Ο πόλεµος, που έχει ουσιαστικά ήδη ξεκινήσει µεταξύ «Χαµάς» και Ισραήλ -αναγκαστικός για την Ιερουσαλήµ, µετά τα όσα εξελίχθηκαν το προπερασµένο Σάββατο- έχει αποφασιστική σηµασία για το µέλλον της Αραβίας.

Οι θρόνοι της Σαουδικής Αραβίας, της Ιορδανίας και του Μαρόκου, τα Εµιράτα της Μεσοποταµίας και του Κόλπου, τα καθεστώτα της Αφρικής, µε κυρίαρχη την Αίγυπτο, έχουν να κάνουν µια σηµαντική στρατηγική επιλογή: Θα συνεχίσουν να εξαρτώνται από τις αποφάσεις και την τροµοκρατική δράση της «Αδελφότητας των Μουσουλµάνων», του χαλιφάτου του τρόµου «ISIS», του σιιτικού Ιράν, της «Χεζµπολάχ» και των αυτόνοµων δικτύων της «Τζιχάντ», ή θα οδηγήσουν τους λαούς και τις φυλές τους σε µια επόµενη «αυγή»; Είναι δεδοµένο ότι η εποχή του πετρελαίου καταλήγει µέσα στην επόµενη δεκαετία και η προοπτική του Αραβισµού είτε θα κινηθεί στη λογική των «Συµφωνιών του Αβραάµ», των αναδιαρθρώσεων και των συγκλίσεων σε ∆ύση και Ανατολή, είτε τελικά θα µείνει σε οµηρία από τον φονταµενταλισµό και τις «σκοτεινές δυνάµεις» του τρόµου, που θα καταπιούν µε πρώτη ευκαιρία την ίδια την ηγεµονία τους.

Η αραβική ηγεσία καλείται, στις πολύ δύσκολες συνθήκες που δηµιουργούνται, να αναλάβει τις ευθύνες της, οριστικοποιώντας ένα διεθνές και δοµικό «new deal» στην Ασία, τη Μεσόγειο και την Αφρική, αλλιώς θα χαθεί µέσα στις «µυλόπετρες» του παρελθόντος, υποτασσόµενη στο Παλαιστινιακό και το όραµα της ανακατάληψης της Ιερουσαλήµ, που δεν θα συµβεί ποτέ ολιστικά. Στην παρούσα φάση πλέον και έπειτα από µακροχρόνιους πολέµους και συγκρούσεις όλων των τύπων και επιπέδων, η Συρία, το Ιράκ, ο Λίβανος και η Λιβύη κείτονται σε ερείπια.

Το «µέτωπο» που άνοιξε η «Χαµάς», ως παλαιστινιακή πτέρυγα της «Αδελφότητας των Μουσουλµάνων» -της ελιτίστικης κάστας που άφησε πίσω της η βρετανική αποικιοκρατία και µε «εντολή» για να τους χειραγωγεί- δεν είναι µόνον απέναντι στο Ισραήλ και τους ∆υτικούς «σταυροφόρους», που ούτως ή άλλως δεν είναι από καιρό εκεί. Αλλά προπάντων απέναντι στις κατεστηµένες ηγεσίες της Αραβίας. Το ζήτηµα δεν είναι αν οι Παλαιστίνιοι αποκτήσουν κράτος, αλλά αν ο παρελκυστικός πόλεµος της «Ιντιφάντα», που πλέον έχει µετεξελιχθεί σε εκφυλιστική βαρβαρότητα µε διαδοχικά «µακελειά» στο όνοµα µιας κάποιας «Τζιχάντ», θα οδηγήσει στην επανάληψη µιας «Αραβικής Ανοιξης» εναντίον τους και τελικά στη δική τους πτώση και τον διωγµό. Οι αραβικές ηγεσίες θα πρέπει να επιλέξουν, ενώ ο πόλεµος θα κυριαρχεί, αν τελικά θα οδηγήσουν τις εξελίξεις σε ένα οριστικό «consensus» και µια µεγάλη ανοικοδόµηση, ή όλα θα αφεθούν σε µια νέα «ξένη εντολή» µε ρυθµιστή την Τουρκία και τη Βρετανία από την πλευρά της ∆ύσης.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή