιστορίας, που μόνον ο πόλεμος επιφέρει, έχει συμβεί και η ανθρώπινη ματαιοδοξία ή αφέλεια ότι η ειρήνη θα είναι παντοτινή μέσω του εμπορίου και της παγκόσμιας αλληλεξάρτησης -λέγε με παγκοσμιοποίηση- έχει καταρρεύσει. Ο πόλεμος στην Ουκρανία θα μπορούσε να σταματήσει μετά τον έλεγχο της Μαριούπολης από τους Ρώσους, εφόσον γινόταν αποδεκτό και από τη Δύση το ενδεχόμενο διχοτόμησης της Ουκρανίας. Η επιλογή είναι, όμως, ο ακόμα πιο έντονος εξοπλισμός των Ουκρανών και η συνέχιση του πολέμου με τους Ρώσους, που είναι προβλεπτό ότι θα προχωρήσουν μέσα από σφοδρές συγκρούσεις προς το μέτωπο της Οδησσού και της Υπερδνειστερίας στη Μολδαβία. Αυτό σημαίνει ότι η Ουκρανία θα μετατραπεί σε ένα νέο «Στάλινγκραντ», με τους Ρώσους είτε να πετυχαίνουν και νέους στόχους, μεταβάλλοντας τη Δυτική Ουκρανία σε μια περίκλειστη από τη θάλασσα χώρα, όχι μόνο σε σχέση με την Αζοφική, αλλά και με τον Εύξεινο Πόντο, είτε να καταρρέουν στα μέτωπα του πολέμου ή στην «καρδιά» της Μόσχας και να επιστρέφουν στα εδάφη τους, χάνοντας μέχρι και την Κριμαία.

Στην ηγεσία της Δύσης με ξεκάθαρο τρόπο βρίσκονται οι ΗΠΑ, η ηγεσία των οποίων επιλέγει το βόρειο μέτωπο της Ευρώπης για να διαρθρώσει τις δομές ενός νέου κόσμου. Μιας νέας «Pax Americana». Tα «μέτωπα» του πολέμου δεν βρίσκονται μόνον εκεί όπου συγκρούονται οι στρατοί, ο ρωσικός από τη μια και ο ουκρανικός -ως εμπροσθοφυλακή της Δύσης- από την άλλη. Βρίσκονται και στο πεδίο των κυρώσεων, που και αυτές είναι τόσο ογκώδεις, έντονες και σωρευτικές, ώστε αλλάζουν τα παγιωμένα δεδομένα στην «Ρax Americana» των τελευταίων 30 ετών: Ανατρέπονται ηγεμονίες όπως η γερμανική στην Ευρώπη, το δολάριο ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, η ενότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς τον συντονισμό του «υπερκράτους» της Κομισιόν και της ολιγαρχίας των ΕΚΑΧ (η πρώτη κοινότητα του χάλυβα), οι κεντρικές παραδοχές περί πληθωρισμού στις παγκόσμιες δημοσιονομικές πολιτικές του χρηματιστηριακού ύστερου καπιταλισμού και τα δεδομένα για τις παγκόσμιες εταιρείες, όχι μόνον του Διαδικτύου, αλλά και της κατανάλωσης.

Η ενεργειακή και η επερχόμενη επισιτιστική κρίση παραπέμπουν σε νόρμες με ακριβότερη παραγωγή και μικρότερη ζήτηση. Ο κανόνας του χρυσού είναι προ των πυλών, τα συγγράμματα του Κέυνς είναι στην επικαιρότητα. Ο ΟΗΕ ετοιμάζεται να περάσει στην Ιστορία, το G-20 επίσης, μαζί με τις «λέσχες» τύπου Μπίλντερμπεργκ και Νταβός. Το ΝΑΤΟ ενισχύεται και προσεχώς διεθνοποιείται, αφού η γνωστή ατλαντική σχέση ΗΠΑ - Ευρώπης μοιάζει «στενή», με τη Δύση να οφείλει να απλωθεί μέχρι την Αυστραλία, συναντώντας τη συμφωνία AUCUS. Και όλα αυτά είναι το πρώτο μέρος του «μεγάλου πολέμου», με τη συνέχεια -και αυτό είναι πρόβλημα- να συσχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με τις επιλογές της Κίνας, που ετοιμάζεται. Αλλά αυτή είναι η συνέχεια. Το «Στάλινγκραντ» είναι το «πρώτο αίμα» και αποτελεί τη σύγκρουση που ο Τσόρτσιλ ήθελε να επιχειρήσει το 1945, μετά την πτώση του Βερολίνου, και οι Άγγλοι ψηφοφόροι δεν του το επέτρεψαν…

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά στις 7 Μαΐου 2022