Χθες υπήρξε μια πολύ σημαντική συνεδρίαση στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής.

Παρόντες τέσσερις υπουργοί, διαφορετικών κυβερνήσεων, που σε εύρος καλύπτουν μια δεκαετία στην πολιτική διοίκηση του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών. Συγκεκριμένα με χρονολογική σειρά από σήμερα προς το παρελθόν οι Γεραπετρίτης, Καραμανλής, Σπίρτζης και Χρυσοχοΐδης. Η συνεδρίαση εξελίχθηκε επαρκές διάστημα μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη με 57 νεκρούς. Αυτό έδινε την ευκαιρία αφετηριακά μιας πιο ψύχραιμης αποτίμησης της κατάστασης στα τρένα, που είχε ως αποτέλεσμα την τελευταία τραγωδία, ως κλιμάκωση διάφορων ατυχημάτων και δυστυχημάτων, αλλά και διαμαρτυριών για τα τηρούμενα μέτρα ασφαλείας, προτάσεων που δεν ελήφθησαν υπόψη και τελικά προχειρότητας και ελαφρότητας από τις διοικήσεις ανεπίτρεπτης εκ του αποτελέσματος.

Όπως ήταν φυσικό, μεγάλο ενδιαφέρον υπήρχε για τις τοποθετήσεις του Κ. Καραμανλή που παραιτήθηκε, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη της τραγωδίας στα Τέμπη. Αλλά και την ευθύνη για όλες τις πολιτικές διοικήσεις, διαχρονικά, του υπουργείου που δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν τις συνθήκες ώστε να μη γίνει το δυστύχημα. Ανέλαβε δηλαδή την ευθύνη συνολικά της εκτελεστικής εξουσίας. Τι περίμενε λοιπόν ο κόσμος από την εν λόγω συζήτηση στη βαρύγδουπη Eπιτροπή του Κοινοβουλίου; Να αναλάβει τη θεσμική ευθύνη της νομοθετικής εξουσίας.

Τι συνέβη; Οι υπουργοί μίλησαν, ανέλαβαν το μερίδιο της ευθύνης, κατέθεσαν τόμους στοιχείων και συμβάσεων, διαφώνησαν τα κόμματα μεταξύ τους και εξέπεμψαν ένα απολύτως μίζερο μήνυμα στην κοινωνία. Ότι το Κοινοβούλιο, η νομοθετική εξουσία, αρνείται να αναλάβει τη συλλογική ευθύνη του. Αρνείται ουσιαστικά να ορίσει το «λάθος» ούτως ώστε εν συνόλω κυβέρνηση και αντιπολίτευση να καταλήξουν σε μηχανισμούς που δεν θα επιτρέψουν την επανάληψη του «λάθους», που στη βάση του έχει τον κομματισμό, τη μικροπολιτική, το ρουσφέτι, τη διαφθορά, τις πελατειακές σχέσεις, την αβλεψία στους μειονεκτικούς μηχανισμούς, την έλλειψη αντανακλαστικών στις προειδοποιήσεις για το κακό που έρχεται. Η τραγωδία στα Τέμπη είναι η κατάληξη μιας απαράδεκτης «κατάστασης πραγμάτων» στον ΟΣΕ για τέσσερις δεκαετίες. Πώς είναι δυνατόν το Κοινοβούλιο όλο αυτό να το καταλήγει έναν «πετροπόλεμο» καταλογισμού ευθυνών; Αν υποθέσουμε ότι οι πολίτες περίμεναν μια συλλογική ανάληψη ευθύνης, υπό την έννοια της διακομματικής δέσμευσης επί της ουσίας, ότι αυτές οι πρακτικές που οδήγησαν στην τραγωδία δεν θα επαναληφθούν, θα ζούσαν χθες το απόγευμα την απόλυτη απογοήτευση. Φυσικά είχαν προεξοφλήσει το αποτέλεσμα και αδιαφόρησαν για τη διαδικασία. «Μια από τα ίδια» η κατάληξη.

Αυτό που θα πρέπει να προβληματίσει το «πολιτικό σύστημα», ορίζεται ως τέτοιο στη βάση της συνολικής παρουσίας των κομμάτων στο Κοινοβούλιο, είναι ότι αυτή που χαρακτηρίζουν ως «αντισυστημική» ψήφο δεν αφορά ένα κόμμα ή δύο. Αλλά το σύνολο του κομματικού συστήματος. Η «αντισυστημική ψήφος», ο «κανένας» των δημοσκοπήσεων, αφορά το Κοινοβούλιο αυτό που δεν μπορεί να πετύχει την αμοιβαία δέσμευση ενός παραγωγικού διαλόγου ώστε να καταλήξει σε συνολικές αποφάσεις και νομοθετικές δεσμεύσεις που δεν θα επιτρέψουν άλλα Τέμπη. Ο υπουργός Καραμανλής παραιτήθηκε για λογαριασμό και των προηγούμενων υπουργών. Ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης ζήτησε «συγγνώμη» για λογαριασμό και των προκατόχων του. Με το Κοινοβούλιο τι γίνεται;

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 21/3