Η συζήτηση για την οικονομία, ακόμα και όταν σχετίζεται με τα θέματα της καθημερινότητας, δεν μπορεί να είναι αποκομμένη από τις γενικότερες πραγματικότητες.

Τις διεθνείς εξελίξεις, την κατάσταση και το διάχυτο κλίμα στις διεθνείς αγορές χρήματος, τις εφοδιαστικές αλυσίδες, τον πόλεμο των νομισμάτων, το επίπεδο της τραπεζικής πίστης. Με λίγα λόγια, δεν είναι αξιόπιστο, για παράδειγμα, να γίνεται μια συζήτηση για το ύψος των μισθών ή των συντάξεων, για την ακρίβεια και τον πληθωρισμό, για την ενεργειακή ασφάλεια, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη τι πιέσεις ασκούνται στην Ελλάδα από τη διεθνή συγκυρία και τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Η ελληνική οικονομία είναι ενταγμένη στη ζώνη του ευρώ. Όλες οι επιλογές, οι αποφάσεις και οι προτάσεις προς διαπραγμάτευση των ελληνικών κυβερνήσεων και οι κεντρικές κρατικές πολιτικές σχετίζονται με τις στρατηγικές και τις δημοσιονομικές τάσεις που χαράσσουν οι κεντριές δομές στην Ευρώπη. Αυτό από τη μια προϋποθέτει ελληνικές κυβερνήσεις άρτιες και με συνοχή, που με αποφασιστικότητα και αντανακλαστικά κατορθώνουν να συγκροτούν συμμαχίες με τις κεντρικές ευρωπαϊκές δυνάμεις ή «συμμαχίες του Νότου», ενώ από την άλλη διαχειρίζονται κρίσεις. Εντάσεις και προβλήματα εντελώς απρόβλεπτα, όπως η πανδημία του κορωνοϊού, ή και προβλεπτά, όπως η «διένεξη» εντός της Ένωσης, με τον Μακρόν να πηγαίνει στο Πεκίνο και να μιλά για τον ευρωπαϊκό «τρίτο πόλο» ανάμεσα στην Κίνα και τις ΗΠΑ, και τον Πολωνό πρωθυπουργό να πηγαίνει στην Ουάσινγκτον και να μιλά για μια νέα, αναβαθμισμένη «εταιρική σχέση» της Ευρώπης με τις ΗΠΑ απέναντι στην Κίνα.

Οι ΗΠΑ, σε έναν νέο ρόλο «ιδιότυπου απομονωτισμού» μετά την αποχώρησή τους από τον Αφγανιστάν, αλλάζουν κοσμοθεωρία, παύουν να αποτελούν αυτό που χαρακτηρίστηκε «παγκόσμι ος χωροφύλακας», ενώ υπάρχουν και προβλήματα συνοχής εντός της Αμερικής αλλά και των Πολιτειών της Ομοσπονδίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργούν στενές σχέσεις με κάποιες χώρες, σε διάφορες περιοχές ιδιαίτερης γεωπολιτικής σημασίας. Αυτές θα είναι οι πλέον «στενοί σύμμαχοί» τους. Στην Ανατολική Μεσόγειο ένα τέτοιο κράτος είναι η Ελλάδα. Στο θερμό μέτωπο της Ουκρανίας, που παραμένει ανοιχτό, προστίθενται διάφορα περιφερειακά μέτωπα στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Ασία του Ειρηνικού. Ο παγκόσμιος ανταγωνισμός αυξάνεται όπως και η νέα κατανομή ισχύος, ζωνών συνοχής, οι οικονομικές και εμπορικές σχέσεις. Τα περισσότερα ζητήματα της καθημερινότητάς μας, πόσο αυξήθηκε το «Καλάθι του νοικοκυριού» ή το ρεύμα ή τα καύσιμα ή το αρνάκι του Πάσχα, σχετίζονται με αυτά τα «μεγάλα ζητήματα» ή την επονομαζόμενη «βαριά ατζέντα» και όχι με τη μάλλον αστεία προσέγγιση ότι η όποια κυβέρνηση «διστάζει» να δώσει αυξήσεις, παροχές, διευκολύνσεις εξόφλησης ιδιωτικών χρεών.

Επίσης τα κρίσιμα ζητήματα της επιστροφής στην επενδυτική βαθμίδα, οι ξένες επενδύσεις, η στήριξη του παραγωγικού μοντέλου της χώρας από τα ταμεία ανάκαμψης, η επιστροφή των επιπλέον εσόδων από φόρους στους οικονομικά μειονεκτούντες, η σχέση επιχειρήσεων - εργαζομένων, η ενίσχυση των ασφαλιστικών ταμείων και η συνοχή των τραπεζών δεν είναι άσχετα ζητήματα, ούτε μπορούν να συζητηθούν χωρίς τη «βαριά ατζέντα». Είναι τελικά μάλλον γελοίο να αντιμετωπίζεται η Ελλάδα από τους Έλληνες σαν ένα «γαλατικό χωριό», για να θυμηθούμε τον Αστερίξ, η ευημερία του οποίου σχετίζεται με τη βούληση και τη διάθεση του πρωθυπουργού-αυτοκράτορα…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 18/4