Και αυτή είναι η ίδια η ύπαρξη της αστικής περιοχής στο Μάτι . Το όργιο της αυθαιρεσίας, του ρουσφετιού, της ελαφρότητας, της υπεροψίας του ανθρώπου απέναντι στην φύση και τον κίνδυνο. Η πλήρης απομυθοποίηση της ύπαρξης ενός δομημένου κράτους , στη λογική της διοίκησης.

Τα αδιέξοδα, οι μάντρες, τα συρματοπλέγματα, τα πευκοδάση, η αυθάδεια του μικροαστισμού , ο «μεγαλοϊδεατισμός» του ανθρωπάκου, οι «κοτζαμπάσηδες» τοπικοί και κεντρικοί που στηρίζουν την εξουσία τους στην παρανομία, η αφέλεια του ότι σε μένα δεν μπορεί να συμβεί το «κακό» είναι κομμάτια του πάζλ της φρίκης. Η εκατόμβη των νεκρών , τα καμένα όνειρα «νοικοκυραίων» και «νεόπλουτων» , η γοερή κραυγή θανάτου των μωρών , των ηλικιωμένων , των οικογενειών δεν θα συνοδεύει μόνον την ψυχή και την ανάσα των πολιτικών , των δημάρχων, των κρατικών αξιωματούχων που με άμεσο ή έμμεσο τρόπο ενεπλάκησαν στην δημιουργία αλλά και την ατυχή προσπάθεια της καταστολής της θεομηνίας. Αλλά και στον καθένα από εμάς . Του συνόλου των Ελλήνων. Που με κάποιο τρόπο με πράξεις, παραλείψεις ή αδιαφορία επιτρέψαμε να υπάρχει η σημερινή Ελλάδα.

Ναι είναι σωστό η κυβέρνηση να παραιτηθεί και να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές το συντομότερο δυνατόν. Εκλείπει η νομιμοποίηση σε αυτήν την κυβέρνηση αλλά και- αυτοδίκαια- σε κάθε επόμενη κυβέρνηση που θα βρεθεί σε αυτή τη θέση. Θα πρέπει άμεσα να παραιτηθούν και μην θέσουν ούτε καν υποψηφιότητα στο μέλλον δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι στην περιοχή. Φυσικά και η πολλαπλά ατυχής περιφερειάρχης της Αττικής. Είναι σωστό να αλλάξουν οι δομές και κρίσιμα πρόσωπα που είχαν ως αποστολή να αντιμετωπίσουν την πυρκαγιά, γιατί πολύ απλά απέτυχαν στο σπουδαίο έργο τους.

Αλλά δεν φθάνουν αυτά. Για να υπάρξει ένα τέλος , μια τρόπον τινά «σπονδή» στο κακό, η μεταμέλεια των Ελλήνων θα πρέπει να είναι έμπρακτη. Ουσιαστική και μόνιμη. Δεν φθάνει ο θρήνος. Δεν επαρκούν τα αναμμένα κεριά στη μνήμη των νεκρών στην πλατεία Συντάγματος . Δεν είμαστε θύματα τρομοκρατίας . Είμαστε θύματα της ίδιας μας την πραγματικότητας. Το Μάτι δεν το επέτρεψαν κάποιοι . Το «χτίσαμε» όλοι μαζί. Στις στάχτες του , τον πόνο και στον θάνατο που σκόρπισε είμαστε όλοι συμμέτοχοι. Ακόμη και αυτοί από τους Έλληνες που δεν έτυχε ποτέ να περάσουν από εκεί. Είναι συλλογική η ευθύνη του Έθνους που συναποφασίζει και ενθαρρύνει ένα τέτοιο « ατυχές κράτος».

«Γκρεμίστε το Μάτι» πρέπει να είναι το σύνθημα. Και όχι μόνον την συγκεκριμένη αστική περιοχή στην Αττική αλλά όλες τις ανάλογες περιοχές σε όλη την Ελλάδα. Αντί για τις χαριστικές διατάξεις υπέρ των αυθαιρέτων της Δούρου και του Σταθάκη από το 2015 και μετά, συνέχεια προηγούμενων ανάλογων ρυθμίσεων εγκληματικού χαρακτήρα, θα πρέπει να υπάρξει σειρά αναγκαστικών νόμων και συνακόλουθων απαλλοτριώσεων , που θα καταστρέψουν αυτές τις περιοχές της αυθαιρεσίας. Δεν είμαστε πρόσφυγες στην χώρα μας. Εμείς και τα παιδία μας είμαστε οι ιδιοκτήτες της. Έχουμε λοιπόν την ευθύνη της…

Σε κάθε συγκροτημένο κράτος , σε κάθε περίπτωση στη Δύση , πολεοδομούνται περιοχές για αστική χρήση, συγκροτούνται οι υποδομές , οι δρόμοι και στη συνέχεια διατίθενται για αγορά και χρήση. Όχι όμως και στην Ελλάδα όπου πρώτα δομούνται οι περιοχές αυθαίρετα με καταπατήσει δασικών περιοχών η δημόσιας γης και στη συνέχεια νομιμοποιούνται μέσα από σειρά ρουσφετολογικών διατάξεων , που νομιμοποιούν την παρανομία προς άγραν ψήφων και εμπέδωση της διαφθοράς.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για μια επόμενη Ελλάδα , δεν φθάνουν ούτε οι παραιτήσεις , ούτε οι εκλογές, ούτε ο θρήνος για τους νεκρούς. Έστω και αν αυτά κρίνονται ως …προαπαιτούμενα.