Χθες είχαμε για ακόμη μια χρονιά την παρέλαση των ομοφυλοφίλων στο κέντρο της Αθήνας.

Ένας θεσμός που αποτελεί κορύφωση εκδηλώσεων και συζητήσεων για θέματα της κοινότητας των ΛΟΑΤΚΙ, που εξελίσσονται για μια ολόκληρη εβδομάδα. Η παρέλαση, όπως ονομάζεται, είναι μεταξύ καρναβαλιού και «βαριετέ» και έχει περισσότερο στοιχεία «χαβαλέ» και πρόκλησης προς κάθε κατεύθυνση. Στην Αθήνα το περίφημο Gay Pride γίνεται κάθε χρόνο από το 2005. Η όλη εκδήλωση αποτελεί ουσιαστικά αναχρονισμό από την Αμερική του 1970, όταν στις συνθήκες τού τότε, που ήταν μάλλον παράνομο, παγκοσμίως, να είσαι ομοφυλόφιλος, μια ομάδα της κοινότητας αυτής προσπάθησε να διεκδικήσει το δικαίωμα να έχει χώρο συγκέντρωσης, χωρίς να συλλαμβάνονται από την Αστυνομία.

Σήμερα η κοινότητα των ομοφυλοφίλων, οργανωμένη στην παγκόσμια Δύση με σύμβολο το Ουράνιο Τόξο, απολαμβάνει τόσα δικαιώματα και ελευθερίες που έχασε τα όρια του μέτρου απέναντι στους ετεροφυλόφιλους και έχει περάσει στα σύνορα της πρόκλησης. Αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα: στο να κατανοήσουν δηλαδή εγκαίρως το πώς θα διαχειριστούν τα δικαιώματα που έχουν θεσμοθετηθεί γι’ αυτούς με συγκρότηση και σοβαρότητα. Επίσης, να κατανοήσουν ότι οποιαδήποτε ακραία δράση φέρνει και ακραία αντίδραση, όταν η συγκυρία αλλάζει. Στη βάση όμως της σημερινής πραγματικότητας, που εξοργίζει και ενοχλεί πολλούς, ίσως αντί για «πετροπόλεμο» και αντιδραστικά σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα να έπρεπε από τις δυτικές πλειοψηφίες να οργανωθούν εβδομάδες Family Pride, όπου τον πρώτο λόγο θα έχουν οι οικογένειες και αυτού του τύπου η κοινωνική οργάνωση. Θα μπορούσε να είναι μια εβδομάδα αφιερωμένη με πολλές και πολύμορφες εκδηλώσεις στα προβλήματα συνοχής ή συντονισμού και συνεννόησης μεταξύ των γενεών, ψηλάφησης και συζήτησης για τα ζητήματα που αντιμετωπίζει στη σχέση των μελών της και στην καθημερινότητά της μια οικογένεια. Την επαφή των γονέων με τα παιδιά τους σε μια κοινωνία που η καθημερινότητα και οι ρυθμοί δουλειάς ενισχύουν τον ατομισμό, την απομόνωση, τα ψυχολογικά χάσματα.

Στο τέλος της εβδομάδας αυτής θα μπορούσαν να οργανώνονται σε κεντρικό ή τοπικό επίπεδο γιορτές «συνάντησης» οικογενειών, που θα δημιουργούσαν συνοχή και «αδελφοσύνη» στη βάση μιας κοινωνικής ηθικής, απέναντι στους διαχωρισμούς και τις εκκεντρικότητες. Στην εποχή που ξεκινά, ο άνθρωπος θα κληθεί να αντιμετωπίσει τον ψηφιακό κόσμο υπερασπιζόμενος την πραγματική του οντότητα. Το Family Pride θα είναι μια διεκδίκηση επαναστατική, αυτοκαθορισμού.

Μια κοινωνική διαδικασία επαγρύπνησης και δικαιωματισμού, όπως το Gay Pride λειτούργησε τον προηγούμενο αιώνα, τη δεκαετία του 1970…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 11/6