Υπάρχει μια γενική θέση, συμβατή με παλιές αποφάσεις του ΟΗΕ, που υιοθετείται και εκφράζεται με απολύτως επίσημο τρόπο και από τις δυτικές δυνάμεις, ΗΠΑ και ευρωπαϊκές, μεταξύ των τελευταίων εύλογα και από την Ελλάδα.

Η θέση αυτή, με χαρακτήρα αξίωσης, χρησιμοποιείται όμως, τελικά, μάλλον σαν «πανάκεια» και δεν λαμβάνει υπόψη πολύ συγκεκριμένες και εκρηκτικές παραμέτρους στην περίπτωση που τεθεί σε εφαρμογή. Σύμφωνα με τη θέση αυτή οι Παλαιστίνιοι δικαιούνται κράτος στα σύνορα πριν από το 1967, πριν δηλαδή την πρόσκτηση εδαφών από το Ισραήλ με τον πόλεμο των 6 ημερών, όπως έμεινε στην Ιστορία, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Ας υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει. Σταματούν οι εχθροπραξίες, πανηγυρίζουν οι εξτρεμιστές και οι τρομοκράτες της Τζιχάντ, Σουνίτες και Σιίτες, και οι χώρες που τους υποστηρίζουν -για παράδειγμα το Ιράν και η Τουρκία- ότι επέβαλαν τη λύση του Παλαιστινιακού με τη βία, υποχωρεί ταπεινωμένο το Ισραήλ και χωρίζεται η «Πόλη του Θεού» στη μέση. Κάτι σαν το Βερολίνο μετά την πολεμική ήττα της Γερμανίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η «διεθνής του τρόμου» της Τζιχάντ θα διακηρύξει άμεσα στα τεμένη και τα υπόγεια ή μήπως τα υπερώα στην Ασία, στην Αφρική, στην Ευρώπη και όπου Γης την Τζιχάντ στο όνομα του Προφήτη για κατάληψη όλης της Ιερουσαλήμ.

Με τα γνωστά και από το ιστορικό παρελθόν της μετατροπής από το Ισλάμ των συναγωγών και των χριστιανικών ναών της Ιερής Πόλης -εκτός του Παναγίου Τάφου- σε τεμένη και τον διωγμό των Εβραίων από την περιοχή, με κατάλυση του αυθαίρετου κατά την άποψή τους κράτους του Ισραήλ. Προβλεπτά όλα αυτά και για τους πλέον ανυποψίαστους. Και μετά τι θα γίνει όταν η Ιερουσαλήμ χωρισθεί στα δύο; Θα έχει την τύχη των συνόρων Ισραήλ - Γάζας το δραματικό και φρικώδες πρωινό της 7ης Οκτωβρίου; Ποιος θα εγγυάται την ασφάλεια των προσκυνητών όλων των δογμάτων, που τώρα χωρίς προσκόμματα από το κράτος του Ισραήλ κινούνται στην Πόλη και επισκέπτονται τα ιερά τους και τους χώρους λατρείας;

Η Χαμάς και η Τουρκία, με την τελευταία που εκτός των άλλων επιτρέπει στον ιμάμη διευθυντή Θρησκευτικών Υποθέσεων του κράτους να σηκώνει το σπαθί της Τζιχάντ στον καταπατημένο από το Ισλάμ υπέρλαμπρο Ναό της Αγίας Σοφίας των χριστιανών στην Κωνσταντινούπολη, κηρύσσοντας το μίσος εναντίον των Εβραίων και του Ισραήλ; Και μιλώντας για παλαιστινιακό κράτος, ακόμη και χωρίς να έχει πρωτεύουσα την ΑνΙερουσαλήμ, δεν θα λάβουμε υπόψη το τραγικό πρόκριμα της Λωρίδας της Γάζας ως μια «ανάμνηση από το μέλλον»; Τι συνέβη στη Γάζα; Το 2005 το Ισραήλ απεχώρησε από τη Λωρίδα της Γάζας με το σύνολο των ένοπλων δυνάμεών του, παραχωρώντας τον πλήρη έλεγχο της περιοχής στην Παλαιστινιακή Αρχή. Μέσα σε έναν χρόνο έγιναν εκλογές, επικράτησε στη Γάζα η εξτρεμιστική Χαμάς, προχώρησε σε εμφύλιο με τη Φατάχ και την Παλαιστινιακή Αρχή, η οποία τελικά εγκατέλειψε τη Γάζα και περιορίσθηκε στη Δυτική Όχθη.

Από το 2007 διά των όπλων η Χαμάς έχει τον πλήρη έλεγχο της Γάζας, χωρίς μέχρι σήμερα να έχουν γίνει εκ νέου εκλογές. Στην παρούσα, μάλιστα, φάση η Χαμάς συνεπικουρούμενη από τη «διεθνή της Τζιχάντ» επιχειρεί να αναλάβει τον έλεγχο και στη Δυτική Όχθη εκδιώκοντας τον Αμπάς, ως διεφθαρμένο και ενδοτικό απέναντι στο Ισραήλ, και αναλαμβάνοντας τον πλήρη έλεγχο των Παλαιστινίων. Αν, λοιπόν, δεν προχωρήσουν οι επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Γάζα για τον αφοπλισμό και τη διάλυση της Χαμάς και των άλλων συνεργαζόμενων ισλαμικών τρομοκρατικών οργανώσεων, πώς είναι δυνατόν να γίνει λόγος για παλαιστινιακό κράτος; Εκτός αυτών, η πίεση που ασκείται στο Ισραήλ είναι μονομερής, όπως και η επιθετική κριτική στην προηγουμένη κυβέρνηση συνασπισμού με την Ακροδεξιά υπό Νετανιάχου. Γιατί οι δυτικοί και οι Αμερικανοί δεν συμβούλευσαν τους στενούς συμμάχους τους Ισραηλινούς να μεταβάλουν το εκλογικό τους σύστημα σε πλειοψηφικό, με κατώφλι για είσοδο στο Κοινοβούλιο, για παράδειγμα, το 5%;

Πώς επέστρεψαν με τόση ελαφρότητα την πολιτική και τελικά πολιτειακή περιπέτεια, στην οποία βρίσκεται το νέο σχετικά κράτος του Ισραήλ, διαρκούς κυβερνητικής αστάθειας την τελευταία πενταετία; Ή τη μετεγκατάσταση της «σέχτας» των υπερ-ορθόδοξων Εβραίων από το Μπρούκλιν στο Ισραήλ; Ποιες θα είναι οι εγγυήσεις για την ασφάλεια του Ισραήλ, όταν διαμορφωθεί παλαιστινιακό κράτος, αν δεν αντιμετωπιστεί πριν η «διεθνής της Τζιχάντ», που στηρίζει κρατικά, πολιτικά και στρατιωτικά το Ιράν και η Τουρκία με επίσημο τρόπο, μετά την απαράδεκτη πολιτικά και διεθνοπολιτικά μονομερή τοποθέτηση του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ Γκουντέρες ή τις επιπόλαιες εκκλήσεις Ομπάμα, γνωστού κατά το πρώτο μέρος της θητείας του στον Λευκό Οίκο για τις σχέσεις του με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, έστω και αν στη συνέχεια άλλαξε εκ βάθρων στρατηγική; Ποια θα είναι η γεωπολιτική σταθερότητα στην περιοχή, αν πριν από τη διάρθρωση αυτού του νέου κράτους, εξ εμπειρίας «ταραξία», δεν αναγνωρισθεί η νομιμότητα του κράτους του Ισραήλ από τους αραβικούς θρόνους, τα Εμιράτα και τις κυβερνήσεις -εν συνόλω και όχι κατά περίπτωση-, που και αυτά «εκβιάζονται» πολιτειακά και θεσμικά από το Παλαιστινιακό και τη «διεθνή της Τζιχάντ»;

Και, τελικά, μπορεί να υπάρξει παλαιστινιακό κράτος, χωρίς παράλληλα να συγκροτηθεί και να αναγνωρισθεί Κουρδιστάν στον Βορρά της Μεσοποταμίας;

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 26/10