Οι Έλληνες έχουν εγκλωβιστεί σε μια πολύ σημαντική παγίδα. Προ δεκαετιών υποτίμησαν την αξία και τη σημασία του εθνικού τους κράτους. Οι ελίτ, που είχαν αναδειχθεί μέσα από τις αναταράξεις και τις περιπλοκές της μεταπολεμικής ιστορίας, δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Έδειξαν μια αμηχανία στις στρατηγικές επιλογές τους για την τύχη αυτής της χώρας. Κουβαλώντας στους μάλλον αδύναμους τελικά ώμους τους μια ιστορία πολέμων, χρεοκοπιών και προπάντων εμφυλιοπολεμικών καταστάσεων, θεώρησαν ως μοναδική επιλογή να εντάξουν τη χώρα στους μεγάλους δυτικούς συνασπισμούς και να την αφήσουν εκεί. Δίδοντας παράλληλα απόλυτη προτεραιότητα στις φιλοδοξίες και τις ματαιοδοξίες τους.

Πολιτικές, επιχειρηματικές, υπαρξιακές. Με το πέρασμα των ετών και των δεκαετιών, η αντίληψη της ενσωμάτωσης έγινε κύρια πολιτική τους και κεντρικός άξονας διαμόρφωσης της κοινωνικής-εθνικής συγκρότησης.

Γκρέμισαν βασιλιάδες, θεσμούς, ήθη και έθιμα, αξίες και πολιτιστικά πρότυπα μόνο και μόνο για να εμπεδώσουν τη μετριότητά τους ως αυθεντία. Πρόβαλαν έναν μηδενιστικό και άνισο για τον ελληνισμό μοντερνισμό, εκσυγχρονισμό ή εξευρωπαϊσμό. Στα χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, μάλιστα, οι κυβερνήσεις και η κάστα των μεταπρατών κυρίαρχων του χρήματος εξέπεμψαν έναν συμπλεγματικό αντεθνικισμό, θεωρώντας ότι η εποχή των κρατών και των εθνών έχει τελειώσει.

Υπέπεσαν σε ένα ολίσθημα υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα είναι μια περιοχή του ευρωπαϊκού κεκτημένου και όχι η ιδιοκτησία του έθνους των Ελλήνων. Η αναξιοκρατία, η ευνοιοκρατία και η αυθαιρεσία που καλλιέργησαν προκειμένου να δομήσουν τον προσωπικό τους μύθο και τον ανοίκειο στις περισσότερες περιπτώσεις ιδιωτικό πλούτο, κατέληξε για τους Έλληνες «μέγγενη». Διαδοχικές λανθασμένες και ατυχείς στρατηγικές οδήγησαν σε μια τελική χρεοκοπία πριν από μια οκταετία.

Ακριβώς επειδή η ηθική των πραγμάτων, αλλά και η ευθύνη των επιλογών και των πρακτικών, είχαν απολεσθεί πολλά χρόνια πριν, η διαχείριση της χρεοκοπίας εξελίχθηκε με τέτοιο τρόπο που καθιστά τη χώρα στην καλύτερη περίπτωση μια «αποικία χρέους» και στη δυσμενέστερη μια «failed state» (αποτυχημένη χώρα). Το αποτέλεσμα είναι ότι για την Ελλάδα το ζητούμενο πλέον δεν είναι η έξοδος από τα μνημόνια, αλλά οι ιδέες και τα πρόσωπα που θα την ξανακάνουν χώρα. Εθνική περιοχή και ιδιοκτησία.