ΠΡΟ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ημερών δημοσιεύθηκε μια έρευνα τάσεων για τον χώρο της εργασίας σε κεντρική αμερικανική, διεθνή εφημερίδα. Συγκεκριμένα, τη «Wall Street Journal». Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, οι αμερικανικές εταιρείες στρέφονται προς ώριμους, ηλικιακά, εργαζόμενους άνω των 55 ετών, απογοητευμένες οι διοικήσεις τους από την εργασιακή συμπεριφορά και τις συνήθειες των νέων. Ένας επιχειρηματίας, μεταξύ των άλλων που μιλούν στην εφημερίδα γι’ αυτή τη νέα τάση, ο Κιπ Κονφόρτι, που διατηρεί επιχείρηση αποστολής δεμάτων με βάση την Πενσυλβάνια, αναφέρει: Έχει κουραστεί από τους νεότερους εργαζόμενους - σημειωτέον ότι έχει υπαλλήλους μερικής απασχόλησης κατά βάση. Φθάνουν αργοπορημένοι, κάνουν τηλεφωνήματα πολύωρα για προσωπικές υποθέσεις, ξοδεύουν πολύ από τον χρόνο τους στην εργασία συμμετέχοντας στα social media, αντί να συνομιλούν με τους πελάτες.

ΕΙΝΑΙ δεδομένο ότι οι νέοι σε όλο τον κόσμο, τον δυτικό που δεν υφίστανται περιορισμοί στη χρήση του διαδικτύου, σε αντίθεση με το παρελθόν, έχουν ανάλογες συνήθειες, τάσεις και προσεγγίσεις για την πραγματικότητα. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα, μιλώντας με άτομα νεότερης ηλικίας, βλέπεις ότι αποφεύγουν τις θέσεις ευθύνης στην εργασία, γιατί πάνω από όλα τούς ενδιαφέρει η προσωπική τους ζωή και όχι το συμφέρον των εταιρειών ή των οργανισμών που απασχολούνται. Επιδιώκουν να έχουν όλο και περισσότερο ελεύθερο χρόνο, δείχνουν αρνητικοί στα παλαιά πρότυπα περί «προκοπής», αντιμετωπίζουν την πολιτική και το «σύστημα» με μηδενιστικό αρνητισμό, χωρίς να διατίθενται να προτείνουν κάτι. Πολλές φορές συζητώντας μαζί τους για τα προσόντα τους ή την εμπειρία τους χρησιμοποιούν με κάπως αλαζονικό τρόπο τη φράση «δεν έχω εκπαιδευθεί γι’ αυτό», θέτοντας το βάρος για όσα δεν γνωρίζουν ή δεν αναλαμβάνουν αορίστως σε κάποιους άλλους. Έχει παρατηρηθεί ότι η ζωή των νέων κινείται ψηφιακά και η βασική τους αντίληψη για τη ζωή δεν συνίσταται στην απόκτηση μεγάλων περιουσιών ή πλούτου, εφόσον αυτή η κατάσταση δημιουργεί περίπλοκους «πονοκεφάλους». Πρότυπό τους είναι μια ζωή κατά βάση «επιδοματική» ή εργασιακά τυχαία, που να τους δίνει επάρκεια κινήσεων στην καθημερινότητα, ενώ «μοντέλο» γι’ αυτούς είναι οι ψηφιακοί «νομάδες» και η εργασιακή εβδομάδα των τεσσάρων ημερών.

ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΟ αυτό κλίμα αδιαφορίας, οι νέοι δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική. Αλλά και αν ενδιαφερθούν είναι για να... καταψηφίσουν. Έστω ψηφίζοντας «αντισυστημικά» ή εναντίον των κυβερνήσεων. Τα κόμματα στη δημόσια συζήτησή τους δεν δείχνουν να έχουν αντιληφθεί καν αυτές τις γενιές που προέκυψαν μετά το 2000. Πολύ περισσότερο δεν καταλαβαίνουν τα ζητήματα που τους απασχολούν, όπως η τεχνητή νοημοσύνη ως εργαλείο και όχι ως προς την ηθική των πραγμάτων. Αν δηλαδή ο άνθρωπος θα συνεχίσει να ελέγχει τον πολιτισμό του ή θα τον παραδώσει στις μηχανές. Ενδιαφέρονται ως προς το κατά πόσον τα επιδόματα από την εργασία των «ρομπότ» θα τους προσδώσουν ελεύθερο χρόνο, αντί της μισθωτής εργασίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα, μια ευρεία μέση τάξη σε αυτές τις ηλικίες επιλέγει την περι- στασιακή εργασία, δεν εξειδικεύεται, και τελικά δεν την αφορά η επαγγελματική της καριέρα. Είναι τελικά πολύ απλοϊκή και πολύ ηλικιακά αποστασιοποιημένη η πολιτική εκτίμηση, για παράδειγμα, ότι φάνηκε ένα χάσμα γενεών εξαιτίας του δυστυχήματος στα Τέμπη. Τα ζητήματα είναι πολύ πιο σύνθετα και οι πολιτικές δυνάμεις πολύ «παλιομοδίτικες», ακόμη και για να τα αντιληφθούν...

* Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή