Εκλογές , λοιπόν. Από αυτές που σε τσιτώνουν, σε ιντριγκάρουν, σε αφυπνίζουν, σε διεγείρουν, σε κάνουν να ελπίζεις. Είναι η ρημάδα η ελπίδα που σε κινητοποιεί στις εκλογές. Θέλεις να ακούσεις, να σταθμίσεις, να συγκρίνεις, να σκεφτείς, να θυμηθείς, να επιλέξεις, να ξαναπιστέψεις. Καζάνι θα μας γίνει το κεφάλι μέχρι τις 21 Μαΐου, Κωνσταντίνου και Ελένης, μεγάλη η χάρη τους.

Θα περάσουμε μέρες και νύχτες βιαστικών και εκβιαστικών διλημμάτων. Πολλές εκλογικές αναμετρήσεις έχω περάσει, κάποιες ως υποψήφια, πολλές ως ψηφοφόρος. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, αγωνιώ και φοβάμαι. Φοβάμαι τους Έλληνες «μουτζαχεντίν» της οποιασδήποτε άποψης. Τους ποτισμένους με κομματικό ή κοινωνικό μίσος (το προτιμώ από το ταξικό, που είναι πολύ παρωχημένο). Φοβάμαι αυτούς που βρίζουν λυσσαλέα όλους όσοι διαφωνούν μαζί τους. Φοβάμαι ότι επικρατεί το θυμικό αντί για τη λογική κι ο θυμός δεν ήταν ποτέ σωστός σύμβουλος. Ακόμα και για την Επανάσταση του ’21, που όλοι ευαγγελίζονται. Και τότε χρειάστηκαν κάποια ψύχραιμα μυαλά από πίσω…

Δεν ξέρω, παρά μόνο από όσα έχω διαβάσει, πώς ήταν ο Εμφύλιος και η δικτατορία, αλλά είμαι σίγουρη ότι αυτός ο αλληλοσπαραγμός που ζούμε σήμερα σε κοινωνία και πολιτική εξουσία είναι μια εφιαλτική πραγματικότητα, που μόνο δεινά μπορεί να φέρει. Στενοχωριέμαι, οργίζομαι, αγανακτώ, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο από το να βάλω το μυαλό και τη λογική μου να δουλέψουν με γνώμονα τη χώρα μου. Δεν θα σας πω για τα δεδομένα τραγικά λάθη όλων των κυβερνήσεων και για το πόσο κακό κάνουν οι φθαρμένοι και διεφθαρμένοι όλων των κομμάτων. Εδώ που φτάσαμε, εκείνο που θα έπρεπε να μας νοιάζει είναι τα καθαρά και έντιμα πρόσωπα παντού. Δεν είναι εύκολο να τα ξεχωρίσει ο καχύποπτος και «καμένος» Έλληνας, το ξέρω, αλλά… σόρι, παιδιά, αυτή είναι η δουλειά του, καμία άλλη.

Απ'όλα έχει το πολιτικό πανέρι: Καϊλήδες, νταήδες, διεφθαρμένους, ανίκανους, σταθερούς, προσηλωμένους, τίμιους, ψεύτες, άτιμους, καθαρούς, καρικατούρες, θρασίμια, απατεώνες, κόλακες, ματαιόδοξους. Όσο για τους ηγέτες, να θυμάστε ότι η Ελλάδα αξίζει καπετάνιους για φουρτούνες, που στέκονται όρθιοι, κρατάνε γερά το τιμόνι και προσπαθούν να σώσουν το πλεούμενο, ακόμα κι όταν πέφτει στα βράχια.Έναν τέτοιο ηγέτη θέλουμε, εκλογικού συστήματος θέλοντος και Ανδρουλάκη επιτρέποντος, βεβαίως βεβαίως!

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 30/3