Η Σύνοδος στη Νότιο Ισπανία ήταν περισσότερο μια κοινωνική εκδήλωση ηγετών, 49 στον αριθμό, παρά μια διαδικασία λήψεως αποφάσεων, αν πιστέψουμε το ειδησεογραφικό δίκτυο Politico.

Παρ’ όλα αυτά η γαλλικής αντίληψης, της περιόδου Μακρόν μάλιστα, Πολιτική Κοινότητα της Ευρώπης, που συνεδρίασε στη Γρανάδα, πολύ σύντομα μπορεί να αποδειχτεί μια εικόνα από το μέλλον της Ευρώπης. Αφού οι επερχόμενες προκλήσεις και κρίσεις, όχι μόνον αυτές όπως τα ακραία φαινόμενα της κλιματικής αλλαγής ή το Μεταναστευτικό που συζητούνται τώρα, αλλά κι ένα παγκόσμιο κραχ που θα ταράξει συθέμελα τον καπιταλισμό και τη Δύση, θα χρειαστούν τέτοια όργανα διαβούλευσης και συντονισμού περισσότερο ακόμη και από την Κομισιόν.

Αν τουλάχιστον η Ευρώπη ως ενιαία οντότητα θελήσει να έχει μέλλον. Επί του παρόντος, πάντως, είναι δεδομένο ότι η γερμανική διοίκηση στην Ευρώπη αποτελεί παρελθόν, ενώ το «άνοιγμα» στο νέο «ανατολικό μέτωπο» με τις προς ένταξη δέκα ή εννέα κατ’ άλλους νέες χώρες -μια πρόκληση με κόστος προσαρμογής που θα αγγίξει τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ, χωρίς να υπολογίσουμε τα προβλήματα συνοχής-, διαφαίνεται πιθανό.

Η ελληνική πλευρά μέσα σε αυτό το υπό διαμόρφωση χαοτικό τοπίο δείχνει ότι έχει πολύ συγκεκριμένες προτεραιότητες και ανάγκες. Αυτό διατυπώνεται με απολύτως λειτουργικό τρόπο από τον πρωθυπουργό, κ. Μητσοτάκη, που έχοντας έστω προσωρινά αφήσει πίσω του τα προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας, είναι συγκεντρωμένος σε αυτού του τύπου τις επαφές και διαβουλεύσεις. Ο στόχος της Ελλάδας είναι συγκεκριμένος στο Μεταναστευτικό, με την προβολή της έννοιας των ασφαλών εξωτερικών συνόρων της Ένωσης από το κερδοσκοπικό «παίγνιο» των συμμοριών του οργανωμένου εγκλήματος, ΜΚΟ και συναφών ιδρυμάτων, αλλά και την ενίσχυση των χωρών του Νότου, που δέχονται την πίεση των μεταναστευτικών ροών, με επιπλέον κονδύλια και κοινές επιχειρήσεις ασφάλειας και αποτροπής σε ευρωπαϊκό δομικό επίπεδο.

Με δεδομένο ότι Ουγγαρία και Πολωνία αρνούνται και ακυρώνουν στη διαδικασία κάθε απόφαση περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και μετεγκαταστάσεων από τις συνοριακές χώρες της Ένωσης προς το εσωτερικό, η προτροπή Μητσοτάκη ως προς τα κριτήρια της ένταξης νέων χωρών στην Ένωση, σύμφωνα με την οποία θα πρέπει να προκριθούν οι τυπικές, παραδοσιακά, προϋποθέσεις ένταξης και όχι γεωπολιτικές σκοπιμότητες που προκύπτουν από τον πόλεμο στην Ουκρανία και ενδεχομένως τελικά τινάξουν στον αέρα μια ώρα αρχύτερα τη συνοχή στην Ευρώπη, δείχνει καλά υπολογισμένη.

Στο Μεταναστευτικό η Ελλάδα είναι λογικό να ακολουθήσει ένα λειτουργικό μοντέλο που επιζητά μεγαλύτερη οικονομική στήριξη, κεντρικές συμφωνίες με τις χώρες προέλευσης ή διέλευσης των μεταναστευτικών ροών, όπως αυτές της Β. Αφρικής και η Τουρκία, εμπέδωση μιας άλλης, πιο αυστηρής κατανόησης ως προς τα δικαιώματα εγκατάστασης των παράτυπων μεταναστών, καθώς και την αυστηροποίηση των σχετικών διαδικασιών ασύλου. Είναι φανερό άλλωστε ότι σε παγκόσμιο επίπεδο αλλάζουν οι λογικές της προηγούμενης εικοσαετίας, που όχι μόνον απειλούν τη «μητροπολιτική» Ευρώπη αλλά το σύνολο της Δύσης ως έννομης τάξης.

Δεν είναι τυχαία στην κατεύθυνση αυτή η αλλαγή στρατηγικής από την προεδρία Μπάιντεν στις ΗΠΑ σε σχέση με τον «φράχτη» και την επέκτασή του στα σύνορα με το Μεξικό. Η Ελλάδα ασφαλής στο εσωτερικό της βάθος, ως προς την πολιτική της σταθερότητα, κοιτά με προσήλωση την εξυπηρέτηση των δικών της εθνικών συμφερόντων μέσα από διαδικασίες και συνθέσεις που διατηρούν την Ευρώπη λειτουργική. Ως προς τις νέες χώρες είναι εμφανής ο στόχος της επικέντρωσης στην παρευξείνια «διαδρομή» Βουλγαρία, Ρουμανία, Μολδαβία, Ουκρανία (Οδησσός).

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ