Όσο και να θέλει ένας πρωθυπουργός, ακόμη και ο ψύχραιμος και μεθοδικός κ. Μητσοτάκης, να διορθώσει συνολικά τις δομές και τις λειτουργίες της χώρας, η ίδια η πραγματικότητα έρχεται και δείχνει ότι χρειάζεται μια υπερβατική και τελικά ολιστική στρατηγική, με πολύ πιο ευρύ και μόνιμο χαρακτήρα από μία ή και δύο κυβερνητικές θητείες, για την αναδιάρθρωση της χώρας και όχι μόνο των μηχανισμών του κράτους.

Για παράδειγμα ο τυφώνας, το ακραίο καιρικό φαινόμενο, η παράμετρος της κλιματικής αλλαγής, όπως και αν το χαρακτηρίσουμε, με την επωνυμία «Δανιήλ» κατέστρεψε σε τεράστιο βαθμό μία από τις πλέον παραγωγικές Περιφέρειες της χώρας. Πριν από αυτόν ασυνήθιστοι καύσωνες, χιονιάδες, καταιγίδες και θύελλες είχαν προξενήσει εκτεταμένες βλάβες σε πιο περιορισμένο βαθμό σε άλλες περιοχές της χώρας και είχαν πλήξει με σφοδρότητα άλλες Περιφέρειες. Τα φαινόμενα αυτά θα εξακολουθήσουν να κάνουν την εμφάνισή τους και τις τέσσερις εποχές του χρόνου, άλλοτε με πιο ελεγχόμενη και άλλοτε με πιο ανεξέλεγκτη ορμή.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που έχει οργανωθεί δομικά στην αυθαιρεσία και στην εκ των υστέρων νομιμοποίηση αυτής της αυθαιρεσίας σε νομιμότητα στη βάση κάποιου προστίμου, ρουσφετιού ή προεκλογικής χαριστικής διάταξης. Η εν λόγω διαδικασία «κανονικότητας» δεν έχει σχέση με το σήμερα αλλά με κυβερνήσεις, καθεστώτα, συγκυρίες και συνθήκες ενός αιώνα. Για να γίνει αντιληπτή η πραγματικότητά μας, αρκεί να ζητηθεί απάντηση σε ένα καίριο ερώτημα. Ποια είναι η πόλη, η κωμόπολη ή το χωριό στην ελληνική επικράτεια όπου πρώτα κατασκευάσθηκαν οι υποδομές κάτω από την επιφάνεια του εδάφους -αγωγοί ομβρίων υδάτων, αντιπλημμυρικά-, στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν τα δίκτυα -ηλεκτρικό, νερό, τηλεφωνία, οπτικές ίνες- και στη συνέχεια στη βάση πολεοδομικού και αρχιτεκτονικού σχεδιασμού κτίσθηκε μια πόλη, μια κωμόπολη, ένα χωριό με προϋπολογισμό κατοικιών, δρόμων, ελεύθερων χώρων, προγραμματισμένο από τις προδιαγραφές του για να κατοικηθεί για παράδειγμα από 5.000 ανθρώπους, 50.000, 500.000 ή και 5.000.000;

Η απάντηση έρχεται αβίαστα. Δεν υπάρχει τέτοιος τόπος στην Ελλάδα. Κι όμως αυτό είναι το μοντέλο δόμησης στη Γερμανία για παράδειγμα, στη Σκανδιναβία, σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Η Ελλάδα ταυτόχρονα, οι κυβερνήσεις και οι κάτοικοί της σε μεγάλο βαθμό δεν είχαν να αντιμετωπίσουν έντονα, εχθρικά προς τον άνθρωπο, καιρικά φαινόμενα. Στο πέρασμα των δεκαετιών είχε καταστροφικούς σεισμούς, ιστορικές πυρκαγιές, πλημμύρες ή χιόνια, αλλά μέχρι εκεί. Τώρα οι συνθήκες αλλάζουν προς το χείρον, όχι μόνον ως προς την ένταση των φαινομένων αλλά κυρίως ως προς τη συχνότητά τους.

Για παράδειγμα σήμερα ξαφνικά έχουμε σχεδόν «πρόσφυγες» στη Θεσσαλία. Χωρίς σπίτια, χωρίς ρούχα, χωρίς τρόφιμα, χωρίς δυναμικό εισόδημα, χωρίς κτήματα και παραγωγή ή κτηνοτροφικές, βιομηχανικές και μεταποιητικές μονάδες. Επίσης για μια πενταετία έχει χαθεί ένα μέρος του ΑΕΠ και ένα μεγάλο κομμάτι από τις φυτικές και ζωικές παραγωγές σε συνθήκες αυξημένου πληθωρισμού και διεθνούς ρευστότητας. Σύμφωνοι, η οικονομία μας πάει καλύτερα και θα αντέξει. Επίσης ο πρωθυπουργός, μετά τους πρώτους χειρισμούς και τις αποφάσεις στις πληγείσες περιοχές, ταξίδεψε στην Ευρώπη, αναζητώντας πόρους για την αποκατάσταση και την αναδόμηση των περιοχών. Εδώ όμως υπάρχει ζήτημα με το πώς θα αναδομήσουμε την Ελλάδα ώστε να αντιμετωπίζει τις νέες πραγματικότητες. Χρειαζόμαστε επιστήμονες, σχέδιο, στρατηγική, καθαρές λύσεις ανά περιοχή, πόρους και τη διεθνή κοινότητα των Ελλήνων και φιλελλήνων.

Ο πρωθυπουργός μάλλον θα πρέπει να συγκαλέσει σε εθνική ενότητα τον παγκόσμιο Ελληνισμό, συγκροτώντας ένα «Εθνικό Κογκρέσο» όχι εκλεγμένων αλλά «προθύμων», με τους οποίους θα «ξαναχτίσουμε» την Ελλάδα, το κράτος και την οικονομία με άλλους όρους…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 13/9