Υπάρχει μια φράση, που τη λένε παιδιά του σχολείου. Κάτι σαν χαιρετισμός. Ή μήπως συνωμοτικού χαρακτήρα μήνυμα;

Ο χαιρετισμός αυτός προηγείται μάλιστα του δυστυχήματος των Τεμπών. Γιατί κάποιοι νομίζουν ότι όλα ξεκινάνε από αυτή την εφιαλτική βραδιά. Όπως άλλοι παλιότερα νόμιζαν ότι η ελληνική ιστορία ξεκινά από τον Νοέμβριο του 1973. Η φράση με το πρώτο άκουσμα θυμίζει την παλιά ατάκα από την ταινία του Βούλγαρη «Όλα είναι δρόμος»: «Ηλία, ρίχ’ το»!

Δεν πάει το μυαλό σου. Μπορείς να το ακούσεις στους δρόμους, στα καφέ, στα κλαμπ, στις σχολικές αίθουσες, στα πάρκα. Τη λένε αγόρια κατά το πλείστον αλλά και κορίτσια, έφηβοι ή νεαροί. Όταν μου το είπε κάποιος φίλος, δεν μπόρεσα να σκεφθώ το βάθος της κοντής φράσης. Αναφέρεται στο κόμμα του Κασιδιάρη. Μιλά για ψήφο, ακόμη και από αυτούς που δεν έχουν φθάσει στα 17 για να αποκτήσουν τέτοιο δικαίωμα. Ήρθαν και οι δημοσκοπήσεις και καταμέτρησαν την τάση. Η νεολαία ψηφίζει την Ακροδεξιά της Χρυσής Αυγής παρακαλώ και «αντισυστημικά» κάποιους σχηματισμούς στην Αριστερά.

Έκπληξη; Σοκ και δέος για την «πολιτική ορθότητα»; Για την ευστάθεια της Δημοκρατίας; Για την κουλτούρα του πολιτισμού μας; Η Χρυσή Αυγή δεν ήταν ένα πολιτικό σχήμα της Δεξιάς. Ούτε της εθνικιστικής Δεξιάς. Φυσικά δεν συσχετίζεται ούτε με τις εκφάνσεις της επονομαζόμενης «εναλλακτικής Δεξιάς», είτε της περίπτωσης Τραμπ στην Αμερική είτε πολλών άλλων στην Ευρώπη. Ήταν κάτι «μαύρο», περιθωριακό, νεοναζιστικό, παρόμοιο με την κουλτούρα και τη συμπεριφορά των «ταγμάτων εφόδου» του Χίτλερ πριν οι εθνικοσοσιαλιστές φθάσουν στην εξουσία στη Γερμανία του 1930.

Ο Ηλ. Κασιδιάρης, υπαρχηγός της οργάνωσης, καταδικάστηκε μαζί με τους άλλους για συμμετοχή σε «εγκληματική οργάνωση». Το πλαίσιο όμως της Χρυσής Αυγής ήταν πολιτικό. Οι νόμοι της Ελλάδας όμως ή οι δικαστές της Ελλάδας προφανώς έχουν κάποιο πρόβλημα. Γιατί στις διάφορες ποινές που επιβλήθηκαν στον ΗΚασιδιάρη, όπως και σε βάρος των «συντρόφων» του, δεν υπήρχε εκείνη της στέρησης των πολιτικών του δικαιωμάτων. Στη συνέχεια άρχισε αυτό το «παραμύθι» με το Εφετείο, που συνοδεύεται από το «ποίημα» ότι ο Κασιδιάρης και η Χρυσή Αυγή έχουν καταδικαστεί πρωτοδίκως και όχι τελεσίδικα. Λογίζονταν δηλαδή αθώοι; Το δε Εφετείο χάθηκε κάπου στον χρόνο. Πέρασε μια δεκαετία, αλλά δεν έχει γίνει ακόμη. Ο Κασιδιάρης κάνει πολιτική εκστρατεία στα κοινωνικά δίκτυα από τις φυλακές Δομοκού, όπου κρατείται, χωρίς να «σπάει» τυπικά τους κανόνες της φυλακής. Έχει ανήλικους οπαδούς. Έχει ψηφοφόρους που βλέπουν τη συμμετοχή στις εκλογές ως «πέτρα» απέναντι στην «τζαμαρία» του συστήματος που τους περιθωριοποιεί.

Ξαφνικά, επίτιμοι αρεοπαγίτες, απόστρατοι ανώτατοι αξιωματικοί, δικηγόροι και κάποιοι άλλοι που ακόμη δεν έχουν κάνει την εμφάνισή τους ενεπλάκησαν για τη μετεξέλιξη της Χρυσής Αυγής από μόρφωμα ναζιστών σε πολιτικό σχήμα «υπερσυντηρητικής Δεξιάς». Και ο Κασιδιάρης, η «γέφυρα» του χθες με το αύριο. Και μετά νέα τροπολογία, κρίση στην ανώτατη Δικαιοσύνη, σύγκρουση νομοθετικής - δικαστικής εξουσίας. Γιατί αλήθεια δεν σκέφθηκε το «ιερατείο» της νομικής υπεροψίας ότι η σύνθεση του Α1 Τμήματος του Αρείου Πάγου θα έπρεπε να έχει διευρυνθεί από την πρώτη τροπολογία; Κάποιοι θα πρέπει να το σκεφθούν σοβαρά. Είναι πολιτικό και όχι νομικό ζήτημα να μην καταλήξει η Ελληνική Δημοκρατία, Δημοκρατία της Βαϊμάρης…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 11/4