Οι αιφνιδιαστικές και κάθετες αποφάσεις του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και του επιτελείου του που οδήγησαν σε παραίτηση τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, κ. Μηταράκη, και στην άρση της υποστήριξης στον περιφερειάρχη Αττικής, κ. Πατούλη, περίπου ενάμιση μήνα πριν από τις επερχόμενες περιφερειακές εκλογές, αλλάζουν τους «κανόνες του παιχνιδιού» σε θέματα διακυβέρνησης. Αυτό που θεωρείται παγιωμένο στην Ελλάδα ασχέτως κυβερνήσεων, πρωθυπουργών και συνθηκών είναι να υπολογίζεται με απόλυτη βαρύτητα το πολιτικό ρίσκο της κάθε ενέργειας και επιλογής. Με την έννοια αυτή, καμία απόφαση από τις δύο δεν θα έπρεπε να έχει ληφθεί. Ο ένας ήταν νεοδιορισθείς υπουργός και ο άλλος ισχυρός παράγων της αυτοδιοίκησης, από την πλευρά της Κεντροδεξιάς. Και όμως, ο κ. Μητσοτάκης «έσπασε αυγά». Έκανε το βήμα και μάλιστα μίλησε για «ενσυναίσθηση». Ένας όρος που πολύ σπάνια ακούγεται για πολιτικούς. Και όμως, η πολιτική και η διακυβέρνηση έχουν άμεση και αυτοτελή σχέση με την ενσυναίσθηση.

Πρέπει να νιώθεις τις αναγκαιότητες της κοινωνίας, την ευθύνη του ρόλου και του αξιώματός σου, τη βαρύτητα της συγκυρίας για να διοικείς, να διαχειρίζεσαι κρίσεις και να δεσπόζεις ως παρουσία στα κοινά. Οφείλεις, χωρίς να σου επιβάλλεται, να στέκεσαι στο ύψος των περιστάσεων. Το σύνηθες στην ελληνική πολιτική σκηνή είναι οι πολιτικές και τα αξιώματα να «υπηρετούν» τα πρόσωπα και όχι τα πρόσωπα τα αξιώματα και τις πολιτικές. Αυτό ισχύει και για τους πρωθυπουργούς. Οι αποφάσεις που έλαβε ο πρωθυπουργός δεν θα είχαν την ίδια νομιμοποίηση, για παράδειγμα, αν ο ίδιος δεν επεφύλασσε την ίδια αυστηρότητα, συνέπεια, ευθύνη πρώτα για τον εαυτό του. Πώς θα οδηγήσεις σε παραίτηση έναν υπουργό σου, αν ο ίδιος έχεις «ξεκλέψει» κάποιες μέρες για λίγη χαλάρωση μετά την εξόχως κοπιώδη προεκλογική περίοδο; Πώς θα ζητούσες από τους υπουργούς σου άμεσες κυβερνητικές ενέργειες μετά την ορκωμοσία τους και νομοθετικές πρωτοβουλίες, αν εσύ ο πρωθυπουργός είχες ένα «ελαφρύ» πρόγραμμα στο Μαξίμου και στις διεθνείς υποχρεώσεις σου; Από την άλλη πλευρά, αν οι υπουργοί διακατέχονται από τη φεουδαρχική αντίληψη της «ιδιοκτησίας» των υπουργείων τους και αντιλαμβάνονται τη θέση τους ως ένα κοινοβουλευτικό και πολιτικό «λίμπρο ντ’ όρο», ποια τα μηνύματα που θα περάσουν στη διοίκηση και την ανώτερη γραφειοκρατία για το έργο και την προσπάθεια που θα πρέπει να καταβληθεί για να αλλάξουν τα δεδομένα για τη χώρα και την «κατάσταση των πραγμάτων» σε αυτήν;

Υπάρχει ηθική στην πολιτική; Για τους περισσότερους Έλληνες όχι. Ο κυνισμός, η απαισιοδοξία, η ματαιότητα, η υστεροβουλία, η ευκαιριακή αντίληψη για τα πράγματα, ο κομφορμισμός έχουν επικρατήσει έναντι όλων. Όχι μόνον γι’ αυτούς που ασκούν τη διακυβέρνηση αλλά και για αυτούς που υφίστανται τη διακυβέρνηση. Και αν διερωτηθούμε ποια είναι η βαθύτερη ηθική στην πολιτική και τους πολιτικούς, θα καταλήξουμε σε κάτι απτό. Δημοκρατικό, κοινωνικό και ανθρώπινο, ουσιαστικά. Που δεν εναπόκειται σε ιδεολογίες, πολιτικές και οικονομικές θεωρίες. Την ενσυναίσθηση της ευθύνης, της αποστολής, του ρόλου. Ο σημερινός και θριαμβευτικά επανεκλεγείς πρωθυπουργός, Κ. Μητσοτάκης, έχει σε πολλές και διαφορετικές ευκαιρίες και συγκυρίες εκφράσει την αντίληψη και την ηθική που ο ίδιος πρώτος υπηρετεί και πιστεύει ως ηθική στον κυβερνητισμό και στην πολιτική. Η δική του παρουσία από βουλευτής μέχρι πρωθυπουργός, άσχετα με το πόσο κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί του, αποδεικνύει τη συνέπειά του σε αυτή την ηθική. Αυτό δείχνει ότι είναι το δόγμα του. Το δόγμα της ενσυναίσθησης και όχι το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» όπως πολλοί διακηρύσσουν...

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή»