Το ΚΙΝΑΛ ή -για να θυμηθούμε μία παλιά εκδοχή- το «όλον ΠΑΣΟΚ» περνάει βεβαίως ένα  δράμα. Η σημερινή ένδεια του άλλοτε κραταιού κόμματος είναι μεγάλη, έστω και αν υπήρξε νομοτελειακή, κατά κάποιο τρόπο.

Η πολιτική έκφραση του ελληνικού σοσιαλισμού, που, επι σειράν ετών, εκπροσώπησε μία απατηλή ιδεολογία και ευμάρεια, όπως αποδείχτηκε τουλάχιστον με την κρίση, για πολλούς έχει κάνει τον κύκλο του. Υπήρξε το κόμμα με την μεγαλύτερη χρονική παραμονή στην εξουσία –και όχι μόνο στα χρόνια της μεταπολίτευσης- και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι συναλλάχτηκε με τον λαό. Το τανγκό άλλωστε χορεύεται με δύο.

 Το είδους συναλλαγή ήταν αυτή; Μήπως το «μαζί τα φάγαμε»;;

Ήταν μία συναλλαγή ετεροβαρής, όπως αποδείχτηκε με την πάροδο των ετών. Πλήθη κόσμου έδιναν την ψήφο τους στο κόμμα που τους υποσχόταν λαγούς με πετραχήλια. Πλήθη διορίζονταν στο δημόσιο που διογκωνόταν, και έτσι είχαμε μία τεχνητή έλλειψη ανεργίας. Συντεχνίες ολόκληρες του Δημοσίου έπαιρναν αυξήσεις που τις εξασφάλιζαν δάνεια που πληρώνουμε ακόμη. Με λαϊκίστικα συνθήματα ένα πλήθος κόσμου ένιωθε εθνικά υπερήφανος. Και η πίστωση στο ΠΑΣΟΚ έπαιρνε αναπροσαρμογή χρόνου...

Κάτι ανάλογο επιχείρησε -αλλά είχε  μικρή διάρκεια διότι ο κόσμος είχε πλέον την ΠΑΣΟΚική εμπειρία- και ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα.

  Το τελικό αποτέλεσμα αυτής της πολυετούς είναι η αλήθεια, «γλυκειάς πολιτικής» ήταν ότι ο κόσμος αργά κατάλαβε ότι η πολιτική αυτή απαιτούσε δαπάνες που εκαλύπτονταν κυρίως  από την τσέπη του με τη συνεχή φορολογική αφαίμαξη αλλά και με δανεισμό, εξαιτίας του οποίου όλος αυτός ο κόσμος που χαιρόταν τα αγαθά του σοσιαλισμού υποχρεώθηκε να πληρώνει ακόμη πιο δυσβάστακτους φόρους. Διότι, δεν πιστεύουμε να αμφιβάλλει κανείς ότι τα αποτελέσματα πολιτικών του παρελθόντος πληρώνουμε σήμερα. διογκωμένα από ένα άλλο αριστερό κόμμα, ο πρόεδρος του οποίου θέλει να βαδίσει στα χνάρια εκείνου του σοσιαλιστικού λαϊκισμού.

 Συμπερασματικά, ανιχνεύοντας τους λόγους της διαχρονικής παρουσίας  των ιμιτασιόν σοσιαλιστών στην εξουσία, μπορούμε να πούμε ότι ένας βασικός λόγος ήταν ασφαλώς ότι το ΠAΣOK ήταν το κατ’ εξοχήν κόμμα που είχε κάνει πράξη την αρχή του do ut des, την αρχή του δούναι λαβείν με την κοινωνία.

O δεύτερος λόγος ήταν ότι, ανεξαρτήτως του αν γνώριζαν οι εμπνευστές της επικοινωνιακής του στρατηγικής το θαυμάσιο πόνημα που αποδίδεται στον Iωνάθαν Σουίφτ για την Tέχνη της Πολιτικής Ψευδολογίας, εν τούτοις αποδείχθηκαν θαυμάσιοι μαθητές του. Και οκ. Τσίπρας είναι μαθητής των ασυνείδητα μαθητών του Σουίφτ.

 O ίδιος ο Σουίφτ, προφητικός, μας ερμηνεύει την διαχρονικότητα της πολιτικής ισχύος κομμάτων όπως το ΠΑΣΟΚ –διαχρονικότητα που δεν μπόρεσε να την εξασφαλίσει ο ΣΥΡΙΖΑ- αναφερόμενος ειδικώς στην αντοχή των ψευδολογιών, καθώς, όπως αναφέρει,  τα πολιτικά ψεύδη, είναι όπως τα έ ν τ ο μ α.  Πεθαίνουν και ξαναγεννιούνται με διαφορετική μορφή. Αυτό έκανε το ΠΑΣΟΚ γινόμενο Ελιά, Δημοκρατική Συμπαράταξη και, τ΄/ελος ΚΙΝΑΛ. Το ίδιο επιδιώκει να κάνει και ο κ. Τσίπρας. Μόνο που οι αλλαγές των ονομάτων στα κόμματα δεν είναι βέβαιο ότι εξασφαλίζουν και την λήθη στις ζημιές που έχουν επιφέρει σε μία χώρα και στους πολίτες της.