Πριν από πολλά χρόνια, µιλώντας µε έναν επιχειρηµατία στον διαφηµιστικό χώρο, από την πλευρά των πολυεθνικών, που θεωρείτο «γκουρού» στις εκλογικές εκστρατείες στην Ελλάδα, µου είπε µια φράση που δεν ξέχασα ποτέ: «Είναι πολύ δύσκολο να επιλέξεις αυτόν που θα σε κυβερνήσει».

Στις δηµοκρατίες την ευθύνη αυτή την έχουν οι πολίτες «εν σώµατι». ∆ηλαδή, η επιλογή είναι ζήτηµα πλειοψηφίας. Οι πλειοψηφίες βασίζονται στην ψήφο του «µέσου όρου». Ο «µέσος όρος» συνδέεται µε τη µαζική κουλτούρα και τα «θέλω» ενός λαού. Η µαζική ψήφος, από την άλλη, περιορίζει την επονµαζόµενη ατοµική ευθύνη. Αλλά είναι ζήτηµα της κάθε ψήφου διακριτά η διαµόρφωση της ψήφου του «µέσου όρου». Τελικά, όλα είναι απλά. Στις δηµοκρατίες την ευθύνη της επιλογής της διακυβέρνησής του την έχει ο κάθε πολίτης ξεχωριστά. ∆εν αποφασίζουν οι ολιγαρχίες του πλούτου, της επιρροής, των διεθνικών συµφερόντων, οι τραπεζίτες, οι πολυεθνικές, οι παπάδες, οι στρατηγοί, οι αστυνόµοι, οι δικαστές, οι µορφωµένοι, οι φορολογικά ενήµεροι, οι κάθε τύπου «εκλεκτοί». Αποφασίζουµε όλοι «εµείς» και έχουµε χωρίς διακρίσεις και ιδιαιτερότητες το «όπλο» και την ισχύ της µίας και µοναδικής, ίσης αξίας, ψήφου.

To Σάββατο ήταν ημέρα εκλογών. Οι «κανόνες του παιχνιδιού», το εκλογικό σύστηµα που έχει υπερψηφισθεί από το προηγούµενο Κοινοβούλιο (2015- 2019), επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., είναι η απλή αναλογική. Ενθαρρύνει τη συγκρότηση κυβερνήσεων πολλών κοµµάτων. Τις κυβερνήσεις συνασπισµού. Οι συσχετισµοί µεταξύ των κύριων κοµµάτων που µπορούν να προχωρήσουν στη διαδικασία τέτοιων κυβερνήσεων, οι προγραµµατικές τους θέσεις, οι εξαγγελίες και οι δηλώσεις των ηγεσιών τους δεν παραπέµπουν σε ένα ενδεχόµενο κυβέρνησης συνασπισµού. Το εκλογικό σύστηµα που προωθήθηκε και ψηφίσθηκε προ εξαετίας δεν δικαιώνεται ως επιλογή. Κανένα κόµµα αυτοτεώς ή κάποιος ενδεχόµενος συνασπισµός κοµµτων δεν µπορεί να υποστηριχθεί από το 46%-48% των ψηφοφόρων.Η πολιτική πραγµατικότητα, επίσης, προκαταλαµβάνει για κυβέρνηση πλειοψηφίας του πρώτου κόµµατος. Αυτό, σύµφωνα µε όλες τις δηµοσκοπήσεις, όχι µόνον του παρόντος, αλλά σε βάθος πενταετίας και παραπάνω, είναι η Νέα ∆ηµοκρατία. Η έγκαιρα διατυπωµένη στρατηγική από την ηγεσία της Κεντροδεξιάς, τον πρωθυπουργό, Κ. Μητσοτάκη, προκρίνει και δεύτερες εκλογές, σε λίγες εβδοµάδες, µε άλλο εκλογικό σύστηµα. Την ψηφισµένη από το τελευταίο Κοινοβούλιο ενισχυµένη αναλογική. Επιτρέπει σχηµατισµό κυβέρνησης µε ποσοστά περίπου 38% και πάνω. Η Νέα ∆ηµοκρατία, το κόµµα της συµπολίτευσης, έχει δυναµική να πετύχει την αυτοδυναµία µε το εκλογικό σύστηµα της ενισχυµένης αναλογικής.

Από την άλλη πλευρά, στην αντιπολίτευση, µε κύριο πρωταγωνιστή τον δεσπόζοντα ΣΥΡΙΖΑ στην Αριστερά - Κεντροαριστερά, δοκιµάζονται διάφορες «εικασίες» για τυχόν κυβέρνηση συνασπισµού, εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί πρώτο κόµµα, γεγονός δηµοσκοπικά απρόβλεπτο, µε το φερόµενο ως τρίτο κόµµα, το ΚΙΝ.ΑΛ.-ΠΑΣΟΚ, το ΜέΡΑ25 ή και µε την ανοχή του ΚΚΕ. Μια κυβέρνηση-κουρελού των αυτοχαρακτηριζόµενων από την Αριστερά «προοδευτικών δυνάµεων», που όµως και αυτή δεν προκύπτει, µε δεδοµένο ότι κανένα κόµµα του εν δυνάµει συνασπισµού δεν συµφωνεί για συνεργασία µε κανένα. Αύριο, Κυριακή, είναι η ηµέρα των εκλογών. Η ηµέρα της ευθύνης των πολιτών. Ευθύνης προσωπικής, κοινωνικής, εθνικής. ∆εν είναι ηµέρα διαµαρτυρίας. Είναι ηµέρα επιλογής. ∆εν δικάζεται το χθες. Ορίζονται οι προδιαγραφές κυβερνητισµού του αύριο. Ποιοι θα είναι οι εκπρόσωποι και οι διεθνείς διαπραγµατευτές από την πλευρά των Ελλήνων; Ποιοι θα ορισθούν ως πολιτικοί προϊστάµενοι του κράτους; Ποιοι θα διαχειρισθούν τις προβλεπτές διεθνείς κρίσεις, που θα ακουµπήσουν µάλλον δραµατικά, όπως είναι φυσικό, και την Ελλάδα; Ποιοι θα χειρισθούν τα περιφερειακά ζητήµατα ισχύος και επιρροής στη Μεσόγειο ή τη Βαλκανική, µαζί µε τον ιµπεριαλιστή γείτονα Τουρκία; Ποιοι θα οργανώσουν την Ελλάδα του 2030 στο µεταίχµιο της Ιστορίας όπου βρίσκεται η ανθρωπότητα, όχι µόνο στα κλασικά ζητήµατα Παιδείας, Υγείας, επιπέδου ευηµερίας, ασφάλειας, εξοπλισµών, αλλά και σε αυτά τα πρωτόγνωρα, της τεχνητής νοηµοσύνης, της αναδιάρθρωσης γεωπολιτικών ζωνών επιρροής, της αλλαγής των εργασιακών συνθηκών, της διάρθρωσης του παραγωγικού µοντέλου µε ορίζοντα το 2050;

Οι Ελληνες, λέει, µένουν σιωπηλοί. Μπα, έχουν αποφασίσει. Απλώς δεν φανατίζονται. Εχουν γίνει Ευρωπαίοι. Σίγουρα Αµερικανοί. Η επιλογή είναι µάλλον απλή. Εχουν, από τη µια, συµφωνική ορχήστρα καθ’ όλα αξιόλογη. ∆εν σηµαίνει αυτό ότι όλοι οι µουσικοί είναι οι καλύτεροι. Αλλά η ορχήστρα έχει έµπειρο «µαέστρο», τον Κ. Μητσοτάκη. Μεθοδικό, αποτελεσµατικό και ρεαλιστικά προσαρµοστικό. Ο «µαέστρος» έχει την ευθύνη της ορχήστρας, ώστε αυτή να παίζει κλασική µουσική όσο άριστα µπορεί. Το περιβάλλον όπου εκτελείται το συµφωνικό έργο είναι ένα Μέγαρο Μουσικής ή οι αίθουσες της Λυρικής στο «Νιάρχος». Χρειάζεται καλό ντύσιµο, είναι άρτιος ο χώρος, η ακουστική, όλα είναι προσεγµένα, ακόµα και οι τρόποι έκφρασης, αλλά κάπως ψυχρά και επίσηµα. Στο φουαγιέ προσφέρουν σαµπάνια και σολοµό. Από την άλλη έχουµε µια ατµόσφαιρα ταβερνείου. Τηγανητός µπακαλιάρος, παϊδάκια αρνίσια, κολοκυθάκι, πατάτες, τσίπουρα, κρασί από το βαρέλι, µπύρες. Ντύσιµο χύµα, γέλια, φωνές, βρισιές, φλερτ. Κάπνα, «κουζινίλα», αλλά και άρωµα γιασεµί από την αυλή. Ανεµελιά. Στην παρέα κάποια παιδιά πήραν τα µπουζούκια και τα µπαγλαµαδάκια και παίζουν ρεµπέτικα. Είναι ερασιτέχνες, αλλά δεν πειράζει. Τραγουδάµε όλοι µαζί και διασκεδάζουµε.

Πολλοί στην Ελλάδα θα προτιµούσαν ιταλικό ρεστοράν ή µπουάτ. Οµως το σύστηµα δύο επιλογές διαθέτει… 

Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 20/5