Η εθνική συνοχή αποτελεί κριτήριο επιβίωσης για την Ελλάδα και τους Ελληνες.

Πολύ περισσότερο σε μια περίοδο ραγδαίας μετεξέλιξης ισχύος και ισορροπιών-αλληλεξαρτήσεων στον πλανήτη. Μιας μετεξέλιξης που τώρα ξεκινάει και δεν βρίσκεται σε κάποιον μεσαίο ή πολύ περισσότερο τερματικό σταθμό. Η Μεταπολίτευση, που βασίσθηκε ουσιαστικά σε εθνικές ήττες στο Κυπριακό και αλλού, συγκροτήθηκε στη βάση των ιδεών και της πρακτικής διακυβέρνησης δύο πολύ ισχυρών πολιτικών προσωπικοτήτων του σύγχρονου Ελληνισμού. Του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου.

Οι ηγέτες αυτοί σε μια μακρά κοινοβουλευτική περίοδο, που έφθασε τη 15ετία, διαμόρφωσαν τις συνθήκες εκείνες πολιτειακά και πολιτικά που προσέδωσαν σταθερότητα και διάρκεια στο δημοκρατικό πολίτευμα και τον κοινοβουλευτισμό στην Ελλάδα. Οχι όμως βάθος και θεσμική επάρκεια. Η Δημοκρατία στην Ελλάδα λειτουργεί αλά καρτ, όπου «σεφ» είναι το κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση και «μετρ» ο επικεφαλής του. Χωρίς να είναι στρεβλή η Δημοκρατία στην Ελλάδα, δεν είναι επαρκής και προπάντων δομική. Αυτό οφείλεται εν πολλοίς στον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου, που συνέδεσε τις δημοκρατικές εγγυήσεις όχι με το Σύνταγμα και την αυτοτελή λειτουργία του κράτους ή της Δικαιοσύνης, αλλά με την κομματική κυριαρχία και προπάντων την ηγεμονία.

Πώς επιτυγχάνεται η ηγεμονία ενός κόμματος επί της λειτουργίας της Δημοκρατίας; Με την κατάληψη του κράτους. Με την αντιμετώπιση του κράτους ως «επάθλου» της επικράτησης ενός κόμματος σε μια εκλογική διαδικασία. Οι Καραμανλής και Παπανδρέου ενσυνείδητα ή ενστικτωδώς «αναφέρονταν» στο παρελθόν. Με τη δική τους πολιτική επάρκεια αλλά και προσωπική ανασφάλεια ή ματαιοδοξία «απαντούσαν» σε ζητήματα που αφορούσαν τις περιόδους του τέλους του 19ου αιώνα στην Ελλάδα, τον Μεσοπόλεμο ή την ταραχώδη μεταπολεμική-μετεμφυλιακή εποχή. Οχι πάντως το μέλλον και τις επόμενες δεκαετίες, όπως ισχυρίζονταν. Αυτό μάλιστα που προστέθηκε στα «όπλα» του κομματικού συστήματος από το 1980 και μετά ήταν τα ευρωπαϊκά κονδύλια για την ανασυγκρότηση και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της χώρας. Οι έννοιες της «πίτας», των κρατικών προμηθευτών ως επιχειρηματική ελίτ και η θεωρία της «καμένης γης» τότε αναπτύχθηκαν ως «επαναστατικού» τύπου κοσμοθεωρία.

Η Δημοκρατία στην Ελλάδα αρνήθηκε, στην πρώτη αυτή περίοδο, να αποκτήσει θεσμικές εγγυήσεις και κρατικές δομές πέραν από πρόσωπα και εκλογικές συγκυρίες, δημιουργώντας μια νέα παράδοση απέναντι σε όσα ουσιώδη κατάργησε η Μεταπολίτευση. Ο λαϊκισμός και η μικροκομματική στόχευση, με ανεύθυνους ναρκισσισμούς πολιτικής ιδιοτέλειας, δεν δημιουργούν εθνικά κράτη που ενισχύονται, αλλά προδιαθέτουν για εθνικές τραγωδίες και ολιστικές χρεοκοπίες, όπως αυτές που τις επόμενες δεκαετίες συνέβησαν στην Ελλάδα. Επειτα από δύο μεταβατικές πρωθυπουργίες των Μητσοτάκη και Παπανδρέου, βρεθήκαμε πλέον διεθνοπολιτικά μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, σε μια περίοδο που επιχειρείται μια «αγοραία», χρηματιστηριακού τύπου, παγκοσμιοποίηση, ενώ στην Ελλάδα μπήκαμε στη δεύτερη περίοδο της Μεταπολίτευσης. Αυτήν των «αδύναμων πρωθυπουργών». Κυρίαρχες προσωπικότητες οι Κώστας Σημίτης και Κώστας Καραμανλής.

Στη συγκυρία αυτή, η αλά καρτ Δημοκρατία χειραγωγείται πλέον από τους κρατικούς προμηθευτές, τη μιντιοκρατία και τα «golden boys-girls» της διαπλοκής. Η θεώρηση πραγμάτων στους πολιτικούς ηγετικούς κύκλους και τους κυρίαρχους κύκλους επιρροής είναι ότι τα εθνικά κράτη οδεύουν προς κατάργηση, η Ελλάδα είναι «χώρος» και όχι «χώρα» και ότι η Ελληνική Δημοκρατία και διακυβέρνηση είναι ουσιαστικά περιφερειακή διοίκηση -και όχι από τις μεγάλες- της ευρωπαϊκής τεχνοκρατικής δομής. Ολα υποτάσσονται στο γερμανικό-ρωσικό imperium, με ολίγη γαλλική γοητεία και κινεζικό άρωμα, ενώ γεωπολιτικά η Ελλάδα χαρακτηρίζεται «ενότητα» με την Τουρκία. Σε συνθήκες «ανεμελιάς» και στρατηγικής «αστοχίας» δημιουργούνται, δημοσιονομικά, ηθικά και πολιτειακά, όλες οι προϋποθέσεις για την «ασφαλή πορεία» προς τη χρεοκοπία της Ελλάδας, που επέρχεται τελικά το 2010-2011.

Η Δημοκρατία, ως λειτουργικό πολίτευμα, ουσιαστικά καταρρέει εν μέσω μνημονίων και υποχρεωτικών έκτακτων νόμων, που επιβάλλονται έναντι πιστώσεων και δεσμεύσεων που φθάνουν το 2060! Το 2015 με την επικράτηση της πρώτης αριστερής διακυβέρνησης στην Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνά χωρίς σύμπραξη με ένα από τα δύο συστημικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ.), κερδίζοντας δύο εκλογικές διαδικασίες, και ταυτόχρονα την επικράτηση του «outsider» Κυριάκου Μητσοτάκη στην Κεντροδεξιά, που αναλαμβάνει πρωθυπουργός το 2019, η Ελληνική Δημοκρατία έχει μπει σε μια τρίτη περίοδο με διαφορετικά χαρακτηριστικά και στρατηγικούς προσανατολισμούς.

Μετά το εκλογικό 2023 (εθνικές, περιφερειακές), Μητσοτάκης και Τσίπρας έχουν την ευθύνη και την υποχρέωση να οδηγήσουν τη Δημοκρατία στο να εγγυηθεί ένα νέο κράτος, με θεσμούς και δομές. Αρα ο «πετροπόλεμος» έχει όρια. Επίσης, στις εκλογές δεν κρίνονται μόνον οι κυβερνήσεις, αλλά και οι αντιπολιτεύσεις, με τον ΣΥΡΙΖΑ σε πλήρη ανεπάρκεια στον ρόλο του την τελευταία τριετία. Το παρελθόν δεν δεσμεύει το μέλλον. Το «στοίχημα» ενός νέου εθνικού κράτους των Ελλήνων παραμένει ανοιχτό…

Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 20/8