Στο «κατώφλι» του 2018 για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια η ατζέντα δεν κυριαρχείται αποκλειστικά από θέματα δημοσιονομικά και χρηματοπιστωτικά. Οι διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές και την ευρωπαϊκή δομή στη βάση των μνημονίων βρίσκονται υψηλά στις προτεραιότητες, όμως δεν συγκροτούν τα μοναδικά θέματα. Κρίσιμα και επείγοντα ζητήματα διπλωματικά και διεθνούς πολιτικής καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της επικαιρότητας, αλλά και των συζητήσεων στο παρασκήνιο. Αν δεχτούμε τις χθεσινές δηλώσεις του πρωθυπουργού, σύμφωνα με τις οποίες εκλογές θα υπάρξουν σε περίπου ενάμιση χρόνο, τον Μάιο 2019, αυτό σημαίνει ότι πολύ σημαντικά ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και κυριαρχίας της χώρας θα κριθούν υπό τις παρούσες πολιτικές συνθήκες.

Η ένταση που δημιουργεί σε αλλεπάλληλα «μέτωπα» με την Ελλάδα η Τουρκία, όχι πλέον σε σχέση με το Κυπριακό, αλλά και σε σχέση με το Αιγαίο και τη Μεσόγειο ως προς τις ζώνες εθνικής δικαιοδοσίας και οικονομικής εκμετάλλευσης, όσο και ζητήματα εθνικής συνοχής όσον αφορά τη Θράκη, δείχνουν ότι θα πρέπει να ληφθούν αποφάσεις για να αντιμετωπιστούν κρίσεις ζωτικής σημασίας για τα σύνορα και τα συμφέροντα του εθνικού κράτους.

Ταυτόχρονα, οι διεθνείς εξελίξεις και οι υπό διαμόρφωση συσχετισμοί στην Ανατολή, τη Μεσόγειο και τη Βαλκανική και τα νέα δεδομένα που προστίθενται σε σχέση με τη Μαύρη Θάλασσα ή την Ερυθρά θάλασσα, αναδεικνύουν ένα μέγα ζήτημα: Η Ελλάδα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη διεθνή πολιτική ούτε στη βάση των διχασμών της μικροπολιτικής, ούτε στη βάση της «στρατηγικής του κατευνασμού» που έχει συνηθίσει να λειτουργεί.

Είναι σημαντικό, αρχικά, δευτερεύοντα ζητήματα αιχμής όπως το Σκοπιανό και στη συνέχεια πρωτεύοντα όπως ο ορισμός των συνόρων σε αέρα και θάλασσα με την Τουρκία στα 10 ν.μ. και οι ΑΟΖ να αποτελέσουν ατζέντα «εθνικής στρατηγικής». Τι σημαίνει αυτή; Ότι ασχέτως κυβερνήσεων, που η μία θα διαδέχεται την άλλη, οι πολιτικές αυτές θα αποτελέσουν τον «σκληρό πυρήνα» του κράτους.

Ταυτόχρονα, στη βάση των κεντρικών συμμαχιών της, με τις ΗΠΑ (και το ΝΑΤΟ), και των περιφερειακών στη Μεσόγειο και την Ευρώπη να διατυπώσει μια νέα «στρατηγική της ισχύος». Δηλαδή, την επιθετική πλέον εμπέδωση των συμφερόντων της.