Θα πρέπει να λυθεί άμεσα μια παρεξήγηση. Δεν μπορεί τα θετικά σχόλια ή οι αισιόδοξες προβλέψεις εκπροσώπων ξένων κυβερνήσεων ή διεθνών οικονομικών κύκλων για την Ελλάδα να μεταφράζονται ως στήριξη στην κυβέρνηση ή, αντίθετα, τα αρνητικά για την προοπτική της χώρας ως στήριξη σε κόμματα της αντιπολίτευσης και ειδικά της αξιωματικής, δηλαδή της ΝΔ. Ισως κάποιοι στην Ελλάδα -πολιτικοί, δημοσιογράφοι, σχολιαστές- να χάθηκαν στους «σκοτεινούς δρόμους» της μικροπολιτικής και στη σύγχυση ως προς το νόημα του κεντρικού σκοπού της διακυβέρνησης. Αυτός είναι να πάει καλύτερα η οικονομία της χώρας την αμέσως επόμενη τριετία για να αποκτήσουν οι Ελληνες προοπτική, και όχι αν θα αποκτήσει περισσότερες πιθανότητες να διαχειρίζεται την εξουσία ο κ. Τσίπας ή ο κ. Μητσοτάκης, ο ΣΥΡΙΖΑ ή η Νέα Δημοκρατία ως κεντρικός βραχίονας κυβερνήσεων συνασπισμού.
Είναι εμφανές ότι κάποιοι στην Ελλάδα έχουν χάσει το νόημα των πραγμάτων και αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα με έναν πολωτικό τρόπο, αντίστοιχο της πολιτικής αντιπαράθεσης τη δεκαετία του 1980. Μα οι συνθήκες στον προηγούμενο αιώνα με τον παρόντα χρόνο είναι τελείως διαφορετικές. Το ίδιο τα κόμματα τότε ήταν «μέτωπα» κοινωνικοπολιτικής ταυτότητας, σήμερα είναι απλώς μηχανισμοί εκτέλεσης μνημονιακών υποχρεώσεων. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, κάποιοι στη χώρα μας να θέλουν την Ελλάδα σε πλήρη καταστροφή με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης με προοπτική νέας πτώχευσης, και οι ίδιοι άνθρωποι σε άλλες συνθήκες, αν δηλαδή ο «καθρέπτης» των κομμάτων εξουσίας ήταν ανεστραμμένος, να δήλωναν ανακουφισμένοι ότι βρισκόμαστε σε διαδρομή «success story»;
Είναι ξεκάθαρο και καθόλου πρωτότυπο ότι οι όποιες τοποθετήσεις κάποιου ξένου πρέσβη, στην προκειμένη περίπτωση του Αμερικανού κ. Πάιατ, δεν αφορούν πολιτικά -κάτι σαν δήλωση στήριξης της Ουάσιγκτον- τον σημερινό πρωθυπουργό κ. Τσίπρα και τον κυβερνητικό συνασπισμό, αλλά την Ελλάδα και τη δυνατότητα ανασυγκρότησης που ανακτά ύστερα από επτά χρόνια μνημόνια χρεοκοπίας. Ομοίως, οι όποιες δηλώσεις Μοσκοβισί, ή και του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας κ. Σόιμπλε, δεν είναι δηλώσεις μικροπολιτικού περιεχομένου, αλλά σε σχέση με τη χώρα με αποδέκτες τους Ελληνες συνολικά ή τις διεθνείς αγορές.
Φθάνει πια η μικρότητα και η ευτέλεια! Εκτός από τις κομματικές προτεραιότητες, υπάρχει και η εθνική υποχρέωση.

Απο την «Ελευθερία του Τύπου»