Ναι, ο θάνατος της ετοιμόγεννης 19χρονης στο προάστιο της Αθήνας Νέα Μάκρη , περιμένοντας ασθενοφόρο, είναι μια τραγωδία. Φυσικά και ο θάνατος της γυναίκας στην Κω, επειδή στο κοσμοπολίτικο νησί δεν υπάρχει παρά ένα ασθενοφόρο, είναι επίσης μια «ήττα» του συστήματος Υγείας στη χώρα μας. Όμως, όπως είπε και ο Κ. Μητσοτάκης στο πλαίσιο της επίσκεψής του στο ογκολογικό νοσοκομείο των Αθηνών, τον «Άγιο Σάββα», «το ΕΣΥ, παρά τις αδυναμίες του, πολλές φορές λειτουργεί σε επίπεδα αξιοζήλευτα». Έφερε ο τέως και επερχόμενος οσονούπω πρωθυπουργός το παράδειγμα του νέου προγράμματος «ΟΙΚΟΘΕΝ» για χορήγηση θεραπειών σε ογκολογικούς ασθενείς στο σπίτι, ενώ ενημερώθηκε από την αρμόδια ιατρική ομάδα για τη λειτουργία του συγκεκριμένου προγράμματος. Οι νέες μονάδες εντατικής θεραπείας που συγκροτήθηκαν με μέσα και προσωπικό σε όλη την Ελλάδα, ως απότοκος, των αναγκών που αναδείχθηκαν από την πανδημία του κορωνοϊού, είναι επίσης μέρος της ίδιας εικόνας. Το επιπλέον νοσηλευτικό προσωπικό είναι επίσης μέρος της ίδιας εικόνας. Ο θεσμός του οικογενειακού γιατρού, που επανέρχεται και λύνει σειρά ζητημάτων για τους ασφαλισμένους αλλά και για τη λειτουργικότητα των νοσοκομείων, είναι μέρος της ίδιας εικόνας. Εν ολίγοις πρόκειται για έναν πόλεμο. Υπάρχουν ήττες και νίκες. Τίποτα δεν έχει κριθεί. Αλλά υπάρχει ζήτημα για τον τρόπο που θα αντιμετωπίσουμε αυτόν τον πόλεμο. Μέσα μας, γύρω μας, συζητώντας για αυτόν. Θα υιοθετήσουμε την οπτική της αντιπολίτευσης, της όποιας αντιπολίτευσης σύμφωνα με την οποία βρισκόμαστε στο μηδέν; Ότι είμαστε μια τριτοκοσμική χώρα; Θα υιοθετήσουμε τις οιμωγές του διαδικτύου ότι «από τύχη ζούμε»; Θα ενταχθούμε στις συλλογιστικές της Αριστεράς σύμφωνα με τις οποίες «Ραφάλ - ασθενοφόρα: Σημειώσατε 1»;

Ή τελικά θα αποδεχθούμε την πρόκληση και θα συμμετάσχουμε στον πόλεμο με στόχο την «τελική νίκη»; Δεν είναι μόνο το σύστημα Υγείας. Είναι όλη η λειτουργία του κράτους. Οι μεταφορές, η ασφάλεια, η εθνική άμυνα, τα κοινωνικά μέτωπα, η παιδεία, οι φόροι και η συλλογή των φόρων, η οικονομική ζωή και η επιχειρηματικότητα, η διαφθορά, η φοροδιαφυγή, οι σχέσεις με τις δημόσιες υπηρεσίες, η αξιολόγηση των κρατικών υπαλλήλων. Είναι το κράτος. Η περιουσία και η οντότητά μας, που ασθενεί. Δεν προέκυψε την προηγούμενη τετραετία επί διακυβέρνησης Μητσοτάκη για να του το χρεώσουμε. Είναι ζητούμενο για αιώνες. Σε εποχές ευμάρειας και σε εποχές κρίσης και δοκιμασίας για τους Έλληνες. Που δεν συμφιλιώθηκαν ποτέ με την έννοια ιδιοκτησίας του εθνικού κράτους τους. Ενώ από την άλλη τα κόμματα διακυβέρνησης δεν μπόρεσαν να αποφύγουν τις «Σειρήνες» της κατάχρησης εξουσίας σε σχέση με τη χειραγώγηση, τον έλεγχο και την επιρροή επί του κράτους.

Η διακυβέρνση Μητσοτάκη, με έντονα τα στοιχεία και τις παραδοχές του εθνικού κυβερνητισμού ήδη εν μέσω εξωγενών και δομικών κρίσεων από την πρώτη τετραετία, έδωσε μάχες για ένα νέο κράτος των Ελλήνων. Αν και απολύτως φιλελεύθερη η κυρίαρχη αντίληψη, δεν εξελίχθηκε σε ιδεολογικά «αγοραία», αλλά υπήρξε υπεύθυνη, συνεκτική και λειτουργική. Καταγράφηκαν επιτυχίες ειδικά στο πεδίο των σχέσεων κράτους - πολίτη μέσω της ψηφιοποίησης. Δόθηκε έμφαση σε κύρια πεδία της εθνικής πολιτικής όπως αυτά της διεθνούς πολιτικής και άμυνας. Επίσης στα οικονομικά με ξένες επενδύσεις και μείωση φόρων. Στην Παιδεία. Υπάρχουν μάχες που κερδήθηκαν και μάχες που χάθηκαν. Ο πόλεμος είναι μπροστά και η ισχυρή εντολή διακυβέρνησης, το κυρίαρχο όπλο για νέες επιτυχίες...

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 9/6