Η επονοµαζόµενη ∆ύση χρειάζεται επειγόντως αναδόµηση, αν θέλει να βρεθεί σε ανταγωνιστική θέση ισχύος απέναντι στη «µεγάλη Ανατολή», υπό την ηγεµονία της Κίνας. Ο χρόνος για τη συνολική αυτή αναδόµηση δεν είναι µακρύς. Εκτείνεται περίπου σε µία δεκαετία. Χωρισµένη, µάλιστα, σε δύο πενταετίες, µε τη δεύτερη στη σειρά σε συνθήκες πολύ πιο «θερµές» στη σύγκρουση ισχύος από την πρώτη. Αυτό που ονοµάζουµε ∆ύση και το ορίζουµε στη βάση συγκεκριµένων αξιών, που στηρίζονται στον ελληνορωµαϊκό πολιτισµό αρχικά, τον χριστιανισµό και τον Γαλλικό ∆ιαφωτισµό στη συνέχεια και τον «Νέο Κόσµο» µετά τη συγκρότηση των ΗΠΑ στην κορύφωση, µε συγκεκριµένες ουµανιστικές αξίες, µια κατά τη γνώµη µας ανώτερη ηθική ελευθερίας και δικαιωµάτων και κυρίαρχο πολίτευµα τη Συνταγµατική ∆ηµοκρατία ή κατ’ αντιστοιχία µοναρχία, δεν µπορεί να αποτελέσει τον µοναδικό πόλο παγκόσµιας συγκρότησης.

Απέναντι στον πολιτισµό αυτόν, που θα µπορούσε να χαρακτηρισθεί και ως εθελούσιος ως προς τη συµµετοχή των εθνών, φυλών και θρησκειών, «παγκοσµιοποιούνται» οι πολιτισµοί της Ασίας, που µε κυρίαρχο τον κινεζικό έχουν τεράστιο βάθος στην Ιστορία, απόλυτη εφαρµογή ως κώδικας ηθικής, συµπεριφοράς και συµβίωσης σε µαζικούς λαούς και τυγχάνουν υπεροπτικοί έναντι της ∆ύσης και του «τεχνικού» κατά βάση πολιτισµού που τη συνέχει µετά τον 20ό αιώνα. Ο όρος «Ευρασία» είναι ισοπεδωτικός και ατυχής ως προς τη δυνατότητα περιγραφής του «άλλου κόσµου». Η Ασία βασίζεται, όχι µόνο στο πεδίο της Κίνας, αλλά και της Ινδίας και της Αφρικής σε συγκρότηση από «κάστες», αναφέρεται στο «κισµέτ», διάκειται σε άλλες θεολογικές και θρησκευτικές αναφορές, κυριαρχείται και διοικείται από αυταρχικά ή αυτοκρατορικά καθεστώτα, που δεν έχουν όµως τη βάση τους στις δικτατορίες, όπως λογίζονται στη δυτική αντίληψη, αλλά στις διάφορες µορφές «σατραπείας».

Η ∆ύση ουσιαστικά έχει απέναντί της έναν άλλο, ολοκληρωµένο και ολοκληρωτικό πολιτισµό. Οι δύο αυτές συνεκτικές οντότητες, που διχοτοµούν, µε φυσικό τρόπο, τον πλανήτη, όχι µόνο σε έκταση και εποικοδόµηµα, αλλά και σε σχέση µε «κατάσταση κυριαρχίας» ως προς τα «πρέπει» και τα «γιατί» που θέλουν να επιβάλουν ως αποδεκτή ηθική, δεν µπορούν να συµβιώσουν σε µία ενότητα. Απλά γιατί είναι από τη βασική τους θεώρηση δύο διαφορετικοί πολιτισµοί. Αρα ο «µονοπολικός κόσµος», που φαντάστηκαν κάποιοι διανοούµενοι, τραπεζίτες, µεγιστάνες, επιχειρηµατικοί όµιλοι, λέσχες των δυτικών ελίτ, κοινωνικά κινήµατα στο τέλος του Ψυχρού Πολέµου και της κατάρρευσης της µεταπολεµικής σοβιετικής ζώνης επιρροής, δεν µπορεί να υπάρξει.

Ούτε έχουν κάποια πρακτική σηµασία, τελικά, τα δόγµατα και οι «προφητείες» Αγγλοσαξόνων «αρχιτεκτόνων» και «γκουρού» τύπου Κίσινγκερ και Μπρεζίνσκι - ο πρώτος µάλιστα εκ των οποίων είχε εγκαινιάσει από τη δεκαετία του 1970 το «άνοιγµα στην Κίνα». Ούτε, φυσικά, µπορεί να υπάρξει το «παγκόσµιο χωριό», που τεχνολογικά θα µπορούσε να συνδέσει τον κόσµο, πέρα από τους διαχωρισµούς και τις διακρίσεις του, στην παγκοσµιοποιηµένη αναφορά του χρηµατιστηριακού καπιταλισµού, περί µιας απέραντης µάζας καταναλωτών, χωρίς εθνική, φυλετική, θρησκευτική, γλωσσική, µορφωτική, ιδεολογική, πολιτική, κοινωνική, οντολογική ταυτότητα σε έναν κόσµο χωρίς σύνορα και δασµούς. Γιατί κατ’ αρχήν η κερδοσκοπική αυτή «ιδέα» απέτυχε στη βασική παραδοχή της. Για να υπάρχει κατανάλωση, θα πρέπει να εξελίσσεται διάχυση πλούτου, σε µια παγκόσµια, ουσιαστικά, βασική µεσαία τάξη. Ταυτόχρονα ο οµοιόµορφος κόσµος που µεταπολεµικά υπερασπίσθηκε, όχι µόνον η Ρωσία του ΚΚΣΕ, αλλά πολύ περισσότερο η Κίνα του Μάο και του ΚΚΚ, σήµερα έχει επιστρέψει και διεκδικεί υπό την ηγεµονία του Σι Τζινπίνγκ την εµπέδωση της παγκόσµιας πολιτιστικής, οικονοµικής και στρατιωτικής κυριαρχίας.

Και η ∆ύση; Χαµένη µέσα σε ψευδαισθήσεις τραπεζιτών, κερδοσκόπων, ιδρυµάτων χωρίς ταυτότητα, που οµνύουν στην «ανοιχτή κοινωνία», και υπερεθνικών δοµών, όπως η διοίκηση της Ε.Ε., ζει στην παρακµή των «Black lives matter» στη διοίκηση των ΗΠΑ, της ηγετικής δύναµης στη ∆ύση, του συνδέσµου µε την Ευρώπη «German Marshal Fund», µε το Βερολίνο να προσβλέπει σε έναν νέο γύρο ηγεµονίας στην Ευρώπη στο Πεκίνο και τον «µαταιόδοξο» ηγέτη των Σλάβων, τον Βλ. Πούτιν, να έχει εισβάλει στην Ουκρανία, όπου έχει εγκλωβισθεί, δίδοντας χρόνο και περιθώρια στην Κίνα να επιβληθεί στη Ρωσία, τη µόνη «Ευρασία», πριν από την τελική αναµέτρηση µε τη ∆ύση.

Πού βρίσκεται το πρώτο βήµα για έξοδο από την παρακµή για τη ∆ύση; Σε πρακτικό επίπεδο, στις δηλώσεις του διευθυντή του FBI, Κρις Ρέις, και της αναπληρώτριας γενικής εισαγγελέως Λίζας Μονακό από την Ουάσινγκτον για τις συλλήψεις Κινέζων αξιωµατούχων των υπηρεσιών πληροφοριών, που επεχείρησαν να υπονοµεύσουν το δικαστικό σύστηµα των ΗΠΑ προς όφελος της κινεζικής Huawei, να υποκλέψουν τεχνολογία και να στρατολογήσουν κατασκόπους. Ιστορικά, στο χριστουγεννιάτικο µήνυµα της εκλιπούσης βασίλισσας Ελισάβετ το 1953 από το Οκλαντ της Αυστραλίας: «Η Κοινοπολιτεία δεν έχει καµία οµοιότητα µε τις αυτοκρατορίες του παρελθόντος. Είναι µια εντελώς νέα ιδέα-στηριγµένη στα υψηλότερα ιδεώδη του ανθρώπου: τη φιλία, την αφοσίωση και την επιθυµία για ελευθερία και ειρήνη. Σε αυτήν την ιδέα της ίσης συµµετοχής εθνών και φυλών θα δώσω την καρδιά µου και την ψυχή µου κάθε ηµέρα της ζωής µου».

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά στις 29 Οκτωβρίου 2022