Υπάρχει µια γενική θέση, συµβατή µε παλιές αποφάσεις του ΟΗΕ, που υιοθετείται και εκφράζεται µε απολύτως επίσηµο τρόπο και από τις δυτικές δυνάµεις, ΗΠΑ και ευρωπαϊκές - µεταξύ των τελευταίων εύλογα και από την Ελλάδα.

Η θέση αυτή, µε χαρακτήρα αξίωσης, χρησιµοποιείται όµως τελικά µάλλον σαν «πανάκεια» και δεν λαµβάνει υπόψη πολύ συγκεκριµένες και εκρηκτικές παραµέτρους στην περίπτωση που τεθεί σε εφαρµογή. Σύµφωνα µε τη θέση αυτή, οι Παλαιστίνιοι δικαιούνται κράτους στα σύνορα πριν από το 1967, πριν δηλαδή από την πρόσκτηση εδαφών από το Ισραήλ µε τον Πόλεµο των 6 Ηµερών, όπως έµεινε στην Ιστορία, µε πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήµ.

Ας υποθέσουµε ότι κάτι τέτοιο συµβαίνει. Σταµατούν οι εχθροπραξίες, πανηγυρίζουν οι εξτρεµιστές και οι τροµοκράτες της τζιχάντ, σουνίτες και σιίτες, και οι χώρες που τους υποστηρίζουν -για παράδειγµα το Ιράν και η Τουρκία- ότι επέβαλαν τη λύση του Παλαιστινιακού µε τη βία, υποχωρεί ταπεινωµένο το Ισραήλ και χωρίζεται η «πόλη του Θεού» στη µέση. Κάτι σαν το Βερολίνο µετά την πολεµική ήττα της Γερµανίας στον Β’ Π.Π. Η «διεθνής του τρόµου» της τζιχάντ θα διακηρύξει άµεσα στα τεµένη και στα υπόγεια ή µήπως στα υπερώα στην Ασία, την Αφρική, την Ευρώπη και όπου Γης την τζιχάντ στο όνοµα του Προφήτη για κατάληψη όλης της Ιερουσαλήµ.

Με τα γνωστά -και από το ιστορικό παρελθόν- της µετατροπής από το Ισλάµ των συναγωγών και των χριστιανικών ναών της Ιερής Πόλης -πλην του Παναγίου Τάφου- σε τεµένη και τον διωγµό των Εβραίων από την περιοχή, µε κατάλυση του αυθαίρετου κατά την άποψή τους κράτους του Ισραήλ. Προβλεπτά όλα αυτά και για τους πλέον ανυποψίαστους. Και µετά τι θα γίνει όταν η Ιερουσαλήµ χωρισθεί στα δύο; Θα έχει την τύχη των συνόρων Ισραήλ - Γάζας κατά το δραµατικό και φρικώδες πρωινό της 7ης Οκτωβρίου; Ποιος θα εγγυάται την ασφάλεια των προσκυνητών όλων των δογµάτων, που τώρα χωρίς προσκόµµατα από το κράτος του Ισραήλ κινούνται στην Πόλη και επισκέπτονται τα ιερά τους και τους χώρους λατρείας;

Η «Χαµάς» και η Τουρκία, µε την τελευταία, πέραν των άλλων, να επιτρέπει στον ιµάµη διευθυντή θρησκευτικών υποθέσεων του κράτους να σηκώνει το σπαθί της τζιχάντ στον καταπατηµένο από το Ισλάµ υπέρλαµπρο Ναό της Αγ. Σοφίας των χριστιανών στην Κωνσταντινούπολη, κηρύσσοντας το µίσος εναντίον των Εβραίων και του Ισραήλ; Και µιλώντας για παλαιστινιακό κράτος, ακόµα και χωρίς να έχει πρωτεύουσα την Αν. Ιερουσαλήµ, δεν θα λάβουµε υπόψη το τραγικό πρόκριµα της Λωρίδας της Γάζας ως µια «ανάµνηση από το µέλλον»; Τι συνέβη στη Γάζα; Το 2005, το Ισραήλ αποχώρησε από τη Λωρίδα της Γάζας µε το σύνολο των ενόπλων δυνάµεών του, παραχωρώντας τον πλήρη έλεγχο της περιοχής στην Παλαιστινιακή Αρχή.

Μέσα σε έναν χρόνο έγιναν εκλογές, επικράτησε στη Γάζα η εξτρεµιστική «Χαµάς» και προχώρησε σε εµφύλιο µε τη «Φατάχ» και την Παλαιστινιακή Αρχή, η οποία τελικά εγκατέλειψε τη Γάζα και περιορίσθηκε στη ∆υτική Οχθη. Από το 2007, διά των όπλων, η «Χαµάς» έχει τον πλήρη έλεγχο της Γάζας, χωρίς µέχρι σήµερα να έχουν γίνει εκ νέου εκλογές.

Στην παρούσα φάση, µάλιστα, η «Χαµάς», συνεπικουρούµενη από τη «διεθνή της τζιχάντ», επιχειρεί να αναλάβει τον έλεγχο και στη ∆υτική Οχθη, εκδιώκοντας τον Αµπάς, ως διεφθαρµένο και ενδοτικό απέναντι στο Ισραήλ, και αναλαµβάνοντας τον πλήρη έλεγχο των Παλαιστινίων. Αν λοιπόν δεν προχωρήσουν οι επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Γάζα για τον αφοπλισµό και τη διάλυση της «Χαµάς» και των άλλων συνεργαζόµενων ισλαµικών τροµοκρατικών οργανώσεων, πώς είναι δυνατόν να γίνει λόγος για παλαιστινιακό κράτος; 

Πέραν αυτών, η πίεση που ασκείται στο Ισραήλ είναι µονοµερής, όπως και η επιθετική κριτική στην προηγούµενη κυβέρνηση συνασπισµού µε την Ακροδεξιά, υπό τον Νετανιάχου. Γιατί οι ∆υτικοί και οι Αµερικανοί δεν συµβούλευσαν τους στενούς συµµάχους τους, Ισραηλινούς, να µεταβάλουν το εκλογικό τους σύστηµα σε πλειοψηφικό, µε κατώφλι για είσοδο στο Κοινοβούλιο, για παράδειγµα, το 5%; Πώς επέτρεψαν µε τόση ελαφρότητα την πολιτική και τελικά πολιτειακή περιπέτεια διαρκούς κυβερνητικής αστάθειας στην οποία βρίσκεται το νέο σχετικά κράτος του Ισραήλ την τελευταία πενταετία; Ή τη µετεγκατάσταση της «σέχτας» των υπερορθόδοξων Εβραίων από το Μπρούκλιν στο Ισραήλ;

Ποιες θα είναι οι εγγυήσεις για την ασφάλεια του Ισραήλ, όταν διαµορφωθεί παλαιστινιακό κράτος, αν δεν αντιµετωπιστεί πριν η «διεθνής της τζιχάντ», την οποία στηρίζουν κρατικά, πολιτικά και στρατιωτικά το Ιράν και η Τουρκία µε επίσηµο τρόπο, µετά την απαράδεκτη πολιτικά και διεθνοπολιτικά µονοµερή τοποθέτηση του γ.γ. του ΟΗΕ, Γκουντέρες, ή τις επιπόλαιες εκκλήσεις Οµπάµα, γνωστού κατά το πρώτο µέρος της θητείας του στον Λευκό Οίκο για τις σχέσεις του µε τη «Μουσουλµανική Αδελφότητα», έστω και αν στη συνέχεια άλλαξε εκ βάθρων στρατηγική; Ποια θα είναι η γεωπολιτική σταθερότητα στην περιοχή, αν πριν από τη διάρθρωση αυτού του νέου κράτους, εξ εµπειρίας «ταραξία», δεν αναγνωρισθεί η νοµιµότητα του κράτους του Ισραήλ από τους αραβικούς θρόνους, τα εµιράτα και τις κυβερνήσεις -εν συνόλω και όχι κατά περίπτωση-, που και αυτά «εκβιάζονται» πολιτειακά και θεσµικά από το Παλαιστινιακό και τη «διεθνή της τζιχάντ»;

Και, τελικά, µπορεί να υπάρξει παλαιστινιακό κράτος χωρίς παράλληλα να συγκροτηθεί και να αναγνωρισθεί Κουρδιστάν στον βορρά της Μεσοποταµίας;

Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 27/10