Η νέα ιδεολογική εκδοχή του κ. Τσίπρα είναι ότι αυτός και το κόμμα του είναι με τους πολλούς. Όχι με τους λίγους. Αυτό θα μπορούσε όντως να είναι αλήθεια, διότι αν αξιολογήσουμε τα κυβερνητικά πεπραγμένα θα δούμε ότι πράγματι ο κ. Τσίπρας στους πολλούς στηρίχτηκε, για να τους... αφανίσει οικονομικά, να στοιβάζει πλεονάσμστα, ώστε να μπορεί να δίνει στις κατώτερες τάξες στις οποίες έκοψε συντάξεις και ΕΚΑΣ αλλά και σε όσους πολλούς με την πολιτική του φτωχοποίησε, επιδοματάκια, ώστε να τον ευγνωμονούν για την γαλαντομία του. Τακτική που πράγματι παραπέμπει στον μύθο του Ναστραδίν Χότζα, του μικρού του σπιτιού και του γαϊδάρου του.

Η πραγματικότητα βεβαίως είναι άλλη. Τα προνόμια της διακυβέρνησης ζάλισαν την Αριστερά,που αποφάσισε να γευθεί μία άλλη ζωή που κάποτε η ιδεολογία της την θεωρούσε ηθικό αμάρτημα αλλά και να απολαύσει όσο μπορούσε αυτό που ήταν βέβαιο – και αποδεικνύεται- ότι δεν θα ξαναζούσε. Γι αυτό τόσο ο πρωθυπουργός οσο και το στενό του πολιτικό περιβάλλον συντάχτηκαν με τους λίγους, Την επιχειρηματική ελίτ – επιφανές μέλος της οποίας το έβαλε η Αριστερά και στο ευρωψηφοδέλτιό της- από την οποία αντέγραψαν και ένα τρόπο ζωής πρωτόγνωρο για τους νεοκομμουνιστές.

Ήταν ακόμη με τους λίγους ο πρωθυπουργός και οι συνοδοιπόροι του, διότι τους δικούς τους φρόντισαν πρώτα να αποκαταστήσουν σε αναντιστοιχία με μία κοινωνία που το 64% αυτής λέει ότι τα φέρνει δύσκολα βόλτα. Με τους λίγους ήταν και όχι με τους πολλούς όταν μεγάλο τμήμα τους το καταδικάζεις σε μισθούς των 300 ευρώ. Με τους λίγους είσαι όταν πηγαίνεις κόντρα στην βούληση των πολλών στο περίφημο δημοψήφισμα ή στην Συμφωνία των Πρεσπών.

Γι αυτό άλλωστε χάνει ο κ. Τσίπρας παγιώνοντας μάλιστα μία ευοίωνη για την χώρα προοπτική. Ότι η Αριστερά ως κυβέρνηση θα παραμένει μία παρένθεση και, βεβαίως, μία κακή ανάμνηση. Θα κέρδιζε ο κ. Τσίπρας αν είχε μαζί τους τους πολλούς με τους οποίους είναι μαζί μόνο στα λόγια.